Streets of the World: het straatbeeld van 195 landen in foto’s

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Zeven jaar heeft fotograaf Jeroen Swolfs over de wereld gereisd en overal het straatbeeld vastgelegd. Hij wilde de andere kant laten zien van volkeren die vaak negatief in de media worden geportretteerd. Op zijn foto’s stralen mensen vreugde en plezier uit; Swolfs hoopt dat wij ons zo meer verbonden kunnen voelen met onze medemensen.

Ik kom aan op het Hembrugterrein in Zaandam. Het ziet er allemaal nog een beetje bouwvallig uit, maar in een van de pakhuizen hier wordt op donderdag 15 juni het nieuwe Streets of the World fotomuseum geopend, naast een etensmarkt en een kunstgalerie. Binnen ontmoet ik Jeroen Swolfs, die in zeven jaar tijd alle 195 landen ter wereld heeft bezocht en overal het straatbeeld heeft gefotografeerd. Swolfs geeft me een rondleiding, ook al is nog niet alles af: “Hier komt het winkeltje, en hier een leuk eet-en drinkhoekje. En als je daar verder loopt, kom je in Europa.” Elk werelddeel heeft een eigen ruimte binnen de tentoonstelling: je begint in Oceanië, en eindigt in Afrika.

Elk werelddeel heeft een eigen ruimte binnen de tentoonstelling: je begint in Oceanië, en eindigt in Afrika

“Hoe ben je op het idee gekomen voor dit project?”, vraag ik. Jeroen denkt even na. “Ik was al geregeld aan het reizen en fotograferen, en ik vond dat er veel simpele verhalen verteld werden over landen waarvan ik dacht dat er wel meer aan de hand was. Ik vond het belangrijk die andere aspecten ook eens te laten zien.’’ 

Financiering vinden was lastig. “Zelf kon ik dat geld niet opbrengen. Pas na drie jaar vond ik iemand die het een mooi project vond en erin wilde investeren: hij geloofde in het plan. Nu probeer ik het geld terug te verdienen met de boeken en dit museum’’.

Overkoepelend verhaal
Soms belandde Swolfs op gevaarlijke plaatsen. Hij wijst naar de foto die hij nam in Bangui, de hoofdstad van de Centraal-Afrikaanse Republiek: “Ik kwam daar middenin een burgeroorlog terecht, dat was heel heftig. Maar ik heb voornamelijk mooie dingen meegemaakt.”

Die jongens trainen zich de hele dag kapot in de hoop dat er ooit een scout van een belangrijke club langskomt

Swolfs wil met zijn foto’s een overkoepelend verhaal over de mensheid vertellen. “Ik wilde laten zien dat de mensen op al die verschillende plekken eigenlijk dezelfde dingen doen. Er zijn natuurlijk onderlinge verschillen, maar er zijn basale thema’s, dingen die iedereen overal hetzelfde doet. Dat kan iets simpels zijn, zoals voor elkaar zorgen als het zwaar is, zoals je ziet in deze foto uit Bangui, of een droom najagen zoals de foto van voetballende straatjongens uit Guinee-Bissau. Die jongens trainen zich de hele dag kapot in de hoop dat er een ooit een scout van een belangrijke club langskomt, omdat zoiets ooit bij andere jongens is gebeurd. Dat is de thematiek, dat is wat Streets of the World is.”

 

museum

De opzet van het Streets Of The World fotomuseum, Zaandam – Foto: Marit Bruinsma

“Er is tegenwoordig veel angst in de samenleving. De media zijn selectief, en kiezen vaak voor negatieve onderwerpen, omdat dat meer aandacht genereert dan positieve onderwerpen. Daardoor ontstaat er een onevenwichtig beeld van wie wij zijn. Dat wilde ik in balans brengen door het accent te verleggen naar alles wat wij mensen delen. Mijn project wapent je hopelijk tegen het nieuws dat je de hele dag voor je kiezen krijgt.”

Vertrouwen winnen
“Ik heb voornamelijk de hoofdsteden bezocht: daar was ik er een dag of vijf, en dan ging ik weer door. In sommige landen, die ik altijd al had willen bezoeken, bleef ik wat langer; landen met een ruige natuur, zoals Canada en Nieuw-Zeeland.  En natuurlijk mocht ik niet overal fotograferen, denk aan Noord-Korea.”

Swolfs moest soms trucs verzinnen om het vertrouwen van mensen te winnen. In sommige steden ging hij op straat mondharmonica spelen: zo kwam hij in contact met de kinderen, en via hen met moeders, en uiteindelijk ook mannen. “Er waren weinig mensen die liever niet op de foto wilden. Ik vroeg altijd om toestemming, de meesten vonden het heel leuk om op de foto te komen. Veel mensen zagen dat ik de tijd nam, omdat ik dan de volgende dagen steeds terugkwam. Daardoor zagen ze dat ik mijn best deed om iets moois te maken.’’

JeroenJeroen Swolfs in het fotomuseum – Foto: Marit Bruinsma

Soms was het moeilijk om de beste foto uit te kiezen. Hij wijst naar die uit Guinee-Bissau. “Bij dit land wist ik meteen dat dit de beste was. Maar bij deze foto uit Angola gebeurt heel veel, en was het veel lastiger. Alles moet goed zijn: de timing, het frame, het licht, de scherpte. Wanneer iemand zich op het laatste moment omdraait, mislukt de hele foto alsnog.’’

Hoe kijkt Swolfs nu tegen Nederland aan? “Dat is gewoon een topland! Er wordt onwijs goed voor je gezorgd, je hebt hier alle kansen en alle mogelijkheden. Die jongens bij het voetbalveld in Guinee-Bissau hopen hun hele leven op hun lucky shot, dat is hun werkelijkheid. In Nederland heb je alle kans om iets van je leven te maken, weet je in hoe weinig landen dat kan? Ik besefte dat extreem sterk na deze reis. Zoals het er hier aan toe gaat, is zeldzaam. 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons