Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
“Ondergoed is een basisbehoefte. Niemand wil dat tweedehands, dus ook vluchtelingen niet,” zegt Rosalie Kolfschoten, ofwel Roos. Samen met Charlotte Gorsira zette zij het project Let’s be fair, everyone deserves clean underwear op. Dit project brengt ondergoed naar vluchtelingenkampen op het Griekse Lesbos. Roos deelde met andere vrijwilligers ontbijt uit in kamp Kara Tepe en werd later betrokken bij een jasseninzamelingsactie. Toen bedacht ze: ‘we kunnen deze mensen wel jassen geven, maar hebben ze eigenlijk wel ondergoed?’
Let’s be fair, everyone deserves clean underwear
De organisatie zamelt met hulp van sponsors en donateurs ondergoed en andere goederen in voor vluchtelingen op Lesbos. In vluchtelingenkamp Kara Tepe delen de vrijwilligers de spullen uit. Daarnaast doneert het project aan de nabij gelegen kampen Moria, Caritas en No Borders.
Roos investeert veel vrije tijd in Let’s be fair, everyone deserves clean underwear. “De voorzieningen in de kampen in Griekenland vind ik onmenselijk. Vluchtelingen komen niet voor hun plezier! Hun situatie lijkt uitzichtloos. Ik weet de oplossing niet, maar wil wel hun levensstandaard verbeteren. Toen anderen onze ideeën hoorden, wilden ze ook bijdragen. Nederlanders weten dat er ellende in de kampen heerst, maar een concreet plan als ondergoed geven spreekt extra aan. Met onze underwearness willen we mensen laten beseffen dat iederéén behoefte heeft aan schoon, passend ondergoed.”
“
'Af en toe moest ik verlegen vrouwen helpen door mijn trui omhoog te doen'
Ervaringen in het kamp
“We boden alleen nieuwe goederen aan en hebben elke vrouw met de hand opgemeten” zegt Roos. “Met een groep vrouwen gingen we iedereen in de isoboxen langs. Zodra we binnenkwamen, begonnen de mensen te stralen. Af en toe moest ik verlegen vrouwen even helpen door mijn eigen trui omhoog te doen. We waren gewoon vrouwen onder elkaar, het maakte niet uit waar je vandaan kwam. Er waren mensen die me huilend en knuffelend bedankten.”
Wat Roos het meeste bijstaat, is de positieve energie die ze ziet. “Elke dag komen er meer vluchtelingen bij. Zij hebben maar één wens: veilig zijn. Iedereen in de kampen heeft onvoorstelbare trauma’s. Ik vind het knap dat ze niks hebben en toch proberen om gelukkig te zijn. De mensen die ik ontmoette, willen geen medelijden, maar wel samen grappen maken. Als vrijwilliger moet je natuurlijk afstand houden, zeker bij kinderen. Maar ik heb vooral goede vrienden gemaakt. De vrijwilligers hebben de tijd van hun leven gehad. Ik heb geen traan gelaten, behalve dan van het lachen.”
Via hun facebookpagina houdt Let’s be fair, everyone deserves clean underwear mensen op de hoogte van hun projecten. “Binnenkort komt er een nieuwe crowdfundingsactie, want we willen in juli teruggaan met meer ondergoed. Ook willen we sponsors voor haarverf en make-up werven om vrouwen een luxe verwenmoment te bieden. Zeker de Afghaanse vrouwen besteden veel aandacht aan hun uiterlijk en zullen hiermee zelfverzekerder worden. We hopen daarnaast een wasmachineproject te kunnen realiseren, zodat we werkgelegenheid creëren en het ondergoed ook gewassen kan worden.”
Helpen is dankbaar werk
De bezorgdheid en onwetendheid in haar omgeving vindt Roos soms lastig. “Mensen vertelden me dat ik op moest passen. Alsof ik naar een oorlogsgebied ging! Ik heb me nooit onveilig gevoeld. Op Kara Tepe heerst een vriendelijke sfeer: Het is raar als je geen gedag zegt. Kamp Moria komt negatief in het nieuws, maar vind je het gek dat het daar slecht gaat? In een kamp waar plek is voor 1500 man zitten 4000 mannen die uit landen komen die met elkaar in oorlog zijn, de hele dag niks te doen hebben en familieleden verloren zijn. Ik weet niet wat er waar is, maar wel dat de media slechts een beperkt deel van de werkelijkheid schetsen. Alle mensen die ik er heb ontmoet, zijn vriendelijk en behulpzaam.”
“
'Alleen al door er te zijn, heb ik duizenden mensen zien lachen'
Roos is ervan overtuigd dat je met kleine gebaren veel goed kunt doen. “In mijn omgeving zie ik dat mensen doorscrollen en wegzappen bij berichten over vluchtelingen. Het is voor mij echter vanzelfsprekend om er voor anderen te zijn, of je iemand nu kent of niet. Zolang ik positieve reacties krijg, ga ik door. Iedereen is in staat om bij te dragen: Ik huil al bij Bambi, maar kan en wil deze vluchtelingen bijstaan. Ik raad iedereen aan om te steunen: Breng spullen en breng aandacht! In mijn omgeving kreeg ik opmerkingen als ‘Wat kun jij nu voor verschil maken?’. Maar ik weet zeker dat ik iets teweeg breng, alleen al door er te zijn. Door te laten merken dat we ze niet in de steek laten, heb ik duizenden mensen zien lachen.”
