Achtergrond

Land van Melk en Honing

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Een donkere zaal met enkel een witte, zeshoekige tent. Zo opent de voorstelling Land van Melk en Honing in de grote zaal van de kunstacademie in Utrecht. Al snel komt een licht getinte jongen in een spijkerbroek en sneakers het podium op, gevolgd door een tweede, een derde, tot ze met acht multiculturele acteurs op het podium staan. Dit toneelstuk wordt het verhaal van acht asielzoekers in Nederland. De acteurs zijn echte vluchtelingen en vertellen hun eigen verhaal.

Vooraf opgenomen stemmen galmen door het zaaltje. Het zijn de stemmen van de vluchtelingen, ze vertellen wie ze zijn. Ze komen uit verschillende landen. Onder andere uit Sudan, Tanzania, Irak, China en Birma. Omar uit Sudan gooit een denkbeeldige bal over naar de andere acteurs. Langzaam komt er een spel op gang met veel beweging en emotie, en weinig tekst. Aparte geluidjes en muziek versterken het spel. Beurtelings wordt er een verhaal van een van de acteurs geprojecteerd op de tent. Kijkend naar hun eigen verhaal wordt het voor de mensen in de zaal langzaam duidelijk wie de vluchtelingen zijn. Zo heeft de 21-jarige Towid zijn land Birma (Myanmar) verlaten omdat het voor hem als moslim niet veilig was in het Aziatische land. Een groot deel van zijn familie is omgebracht.

Dansen en vissen
De persoonlijke verhalen zijn aangrijpend, maar er is ook ruimte voor humor.  Gebruiken uit hun geboortelanden worden uitgebeeld, zoals dansen en vissen. Towid besloot in 2010 om vanuit Birma het vliegtuig te pakken naar Rusland. Van daar uit reed hij samen met vier anderen met de auto naar Nederland om zijn leven te redden. Vanaf zijn geboorte is hij stateloos en hierdoor heeft hij geen rechten. Niet in Nederland maar ook niet in zijn geboorteland. Hij vraagt zich af wat het verschil is tussen mensen en illegalen.

“Ik ben sinds 2010 in Nederland en ik ben al mijn hele leven stateloos. Ik hoop toch nog dat ik in de toekomst een paspoort kan krijgen. Ik kan ook naar een ander Europees land gaan en daar asiel aanvragen, maar dit wil ik niet. Ik vind Nederland heel aangenaam. Soms denk ik er wel aan wat ik moet doen als ik geen paspoort krijg, maar ik ben er niet echt bang voor.” Towid vindt het moeilijk om zijn verhaal te vertellen aan een groot publiek maar het wordt voor hem steeds makkelijker. “Praten over mijn moeder vind ik wel heel moeilijk, ik heb geen contact met haar en ik mis haar heel erg. UNHCR helpt me om haar te vinden, ik weet dat ze in Bangladesh is, maar het adres is onbekend.”

Ik ben sinds 2010 in Nederland en ik ben al mijn hele leven stateloos

Een gezicht
Veerle van Dieren heeft de voorstelling bedacht en geregisseerd. “Ik studeer voor docerend theatermaker aan de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) en deze voorstelling is mijn afstudeervoorstelling. Ik heb mensen gevraagd om mij te helpen en samen hebben we een collectief gevormd. We willen hier heel graag mee verder gaan.” Het collectief dat Van Dieren heeft opgericht, het Trekvogelcollectief, wil verhalen vertellen van mensen die weinig gehoord worden in de maatschappij. “We willen nu nog verder werken met de vluchtelingen. Maar in de toekomst willen we ook met andere doelgroepen gaan werken.” Naast Van Dieren bestaat het collectief uit twee beeldend kunstenaars en een andere theatermaker.

Het collectief wil met deze voorstelling de vluchtelingen een gezicht geven. “De voorstelling is bedoeld voor mensen zoals ik zelf. Voordat ik hiermee begon had ik nooit echt van deze doelgroep gehoord. Pas toen ik ermee aan de slag ging, merkte ik dat er heel veel speelt in Nederland dat ik niet wist.”

Towid
“Ik vind het heel leuk om te acteren in dit theaterstuk en om met Nederlanders te werken, zoals nu met Veerle van Dieren”, zegt Towid. De theaterles wordt aangeboden in de taalschool van Stichting Ros. Zodra Van Dieren in de gaten had welke vluchtelingen de les regelmatig bezochten heeft ze een vaste groep gevormd. Towid: “Ik woon bij Stichting Ros en zit hier op een taalschool om Nederlands te leren. De andere acteurs krijgen hier ook les, dus zo kennen wij elkaar. We zijn inmiddels goede vrienden geworden.” De acteurs hebben voor enkele maanden twee keer per week gerepeteerd voor het stuk dat geheel door Van Dieren is gemaakt.

Towid ziet geen toekomst in het acteren: “Ik werk nu in de bediening in een restaurant, Resto van Harte in Rotterdam. Dit bereidt me voor op de toekomst, ik wil namelijk steward worden.” Alle spelers van het stuk zitten in een andere fase. Towid is uitgeprocedeerd, maar hij geeft niet op. Andere spelers zijn illegaal, wachten op de uitkomst van hun asielaanvraag of hebben hun verblijfsvergunning al gekregen.

Ben je ook benieuwd naar deze voorstelling? Op 28 mei wordt hij nog twee keer gespeeld, kaarten kosten drie euro en kun je hier reserveren.

Foto: Jacqueline van der Kort

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons