Achtergrond, Column

Vastklampen aan dualiteit; gedachten van een Turkse Nederlander

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Ik was verdwaald in Londen. Terwijl mijn land in paniek om zich heen keek, heb ik gisteravond geprobeerd iskender te eten in een Turks restaurant in het centrum van deze miljoenenstad. Het lukte niet. De serveerder vroeg naar mijn mening. Hij vroeg naar mijn politieke kleur en uit welk dorpje mijn ouders komen. Binnen de kortste keren kreeg ik een stempel en een goedkeurende blik. “We zijn buren! Verschrikkelijk wat er nu gaande is in Rotterdam, maar onze broeders hebben genoeg reden om boos te zijn”, zei hij en liep verder. Ik dacht aan mijn ouders die op mij wachtten en besloot ze geen berichtje te sturen. Ik weet namelijk haarfijn wat ze van deze situatie vinden en ergens kan ik mij er ook in vinden. Verschillende theorieën borrelden in mij op. Een land vol angst met de PVV als winnaar zal er natuurlijk voor zorgen dat het referendum in Turkije een “ja” krijgt, wat Erdogan meer macht zal geven en uiteindelijk het land van mijn ouders voorgoed zal veranderen. Nog meer theorieën borrelden op, terwijl ik mijn avondmaal naar binnen probeerde te werken. Het lukte nog altijd niet.

Ik kies voor eenheid in plaats van verdeeldheid.

Zoals de meeste Turkse Nederlanders heb ik een haat-liefde verhouding met mijn vader- en moederland. Een land dat ik mij als kind herinner als een land van zon, familie en herkenning; een land dat mij verwelkomde, maar ook afstootte als ‘buitenlander’. Tegenwoordig is het een land waartoe ik steeds meer afstand voel. Tegelijkertijd ben ik bang voor alles wat er zal komen; bang voor mijn familieleden die het allemaal in het oog van de storm zullen zitten. Het duwen en trekken van mijn identiteit heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Een dualiteit die je niet kunt afschudden met assimilatie of met een stembiljet kunt wegwapperen. Toch word ik nu weer geconfronteerd met het sentiment van mensen met wie ik een migratiegeschiedenis deel. Mensen die deze haat-liefde verhouding op een ander manier uiten dan ik. Waar ik mij probeer vast te klampen aan deze dualiteit, lijken zij bereid om een kant te kiezen.

Waar ik mij probeer vast te klampen aan deze dualiteit, lijken zij bereid om een kant te kiezen.

Er liggen twee stembiljetten op mij te wachten. Het zijn stemmen voor een land waar ik geboren en getogen ben en een voor land waar mijn wortels te vinden zijn. Stemmen op mijn toekomst en op mijn verleden. Tot een week geleden had ik mij voorgenomen op geen van beide uitnodigingen in te gaan, maar na dit weekend ben ik ook bereid om een kant te kiezen. Ik kies voor eenheid in plaats van verdeeldheid. Ik zal stemmen voor progressie en transparantie, in plaats van angst en propaganda. Ik zal stemmen en tegelijkertijd voel ik dat het allemaal voor niets is. Voor mij is het allemaal een theaterstuk en ben ik een van de miljoenen toeschouwers van het tafereel. Het is echter wel mijn keus om op te staan en ‘nee’ te zeggen tegen de spelers. Het is mijn keuze en daarmee ben ik mijn eigen persoon, los van geschiedenis en toekomst. En terwijl ik dit schrijf op het vliegveld, onderweg naar mijn geliefde Amsterdam, realiseer ik mij dat ik helemaal niet verdwaald ben. Ik ben een Turkse Nederlander en ik zal dat blijven, waar ik ook ben.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons