Achtergrond

Libanon: waar hulporganisaties door geldgebrek tekort schieten

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Het is donderdagavond, filmavond in een van de grootste opvangkampen in de Bekaa Vallei in Libanon. We zijn met andere internationale vrijwilligers nog druk bezig een van de vochtige tenten om te vormen tot geïmproviseerde bioscoopzaal, wanneer de eerste kinderen al binnenstormen. “Kung fu panda! Kung fu panda!”, schreeuwen ze. “Die hebben we een paar maanden geleden vertoond en sindsdien blijven ze erom vragen”, legt een collega lachend uit. Het is de eerste filmavond sinds het koude weer van de afgelopen maanden.

Libanon vluchtelingenkamp

Natalia Salloum

 “Godzijdank is de winter voorbij”, zucht een moeder van drie jonge kinderen, terwijl ze ons tijdens de film trakteert op kopjes mierzoete thee. “Mijn jongste kind heeft het zwaar te verduren gehad en heeft bijna twee maanden ziek op bed gelegen. ’s Nachts kon ze vaak niet slapen, omdat de ratten onze warmte opzochten en haar steeds in het gezicht krabden.” De littekens op de wangen van het meisje, dat inmiddels op haar schoot in slaap is gevallen, bevestigen het trieste verhaal van de moeder. Zelf heeft ze een kapotgebeten neus, maar daar klaagt ze niet over.

Het contrast met drie weken geleden kan niet groter zijn: toen waren we een opvanglocatie in Nederland aan het sluiten. De jongeren waarmee wij werkten hadden gloednieuwe flatscreens op hun kamer, die hadden we voor de opening van de opvang, nog geen tien maanden geleden, eigenhandig opgehangen. Welke bestemming de beeldschermen zouden krijgen was onbekend: locaties waar ze gebruikt hadden kunnen worden zijn al gesloten of gaan de komende maanden dicht. De verwachte instroom van 58.000 vluchtelingen is immers bij lange na niet gehaald. Door de Turkije-deal is opvang in de regio voor veel Syrische families realiteit geworden.

Libanon vluchtelingenkampNatalia Salloum

En de realiteit hier in de Libanese Bekaa Vallei is hard. Keihard. In een ruimte van nog geen vijf vierkante meter woont een moeder met zes kinderen. Er is geen verwarming. Twee maanden geleden kwam haar echtgenoot bij gevechten om, waarna ze met haar kinderen naar Libanon vluchtte. Naar schatting gingen 1,5 tot 2 miljoen landgenoten haar voor: ze vormen bijna de helft van het totale aantal inwoners van Libanon. Hulporganisaties doen hun best om de vluchtelingen het allernoodzakelijkste te bieden, zoals voedsel en woonruimte, maar schieten door geldgebrek regelmatig tekort.

Dit wordt pijnlijk duidelijk wanneer we deze vrouw de volgende dag willen helpen met haar rattenprobleem. Uiteindelijk maken we van sloophout een omheining om de tent. Het ziet er niet uit en het is zeer de vraag of het de ratten tegenhoudt,, maar er is geen geld en geen materiaal om het anders te doen. Terwijl we de omheining fabriceren, raken we aan de praat met onze collega´s. We vertellen over de sluiting van opvanglocaties in Nederland en hoe we in de laatste week voor vijfenveertig jongeren een bioscoopuitje regelden: het activiteitenbudget moest immers nog op. Voor het bedrag dat we alleen daaraan al uitgaven, hadden we hier voor ettelijke families nieuwe, rattendichte tenten kunnen kopen. Helaas bleef in 2016 bijna een kwart van het budget voor ontwikkelingshulp in Nederland hangen, het werd aan asielbeleid besteed en niet in ontwikkelingslanden zelf. Natuurlijk is er geld nodig voor de opvang van vluchtelingen in Europa, maar waarom moet dat ten koste gaan van de mensen hier, die in barre omstandigheden leven en voor wiens kinderen een opgelapte derdehands projector voor het uitje van de week is?

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons