Vorige keer Hoe zorgen we dat Polen erbij gaan horen?
Advies Leg direct contact tussen Polen en hun buren
Iwetta de Koster van stichting IDHEM zet zich met een groep vrijwilligers in voor de integratie van Midden- en Oost-Europeanen in de regio Den Haag. Maar de ‘anti-Polenhouding’ in ons land zorgt voor spanningen. Hoe zorgen…
Vorige keer Hoe zorgen we dat Polen erbij gaan horen?
Advies Leg direct contact tussen Polen en hun buren
Iwetta de Koster van stichting IDHEM zet zich met een groep vrijwilligers in voor de integratie van Midden- en Oost-Europeanen in de regio Den Haag. Maar de ‘anti-Polenhouding’ in ons land zorgt voor spanningen. Hoe zorgen we dat de ze erbij gaan horen?, vroeg De Koster aan de MyWorld-lezers.
Dat bleek geen gemakkelijke vraag, want hij leverde slechts een handjevol reacties op. Een paar lezers noemden het probleem herkenbaar. “In mijn woonplaats Montfoort zijn zo’n 300 arbeidsmigranten, maar men weet maar van 60 waar men woont”, zegt Peter Gruijters van het Platform voor Vrede en Duurzame ontwikkeling. De integratie moet eindelijk eens op gang komen, vindt Gruijters, “voordat we het weer verkeerd doen. Marokkaanse voorbeelden te over.” Een concrete tip komt van Elisabeth Marcus, werkzaam in het vluchtelingenwerk. “De oorzaak van de narigheid is dat we te weinig praten en luisteren naar elkaar”, zegt Marcus. In haar werk legt ze daarom persoonlijk contact tussen vluchtelingengezinnen en hun buren. Ze blijft contact met die buren houden en dringt erop aan om te bellen wanneer er iets is. “Iets dergelijks zou ook moeten werken met de hier werkende Polen”, denkt Marcus.
Cultuur en geloof
“Integratie heeft voor een belangrijk deel te maken met cultuur en geloof”, zegt Iwetta de Koster. De vergelijking met Marokkaanse migranten gaat dan ook maar ten dele op. “Moslims uit Marokko verschillen hemelsbreed van Midden-Europeanen. Het is alsof je puntschaatsers met hockeyspelers vergelijkt. Je kunt beleid niet van de ene op de een andere groep plakken.” De tip van Marcus, om de buren erbij te betrekken, is voor De Koster echter een welkome suggestie. “Op wijkniveau organiseren we al Poolse dagen, waar Polen en Nederlanders elkaar leren kennen. Maar misschien is het helemaal niet gek om het nog kleinschaliger te doen.” De anti-Poolse houding zwakt intussen gelukkig weer wat af, merkt De Koster. “En steeds vaker nemen Polen initiatieven zich niet beperken tot hun eigen gemeenschap. Zo geeft een groep Poolse vrouwen workshops in handwerken. Daar komen steeds meer Nederlandse kinderen op af. Vooral bij de groep die hier langer blijft, is de motivatie om te participeren groot.”
