Achtergrond

Waarom Nederland op moet komen voor gehandicapte kinderen wereldwijd

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Drievoudig Olympisch kampioen Monique Velzeboer, Libelle-columnist Wieke Biesheuvel en art-director Erma Rotteveel reizen al elf jaar voor het Liliane Fonds naar ontwikkelingslanden om daar kinderen met een beperking te fotograferen.

Zie ook deel 1 uit deze tweedelige serie met foto's van Olympisch kampioen Monique Velzeboer

We maken een digitale wandeling langs de kinderen die wij door de jaren heen zagen en die wij nooit meer zullen vergeten. Zij ‘verbeelden’ een aantal artikelen die in het Verdrag voor de Rechten van Mensen met een Handicap zijn opgenomen.

Deze week een serie foto’s die Monique Velzeboer maakte van kinderen in Rwanda, Kenia en Bangladesh. Dan wordt meteen duidelijk waarom het Verdrag voor de Rechten van Mensen met een Handicap nu ook eindelijk door Nederland geratificeerd moet worden. 

Rwanda, 2003

Artikel 25 recht op gezondheidszorg

 Artikel 25: recht op gezondheidszorg

Hoppe is hier vijftien jaar. Haar ouders waren jaren geleden gestorven en zij woonde bij een tante. Ze raakte eenzijdig verlamd door een ziekte. In het revalidatiecentrum Gatagara kreeg ze steun voor haar linkerarm en –hand aangemeten. Opgetogen over deze verbeteringen, stond haar besluit vast: ik word dokter. Ze vond het schitterend om zomaar een dagje in de schijnwerpers te staan in een echte doktersoutfit. 

Artikel 30 sport en cultuur

 Artikel 30: recht op sport en cultuur

Jean d’Amour met zijn schitterende naam werd geboren met misvormde beentjes. Zijn moeder kon het hoofd amper boven water houden en zijn vader was overleden. Jean d’Amour voelde zich prima thuis in het revalidatiecentrum Gatagara. Alle 600 kinderen die hier voor hulp komen, weten dat dit  dé kans is op verbetering van hun leven. Zo klein als ze vaak nog zijn, begrijpen ze dat.

In Gatagara is niemand alleen, ook al wonen de ouders ver weg of zijn ze overleden. Ze hebben steun aan elkaar. Hier mag elk kind meedoen. We zagen Jean d’Amour voluit achter de voetbal aan jagen met andere kinderen. Op krukken en al, samen met een meisje zonder linkerbeen. Ik zie nog dat ene teenslippertje bungelen op haar kruk. 

Meer lezen

[[{“fid”:”38077″,”view_mode”:”file_styles_artikel_kwart_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_kwart_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”attributes”:{“class”:”artikel_kwart_breedte file-file-styles-artikel-kwart-breedte file-styles media-element styles”,”id”:”styles-5-0″}}]]Kindertijdschrift Samsam besteedde begin dit jaar aandacht aan gehandicapte kinderen wereldwijd.

Deze artikelen kun je terugvinden op de website van Samsam.

Kenia, 2006

Artikel 8 bevordering van bewustwording ook op gezinsniveau

 
Artikel 8: bevordering van bewustwording, ook op gezinsniveau

In Narok en Kajado hadden we onvergetelijke ontmoetingen met Maasai-kinderen en hun ouders. Juist bij de Maasai komen veel handicaps voor. Ze weten vaak de weg niet te vinden naar de gezondheidscentra, omdat ze een nomadenbestaan leiden.

Het Liliane Fonds werkt samen met lokale partnerorganisaties, die de situatie ter plekke goed kennen. Die samenwerking leidt tot resultaten die er mogen zijn. Neem Bopooi, met zijn waterhoofdje. Normaal zou het kind er allang niet meer zijn. Hij heeft ouders die aan de bel trokken en van een liggend kind werd Bopooi een lopend kind. De ouders vervullen een voorbeeldfunctie in hun woongemeenschap en dragen de boodschap uit: kijk, ons kind is geholpen en nu gaat het veel beter met hem. 

Artikel 24 recht op onderwijs

Artikel 24: recht op onderwijs

In diezelfde week zagen we Esther in Kajado, in het zuiden van Kenia. Een botbreuk die te strak was gegipst, veroorzaakte blijvende schade aan haar been. Een prachtig meisje, dat graag naar school gaat. Toen wij haar spraken, was ze 14 jaar en ze werd opgevoed door een tante. Haar vader was nog in beeld en hij liep rond met plannen om haar uit te huwelijken. Dat is voor een Maasai meisje allerminst iets om naar uit te kijken. Het hoofd van het revalidatiecentrum waar Esther fysiotherapie kreeg, wist er wel raad mee: “Geen sprake van! Dan moet die vader eerst langs mij!”

Esther wilde dokter worden. Een blij meisje, ondanks haar handicap. “Ik wil gelukkig zijn”, zei ze, “en als ik zing, dan ben ik dat.” Misschien moeten we allemaal wat vaker zingen in ons leven. 

Bangladesh, 2015
Recente ontmoetingen met twee bijzondere meisjes: Farjana en Ivy

Artikel 5 gelijkheid voor de wet

 Artikel 5: gelijkheid voor de wet 

Ivy (6) is geboren met een hersenbeschadiging die de oorzaak is van haar gebrekkige motoriek. De linkerkant van haar lijfje doet aanzienlijk minder goed mee dan haar rechterkant. Dankzij fysiotherapie gaat het lopen al veel beter. De moeder van Ivy: “Ze moet later onafhankelijk kunnen zijn, zeker als meisje. We hebben een privé-leraar ingeschakeld om haar te helpen.” Die leraar is duur, maar het gezin slaat liever een maaltijd over dan dat ze de leraar niet kunnen betalen. Ivy zit in klas 2 en doet het goed. Haar ouders prijzen haar uitbundig bij elk goed cijfer. 

Artikel 18 vrijheid van verplaatsing en nationaliteit

Artikel 18: vrijheid van verplaatsing en nationaliteit 

Farjana (8) heeft een verstandelijke beperking en een kort lontje. Haar ouders stimuleren haar om zo veel mogelijk zelf te doen. Soms gooit ze de kont tegen de krib en dan loopt ze woedend weg. Gelukkig nooit ver, ze komt altijd weer terug, zich geborgen wetend in een familie die haar goed begeleidt. Ze gaat 5 dagen per week naar het centrum van DRRA, de partnerorganisatie van het Liliane Fonds. Daar geniet ze van de muzieklessen en van de handenarbeid-klas. En het is helemaal feest als de docent muziek zegt: “Farjana, jij kunt zo mooi zingen, kom vooraan staan en laat je horen!” Dan krijgt ze vleugels. 

Symposium Liliane Fonds 
Op 10 september spreekt minister Lilianne Ploumen tijdens het symposium Leave no one behind, georganiseerd door het Liliane Fonds. Een hot item tijdens het symposium zal ongetwijfeld de ratificatie zijn van het Verdrag voor de Rechten van Mensen met een Handicap. Dit verdrag werd in 2006 door de Verenigde Naties opgesteld. Nederland heeft het in 2007 ondertekend, maar nog niet geratificeerd. Dat lijkt nu toch te gaan gebeuren. Het wordt hoog tijd, vindt het Liliane Fonds. Het zou gewoon moeten zijn dat er in elk land zo veel mogelijk aandacht is voor kinderen met een beperking. Dat is nog lang niet het geval.

Het Liliane Fonds is benieuwd naar de visie van minister Ploumen en hoe Nederland vorm denkt te gaan geven aan de concrete uitvoering van wat er in dit verdrag is opgesteld. Om de kinderen uit deze serie en nog miljoenen anderen gaat het. Zij willen aandacht voor wat ze wél kunnen, respect voor wie ze zijn en zij willen niet meer hoeven toekijken langs de zijlijn. Leave no one behind … laat het geen loze kreet zijn. 

Deze fotoreportage is mogelijk gemaakt door het Liliane Fonds. De tekst is geschreven door Wieke Biesheuvel en de foto's zijn gemaakt door Monique Velzeboer. 

Dit is deel 2 uit een tweedelige reeks. Op 14 augustus verscheen deel 1 met een fotoreportage van Olympisch kampioen Monique Velzeboer.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons