Drummer Robbert van Hulzen speelt onder de naam Elephant Songs met steeds andere muzikanten, onderweg van Zuid-India naar Nederland op een oude Enfield motorfiets, beladen met drums. Twaalf landen, 18,000 kilometer, en zoveel muzikanten als hij kon vinden in de acht maanden die de reis duurde. Een impressie uit Pakistan.
Stop! Met enige tegenzin liet ik m’n Enfieldje sputterend tot stilstand komen in de berm. Nu al? Gedaan met de vrijheid?
Ik had erop gerekend legerescortes te krijgen in Baluchistan, het westelijkste deel van Pakistan waarover ambassades en vrienden uit Lahore al tijden zenuwachtig deden vanwege bandieten en wahabisten. Maar Baluchistan was nog een dag rijden vanaf hier. Ik geef toe dat ik ietwat nerveus werd toen een paar mannen vanuit de laadbak van een langzaam rijdende pickup truck mij met onbewogen ogen observeerden van achter hun bijna alles bedekkende sjaals, en vervolgens druk begonnen te telefoneren, maar dat was voor ik doorhad dat zon en stof die sjaals eigenlijk noodzakelijk maken. (Dat telefoons een onmisbaar attribuut voor welke-gelegenheid-dan-ook zijn, wist ik eigenlijk al.)
De politiemannen maakten een boel misbaar over onveiligheid en Taliban voor ze met de boodschap kwamen dat ze me moesten escorteren, en ik natuurlijk hun diesel moest betalen. Duizend roepies a.u.b. Gelukkig had ik iemand uit de regio in mijn telefoonlijst staan, die mij niet alleen zei ze absoluut niet te betalen, maar me ook, op de semi-paranoïde manier die ik inmiddels kende van mensen die zelf niet reizen, instrueerde snel door te rijden, geen idee voor wie deze mensen werkten. Hij wisselde een paar woorden met de uniformen en ik werd met een norse handdruk op weg gestuurd – zelfs de zonnebril waar ik in stilte al afscheid van had genomen, kwam terug van de neus van een van de heren.
Slapen op het bureau
Na een paar dagen rijden door Sindh (de weg recht naar het westen via Lorelai is voor buitenlanders afgesloten, te gevaarlijk) en over de prachtige Bolanpas, één van de oudste toegangswegen naar Zuid-Azië, kwam ik bij Sibbi. Een indrukwekkend checkpoint stuurde een politiewagen met me mee (over betaling had niemand het), het begin van een estafette waarin ik van patrouille tot patrouille doorgegeven werd.
Ik reed het stadje in, ver voor de politietruck. Mensen keken nieuwsgierig, glimlachend. De politie sommeerde mij achter hun te blijven, waarna de gezichten langs de weg gesloten, achterdochtig, vijandig werden. Ik sliep op het politiebureau, op een matras, geregeld door een aantal arrestanten, die met een contributie aan de bureaukas zorgden voor de toegang van hun eigen (zwaar bewapende) personeel dat eten en slaapspullen voor de nacht kwam brengen. Interessante gesprekken over de spanningen in Baluchistan en de wens voor onafhankelijkheid.
Opdringerige escorte
Een escorte in complete commando-outfit hielp me Baluchistans hoofdstad Quetta in – terwijl ik, city-style, mijn helm en jas en handschoenen uittrok, pantserden de politiemannen zich met spullen waar ze in de film The Hurt Locker van zouden kwijlen. Tijdens de vier dagen in de stad, gedurende welke ik wachtte op onverwachts benodigde papieren, verkende ik Quetta een beetje – zoals je dat doet in een nieuwe stad, maar dan beperkt door de escortes die zich te pas en te onpas opdringen. Zonder hun weigert een glimlachende reus de betaling voor zijn watermeloen en raak je in gesprek met goeie vrienden, de één een soennitische Pashto en de ander een shia Hazara, in een theewinkel; mét escorte neem je de snelste weg in een riksja terwijl politiejongetjes op een brommer zenuwachtige – en vergeefse – pogingen doen het andere verkeer uit je buurt te houden.
Een hilarische middag op een of ander officieel kantoor resulteerde in mijn papieren, en na de volgende ochtend de accu nog even te hebben moeten laden bij een winkeltje om de hoek, reed ik weg op mijn trouwe tractor. Op naar de woestijn, nog twee dagen tot Iran!
Meer over Baluchistan, filmpjes van muzikale ontmoetingen, reisverhalen en foto’s vind je hier.
