Wat weten we in het Westen eigenlijk over sloppenwijken? The Guardian vroeg zich af waarom sommige overheden geld investeren om de kwaliteit van het leven te verbeteren voor bewoners van sloppenwijken. De krant zette vier mythes op een rij.
Mythe 1: De groei van een sloppenwijk is makkelijk te voorspellen
‘Bevolkingsgroei wordt vaak verkeerd begrepen’, zegt William Cobbett, directeur van Cities Alliance, in het artikel. ‘Er wordt gedacht dat een bevolking vooral groeit door migratie naar de steden, maar dit klopt niet. Bevolkingsgroei komt vooral voort uit natuurlijke groei, meer geboortes dus.’ Door deze misvatting houden veel overheden geen rekening met het zoeken naar een oplossing voor de groei door migratie.
Cities Allicance wil discussies creëren tussen de overheid, bedrijven en bewoners van sloppenwijken waar zij overleggen over de toekomst van de stad. Daarmee willen zij het denkbeeld veranderen waarbij je geen plannen kunt maken voor de toename van sloppenwijken. De VN stelt dat sloppenwijken met name bestaan omdat overheden al hebben gefaald met het bijhouden van de vraag naar woningen. Door de sterke bevolkingsgroei in ontwikkelingslanden zullen er snel fatsoenlijke woningen beschikbaar moeten komen.
Mythe 2: Bewoners willen liever in een ‘echt’ huis wonen
Het slopen van sloppenwijken en de uitzetting van de bewoners werd altijd gezien als iets goeds. Want waarom zouden mensen in vieze, overbevolkte ruimtes willen leven zonder toegang tot diensten als water? Deze wijken hadden een schadelijke invloed op de steden dus waarom zou je de kans om te vertrekken niet pakken als je die zou krijgen?
Ouderwetse en slechte planning liet voormalige sloppenwijkbewoners soms niet alleen achter met nog slechtere omstandigheden, maar sloot hen ook af van hun oude netwerk. Daarom kozen zij ervoor om te blijven. De sloppenwijk Kibera in Kenia is hiervan een goed voorbeeld. De mensen uit de sloppenwijken verhuisden van krotten naar appartementen. Dit werd ‘Het Beloofde Land’ genoemd, maar velen eindigden met een tekort aan water, terwijl anderen geld verdienden met het verhuren van hun nieuwe huizen. Ook was het voedsel goedkoper in de sloppenwijken dan in de stad.
Mythe 3: Sloppenwijken moeten anders behandeld worden dan de rest van de stad
Sloppenwijken zijn een deel van de stad en hebben veel bewoners. Gebieden van Caïro zijn hier een goed voorbeeld van. Deze hebben de grootste aantallen van bewoners in het gebied, waardoor het ‘De stad van de doden’ is genoemd. Zeker 30 procent van de bewoners van Caïro woont in sloppenwijken, volgens het Housing and Land Rights Network.
Ahmed Mansour van deze organisatie zegt dat een brede benadering nodig is om een oplossing te zoeken: ‘In Egypte is er al jaren een huizencrisis. Het probleem met sloppenwijken kan niet gezien worden in isolatie van de rest van de stad, omdat er structurele ongelijkheden zijn die in het algemeen aangepakt moeten worden.’
Mythe 4: Je kunt de groei van sloppenwijken makkelijk stoppen
Naast bevolkingsgroei is de trek naar de steden ook een reden waarom sloppenwijken zo groeien, omdat mensen in de steden op zoek gaat naar werk. Hierbij is India een goed voorbeeld. 41 procent van de bevolking van Mumbai woont in een sloppenwijk.
Tony Soares, directeur van de vrijwilligersorganisatie SlumAid, werkt vooral in de sloppenwijk van Baiganwadi, vlakbij Mumbai’s grootste afvaldump. ‘Er moet een nieuwe oplossing gevonden worden voor de mensen die er wonen. Maar mensen blijven uit de dorpen komen op zoek naar werk en een plek om te slapen’, zegt Soares. Dus hoe kun je mensen stoppen naar de sloppenwijken te komen? Niet, volgens Soares. ‘Mensen verhuizen vanuit de dorpen omdat er veel kinderen zijn en te weinig werk. In de steden verdienen zij hun geld.’
Hij denkt dat wanneer je echt iets wil doen, je moet beginnen met het vragen wat de bewoners nodig hebben. Velen wonen er al lang, soms voor generaties. Volgens hem is er geen makkelijke oplossing.
