In het Catshuis steggelen politici al weken over de vraag hoeveel er extra op ontwikkelingshulp kan worden bezuinigd. Voor de sector lijkt er weinig reden om feest te vieren. Toch zette Impulsis vorige week de bloemetjes buiten.
De aanleiding voor het feestje was het 5,5 jarig bestaan van Impulsis, een loket van Edukans, ICCO en Kerk in Actie voor kleinschalige particuliere initiatieven in ontwikkelingssamenwerking. Impulsis heeft meer dan 250 partners met projecten in ruim 40 landen en steunt hen met subsidie en advies. Nu lijkt 5,5 jaar een vreemde leeftijd voor een verjaardag. Maar een half jaar geleden was de stemming te bedrukt om het eerste lustrum te vieren: het loket moest flink bezuinigen en had vooral een sombere boodschap voor de partners.
Een half jaar later zijn de stofwolken opgetrokken kijkt de organisatie weer naar de toekomst. In een bomvol restaurant LE:EN in Utrecht, op een doordeweekse maandagmiddag, is de stemming opgetogen. Zo’n 215 mensen, waaronder 155 vrijwilligers van 80 kleinschalige hulporganisaties, komen af op de taart, de lezing van onderzoeker Sara Kinsbergen en de kans om te netwerken. Voor elke organisatie is er een bord op een stok met de belangrijkste kenmerken: het land, het type project en de leeftijd van de stichting. Het blijkt een gouden greep. Als zoemende bijen doorkruisen de bordendragers de ruimte en raken mensen met onderwijsprojecten in Bolivia aan de praat met collega’s in Cambodja.
ICCO-directeur Marinus Verweij is per ongeluk op de bijeenkomst – zijn vliegtuig naar Mali bleef aan de grond vanwege de onlusten daar – en toont zich aangenaam verrast. “Het was voor mij een ‘eye-opener’ te horen hoe divers de activiteiten zijn”, aldus zijn reactie op de website van Impulsis. Volgens Verweij sluiten particuliere initiatieven nauw aan bij de vernieuwing in de sector: “De komende jaren zal internationale samenwerking minder vanuit de overheid gaan komen en juist meer vanuit de samenleving.” Wat Verweij betreft mag bovendien het onderscheid tussen verschillende type organisaties op de schop. “De kloof tussen de gevestigde ontwikkelingorganisaties en particuliere initiatieven is zo langzamerhand wel geslecht en daar is Impulsis het voorbeeld van. We kunnen elkaar versterken.”
Dat onderstreept ook Sara Kinsbergen, die aan de Radboud Universiteit een promotie-onderzoek doet naar particuliere initiatieven. Ze roept de feestgangers op om te waken voor versleten vooroordelen over elkaar. “Particuliere initiatieven worden nogal eens weggezet als een stelletje prutsers”, aldus Kinsbergen. “Natuurlijk, wanneer je op zoek gaat naar een mislukt project van een kleinschalige organisatie, dan vind je er een. Maar dat beeld doet geen recht aan de diversiteit en hoge kwaliteit van vele projecten.” Ook omgekeerd moet er aan de beeldvorming van gevestigde organisaties worden gewerkt, vindt Kinsbergen. Ze krijgt de lachers op haar hand met dia’s van ontwikkelingswerkers in dure jeeps, eersteklas vliegtuigstoelen, luxe hotelkamers en niet te vergeten: grote strijkstokken. Kinsbergen: “Pas op voor dit soort karikaturen. Ze kloppen net zo min als het beeld van de prutsende particuliere initiatiefnemer.”
Vanuit het Catshuis drijven sombere wolken over de toekomstige financiering van ontwikkelingshulp. Ze lijken het optimisme op het Impulsis-feest niet te verstoren. Vrijwel alle aanwezigen zeggen desgevraagd dat ze naar verwachting over vijf jaar nog bestaan. Laat de politici maar bakkeleien. Kleinschalige hulporganisaties gaan opgeruimd de toekomst in.
Zie www.impulsis.nl
foto’s: Fred Ernst
