Iwetta de Koster zet zich in voor de integratie van arbeidsmigranten uit Midden-Europa. Maar negatieve beeldvorming, zoals het ‘Polenmeldpunt’, maakt hen onzeker en schuw. “Ze mijden Nederlanders, uit angst voor negatieve reacties. Daarmee bereiken ze het tegengestelde van wat nodig is.” “Twintig jaar geleden verhuisde ik uit Polen naar Nederland om hier te studeren. Ik…
Iwetta de Koster zet zich in voor de integratie van arbeidsmigranten uit Midden-Europa. Maar negatieve beeldvorming, zoals het ‘Polenmeldpunt’, maakt hen onzeker en schuw. “Ze mijden Nederlanders, uit angst voor negatieve reacties. Daarmee bereiken ze het tegengestelde van wat nodig is.”
“Twintig jaar geleden verhuisde ik uit Polen naar Nederland om hier te studeren. Ik kende geen andere Polen, ze waren er nog niet. Het was niet mijn bedoeling om te blijven. Maar ik ontmoette mensen, een liefde, en ben nooit meer weggegaan. Nu ben ik coördinator van Stichting Den Haag en Midden-Europa, dat zich inzet voor de integratie van arbeidsmigranten. We houden spreekuren en vertellen mensen wat hun rechten zijn op ziektegeld en vakantiegeld. In Den Haag en omstreken wonen naar schatting meer dan 30.000 arbeidsmigranten. Met de meesten van hen gaat het gelukkig goed.
Negatieve sfeer
De laatste jaren zie ik de beeldvorming over Oost-Europeanen veranderen, met het ‘Polenmeldpunt’ van de PVV als dieptepunt. Veel Nederlanders associëren Polen alleen maar met drankoverlast en Bulgaren met criminaliteit. Het raakt me dat dat gebeurt. Niet omdat ik zelf Poolse ben, maar omdat ik het vreselijk vind dat er mensen vanwege hun afkomst in een apart laatje van ‘Oost-Europeaan’ worden geschoven. Die negatieve sfeer raakt de mensen voor wie we werken. Ik merk het op het spreekuur. Ze vertellen ons dat ze steeds meer moeite hebben om binnen te komen bij internationale bedrijven. We merken dat ze onzeker worden en vaker in hun schulp kruipen. Dat ze het contact met Nederlanders mijden, uit angst voor negatieve reacties. Ze hebben het gevoel dat ze zich constant moeten verdedigen. Ze trekken zich terug in hun Poolse kerken en Poolse winkels. En daarmee bereiken ze precies het tegengestelde wat nodig is: dat ze erbij gaan horen. Het probleem ligt niet alleen bij de PVV. Ik begrijp ook dat het voor Nederlanders wennen is wanneer er ineens vijftig Polen in je straat wonen. Wat me dwars zit, is dat er zo weinig mensen zich verdiepen in de vraag waar de problemen vandaan komen. Polen drinken graag een borrel bij sociale gelegenheden, net als Nederlanders. Maar wanneer je met zijn tienen in een huis woont – en zo wonen veel Polen – dan geeft het al snel overlast.
Vrijwilligerswerk
Ik weet dat het ook anders kan. Een van onze vrijwilligers kwam vijf jaar geleden uit Polen, met een klein kind en de tweede op komst. In vijf jaar tijd leerde ze de taal en slaagde ze erin om een baan te vinden op haar eigen niveau. Ze werkt in Den Haag aan het opzetten van daklozenprojecten en doet veel vrijwilligerswerk. Daar word ik blij van. Wanneer je Polen bij Nederland betrekt, dan zetten ze zich met hart en ziel in. Mijn hoop is dat ook anderen die kansen grijpen. Maar dan moeten we wel het eenzijdig negatieve beeld van Oost-Europeanen veranderen. Ons dilemma is hoe we dat moeten doen. Wanneer we openlijk op dat negatieve beeld reageren, dan ben ik bang dat we nog meer voedingsbodem geven aan de ideeën van Wilders. Niets doen is echter ook geen optie. Hoe kunnen Nederlanders en Oost-Europeanen samen iets creëren om Polen, Roemenen en Bulgaren bij ons land betrekken? Ik nodig de lezers van MyWorld graag uit om daarover mee te denken.”
