Achtergrond

Joint gerookt? Een jaar de cel in

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Reporting Change
Fotografen, journalisten, mensenrechtenactivisten en muzikanten kwamen op zondag 15 juni samen in de Amsterdamse Melkweg met één doel: het vertellen van de verhalen achter het nieuws. World Press Photo selecteerde twee jaar geleden een aantal jonge fotojournalisten die op basis van hun eigen idee een multimediaproductie mochten uitwerken. Een van hen is Selim Harbi. Harbi maakt sinds 2010 multimediaproducties in zijn thuisland Tunesië. Voor World Press Photo maakte hij een verhaal met in de hoofdrol de twintiger Amin.

Amin is 28 jaar en houdt van muziek en kunst. In Tunesië zijn er veel jongens zoals hij: open minded en vol dromen. Amin wil graag een studie volgen en heeft een mooi toekomstperspectief, totdat agenten Amin arresteren voor het roken van een joint. Vanaf deze dag valt alles in duigen. Het roken van een joint valt onder wet 52. Deze wet stamt nog uit de tijd dat Tunesië met harde hand werd geregeerd door president Ben Ali. Amin verdwijnt door het roken van een jointje voor één jaar in de gevangenis, ook moet hij een boete betalen. Bij terugkomst in de samenleving is hij zijn mooie dromen kwijt. Hij heeft een jaar moeten leven onder erbarmelijke omstandigheden.

Hasjgebruikers worden heel streng aangepakt
[[{“fid”:”27429″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Amine from Tunesia”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Amine from Tunesia”},”type”:”media”,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_volle_breedte media-element file-file-styles-artikel-volle-breedte”,”id”:”styles-6-0″}}]]Amin

Urinetest
Fotojournalist Selim Harbi volgde Amin en legde zijn verhaal vast in foto en video. Harbi’s productie laat zien wat wet 52 met de Tunesische jongeren doet. “Dit jaar was traumatisch voor Amin, net zoals voor vele andere Tunesische jongeren”, vertelt hij, te gast in de Melkweg. Volgens Harbi is Tunesië het enige land ter wereld waar de politie zomaar en urinetest mogen afnemen. “Deze wet wordt door het regime ingezet als een joker. Het is absurd. Je wordt opgepakt, doet een urinetest en zit vervolgens voor een lange tijd gevangen. Tijdens je verblijf in de gevangenis is iedereen omkoopbaar, de rechter, de politie  en de bewaking. Ze zijn heel streng voor deze hasjgebruikers, terwijl harddrugs niet worden ontdekt met een urinetest. Hierdoor grijpen jongeren sneller naar harddrugs, zoals heroïne. Dit maakt het probleem nog groter.”

Journalisten maken deel uit van het politieke veranderingsproces
[[{“fid”:”27430″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Selim Harbi”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Selim Harbi”},”type”:”media”,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_volle_breedte media-element file-file-styles-artikel-volle-breedte”,”id”:”styles-6-0″}}]]Selim Harbi

Nachtmerrie
Harbi is geen voor- of tegenstander van softdrugs, maar vindt het belangrijk dat Tunesische jongeren persoonlijke keuzes kunnen maken en vrijheid hebben. “Amin moest een jaar de gevangenis in en dit heeft hem totaal gebroken. Een jaar in een Tunesische gevangenis kan een nachtmerrie zijn. Amin kreeg in de gevangenis een bloedinfectie. Ook zijn vader werd ziek, hij kreeg diabetes, dit maakte het voor Amin nog zwaarder.” Harbi laat met zijn foto- en videoverhaal zien dat de levens van ambitieuze jongeren met grote plannen verpest kunnen worden door wet 52. Amin wil Tunesië dolgraag verlaten, net zoals zoveel andere jongeren. De euforie waar de Arabische Lente drie jaar geleden mee begon, is verdwenen.

Wet 52 verwoest de levens van ambitieuze jongeren
[[{“fid”:”27431″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Amine from Tunesia”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Amine from Tunesia”},”type”:”media”,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_volle_breedte media-element file-file-styles-artikel-volle-breedte”,”id”:”styles-6-0″}}]]

Veranderingsproces
“In een van de filmpjes op de Reporting Change website kun je zien dat mijn vader ook journalist was. Er is een groot verschil tussen deze baan vroeger en nu.” Selim houdt van verhalen vertellen, soms met foto’s, soms via tekst en soms met video. “Sinds de revolutie zijn er steeds meer journalisten en willen veel meer burgers ook iets zeggen. Er wordt steeds meer gebruik gemaakt van sociale media. Vroeger had het regime alles onder controle, nu kan iedereen zijn mening kwijt. Om journalist te zijn in Tunesië moet je weten wat je wel en niet kunt zeggen en doen, vooral als je een riskant verhaal naar buiten wil brengen. Het is lastig om met een camera de straat op te gaan, maar als journalist kun je nog wel je vak uitoefenen. Journalisten vormen ook een deel van het politieke veranderingsproces, want journalisten vertellen de burger wat er aan de hand is in de politiek.” Selim wil graag dat de multimediaproductie die hij voor World Press Photo maakte, verspreid wordt. “Het is 2014, deze oude wet verwoest levens.” 

Reporting Change is een multimediaproductie van OneWorld, in samenwerking met Human Rights Watch en World Press Photo. De productie kwam tot stand met steun van de Postcodeloterij.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons