Wie aan Irak denkt, denkt aan conflict. Wie voor een Iraakse NGO werkt, werkt aan conflict-gerelateerde onderwerpen. En wie vraagt hoe de toekomst van Irak er uit ziet, hoort verhalen over onvermijdelijke conflicten. Wat betekent het om in deze context aan iets totaal anders te werken? Een tweeluik met Nwenar Fatih en Anna Bachmann.
Vijf vragen aan Nwenar Fatih (21), de jonge redacteur van nieuwssite Kirkuk Now.
Je bent erg jong voor een redacteur.
Klopt, ik ben 21.
Wat maakt je geschikt?
Ik heb er nooit voor gekozen journalist te worden. Ik begon tijdens mijn studie met een bijbaan bij een krant in Kirkuk. Stapje voor stapje raakte ik meer betrokken en ik merkte dat het veel passie bij me los maakte. Het is dus nooit een kwestie van carrière geweest. Dit is gewoon wat ik wil doen, dat maakt me geschikt.
Kirkuk staat bekend als een brandhaard, waar Koerden, Arabieren en Turkmenen vechten om de stad – en haar olie. Is dat je grootste thema als journalist?
Nee. En daar is een duidelijke reden voor. Iedereen denkt dat Kirkuk als geheel in conflict is, maar het is helemaal geen sociaal conflict – het is puur politiek. Ga je de straat in dan zie je dat er amicaliteit is, men spreekt elkaars taal, er wordt over en weer getrouwd. Dat heeft iets heel natuurlijks en kent een lange geschiedenis.
Het lijkt je te storen als andere journalisten daar aan voorbij gaan?
Een aanslag is een advertentie met bloed geschreven. Door er veel aandacht aan te besteden, geef je de dader wat hij op het oog had. Maar los daarvan: het is niet het enige dat Kirkuk is. Zoals ik al zei, is het politiek. Ik neem vaak buitenlandse journalisten mee naar Kirkuk. Vaak zie ik in eerste instantie angst bij ze, maar dan vertel ik ze hoe de vork in de steel zit, ik laat ze de populaire markten zien, hoe de gewone mensen samenleven. Veel journalisten moeten hun beeld dan compleet bijstellen.
Je kan het conflict ook niet omzeilen, toch?
Ik kom uit Kirkuk, ik kan geen enkel conflict in Kirkuk omzeilen omdat het mezelf aangaat. Ik moet er iets mee, want ik leef hier. Maar ondertussen ken ik wel heel veel mensen hier. Ik heb ingangen die anderen niet hebben. Daardoor kan ik dingen zien of begrijpen die van een afstand of van buiten niet te zien zijn. En ik ben een gewone Iraakse jongen, die een gewoon leven leidt als alle andere Iraki’s. Op een vrije avond ga ik naar een café met vrienden of we kijken een film. Het leven is hier een stuk normaler dan veel mensen denken.
