“In India groeit ongelijkheid het snelst”

De armoede in India moet volgens Sainath verborgen armoede genoemd worden, omdat er wordt gerommeld met de cijfers. India staat op nummer vier in de wereldlijst van de meeste miljardairs. Maar in het Human Development Index van de VN staat India op nummer 132. Hoe kan een land met zoveel miljardairs toch op deze plek staan in de lijst van menselijke ontwikkeling?

Armoedegrens

De armoedegrens in India, het inkomen wat iemand nodig heeft om van basisbehoeften te voorzien, is 12 roepies per dag (20 eurocent). In werkelijkheid is dit veel te weinig om van te leven. 876 miljoen mensen leven met 28 eurocent dus boven deze armoedegrens. Daarom worden veel problemen niet opgemerkt. Maar de armoede onder kinderen in India is veel hoger dan in Sub-Sahara Afrika. In India is 47 procent van de kinderen ondervoed, in Sub-Sahara is dit 35 procent.

De afgelopen 40 jaar was er 60 miljard dollar nodig om kinderen naar school te sturen en om honger uit te roeien. Er was nooit geld voor. "Tot de crisis uitbrak en Wall Street viel. Ineens werd er 1,5 biljoen dollar per week vrijgemaakt door regeringen!", vertelt Sainath, en hij verheft zijn stem. "Waar kwam dit vandaan? Met dit geld hadden alle basisproblemen opgelost kunnen worden."

Palagummi Sainath

Sainath vindt globalisering een agressieve vorm van kapitalisme. De laatste 15 jaar was het niet de ICT of industrie die het snelst groeide in India. "De ongelijkheid, die groeide het snelst." Sainath wil dit met zijn werk onder de aandacht brengen. Wereldwijd toont Sainath met zijn foto-expositie, ‘Visible women, invisible work’, de kracht van Indiase plattelandsvrouwen. Hij blijft erin geloven dat mensen anders gaan denken na het zien van deze expositie. "Ik wil laten zien wat de enorme bijdrage is van de vrouw aan de Indiase economie, dit gaat namelijk om honderdduizenden dollars", vertelt Sainath. Volgens hem hangen tekst en foto’s samen, zonder het verhaal zie je alleen de schoonheid van de vrouw. Het cliché ‘foto’s spreken duizend woorden’, daar gelooft hij niet in. Eén van de grootste clichés van het Westen is volgens hem het laten zien van hongerige kindjes op foto’s die meer aandacht vragen. Sainath vindt het veel uitdagender om de onzichtbare honger in kaart te brengen.

Zelfmoord

Door globalisering hebben bedrijven meer macht gekregen. De overheid is gestopt met het subsidiëren van boeren waardoor mensen met geld het land kopen en boeren hun land kwijtraken aan bedrijven of landeigenaren. Omdat mannen gezien worden als landeigenaren en zij de schulden op zich krijgen, komt zelfmoord onder hen vaak voor. De laatste 10 jaar pleegden bijna 200.000 boeren zelfmoord. In werkelijkheid is het aantal nog veel groter omdat vrouwen die zelfmoord plegen niet worden meegeteld, maar zij worden geregistreerd als ‘gewone’ zelfmoord. Terwijl van al het werk op het land 67 procent door vrouwen wordt gedaan, van het transport tot wieden en oogsten, worden ze niet geregistreerd als slachtoffer. "Het land is niet van haar en ze wordt gezien als ‘vrouw van de boer’", vertelt Sainath. Vrouwen werken onder slechte omstandigheden. Het vieze water veroorzaakt huidziekten en door het constante buigen verliezen veel vrouwen hun ongeboren baby’s. De man lijkt in werkelijkheid geen rol te hebben op het platteland. Het zwaarste werk dat mannen doen, is ploegen. "Niet omdat een vrouw er niet toe in staat is, maar omdat in de reglementen staat dat de vrouw dat niet mag doen", vertelt Sainath. 

Expositie

"Deze expositie is geen expositie over honger, maar over het werk en leven van de vrouwen in India", vertelt Sainath. Tijdens zijn werk stoorde hij eens een vrouw bij haar werk. "Ze droeg 35 kilo hout op haar hoofd, terwijl ze een heuvel opliep. Ik nam het hout van haar over en ik had het gevoel dat mijn nek verdween. Na een halve kilometer wist ik dat mijn nek voor mijn hele leven beschadigd zou zijn als ik door zou lopen. De vrouw nam het werk weer van me over en ze liep weg alsof ze papier op haar hoofd had", vertelt Sainath. "Het verhaal klinkt erg mooi, maar deze vrouw heeft honger en ze zal jong sterven."

Echt één doel in zijn leven heeft Sainath niet. "Ik ga meer dan één ding bereiken. Ik hoop dat de regering in India iets gaat doen aan de zelfmoord onder boeren." Ondanks de ellende die hij ziet, houdt de opportunistische Sainath van zijn werk. "Ik doe wat ik wil doen, en ik geloof dat alles eerst slecht zal gaan voordat het beter wordt."