Achtergrond

‘Uitgehuwelijkt aan een man die vijf keer zo oud is’

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

“Ik kan meer voor ze doen als ik niet te veel betrokken raak bij hun levens.” De Amerikaanse fotografe Stephanie Sinclair (39) ontving zaterdagavond op de prijsuitreiking van World Press Photo de eerste prijs in de categorie Contemporary Issues voor haar serie Childbrides.

Op de Awards Days sprak OneWorld met Sinclair over haar fotografie, haar betrokkenheid bij de rechten van de mens en haar leven in New York.

Hoe kies je een onderwerp als kindhuwelijken?
“Dat project heb ik voor National Geographic gemaakt. Sinds 2004 heb ik vele kindhuwelijken gefotografeerd in landen als Jemen, India, Nepal, Afghanistan en Ethiopië. Meisjes van nog geen tien, die uitgehuwelijkt worden aan mannen die wel vier, vijf keer zo oud zijn. Gruwelijke verhalen verpakt in kleurige huwelijken. In mijn foto’s maak ik bewust gebruik van veel kleur. Daarmee wil ik de verhalen persoonlijker maken, breng ik hun levens dichterbij.”

Raak je niet heel erg betrokken bij de meisjes?
“Ik probeer afstand te houden, mijn emoties te parkeren. Ik ben me ervan bewust dat ik meer voor die meisjes kan doen als ik me niet door mijn emoties laat leiden. Sommige verhalen zijn heel erg. Kijk, de situatie van Ragni (red: grote foto) is verdrietig. Ze is met vijf jaar getrouwd. Maar zij hoeft nog niet met haar echtgenoot te leven. Zij woont nog bij haar grootouders. Andere verhalen breken echt mijn hart. Soms weet je, als je foto’s aan het maken bent, wat zo’n jong meisje na de huwelijksvoltrekking te wachten staat. Haar echtgenoot verwacht dat het ‘huwelijk geconsumeerd wordt’. Vreselijk.“

Hoe is het om als Westerse vrouw dit vak te beoefenen?
“Bij de kindhuwelijken mocht ik aanwezig zijn bij de feestelijkheden van de mannen én de vrouwen. Dat is het voordeel van vrouw zijn. Vooral omdat ze mij zien als buitenstaander van hun cultuur. Eigenlijk zie je dan ‘the best of both worlds’. Heel af en toe merk ik dat een man minder respect toont omdat ik vrouw ben. Maar dat zijn hele kleine voorvallen. Een chauffeur, die zonder iets te zeggen, de auto stopt en wat gaat eten. Terwijl ik hem betaal voor de reis.”   

Hoe combineer je zulk heftig werk met een privéleven?
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”14906″,”attributes”:{“style”:”width: 225px; height: 150px; float: right;”,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]“Het is moeilijk een goede balans te vinden tussen werk en privé. Twee jaar geleden ben ik getrouwd. Sindsdien werk ik nog maar vier à vijf maanden per jaar aan zulke heftige onderwerpen. De rest van het jaar werk ik in de Verenigde Staten aan onderwerpen die ook interessant zijn, maar minder intens. Bijvoorbeeld polygamie in Utah. Als ik nu op reis ben, probeer ik dagelijks met mijn man Bryan te skypen. Een paar weken geleden was ik in Jemen voor een opdracht voor National Geographic. Toen zijn we samen op het internet op zoek gegaan naar een hond. Hij vanuit New York en ik vanuit Afrika. Via Petfinder hebben we Moses gevonden. Bij thuiskomst vorige week zag ik onze nieuwe puppy voor het eerst in het echt.”

En nu weer in Nederland. Kom je veel bekenden tegen?
“Met veel journalisten, die hier rondlopen, heb ik samengewerkt. Met Yuri Kozyrev, de fotograaf die net zijn presentatie gaf over Libië, heb ik in 2003 in Bagdad gewerkt. Nog voor de Noord-Amerikaanse invasie. Samen op dezelfde plek, werkend aan verschillende verhalen. Maar wat ik ook erg leuk vind van de Awards Days is om het werk van onbekende fotografen te zien. Zo zag ik gisteren de presentatie van Alejandro Kirchuk, een Argentijnse fotograaf. Hij had een serie gemaakt over zijn grootouders. Erg indrukwekkend. 65 jaar getrouwd en ondanks Alzheimer nog zoveel zorg voor elkaar.”

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons