Boeren in Kenia gaan in hun vrije tijd langs bij met hiv geïnfecteerde dorpsgenoten om ze te helpen met het innemen van hun medicijnen. Ze zijn opgeleid door de Nederlandse zuster Mien.
Bij hiv luistert het op tijd innemen van medicijnen heel nauw. Aidsremmers moeten om de twaalf uur worden ingenomen, wat zonder elektriciteit (klok, verlichting) of (schoon) drinkwater in de buurt niet altijd meevalt. Om ervoor te zorgen dat mensen toch hun pillen innemen, zijn gezondheidswerkers nodig: mensen uit de lokale gemeenschap die in hun vrije tijd hiv geïnfecteerde dorpsgenoten bezoeken en hen helpen.
Eerdere pogingen om gezondheidswerkers op te leiden, liepen op niets uit. Tot de Medische Missie Zusters zich zes jaar geleden in het West-Keniaanse dorpje Ang’iya vestigden. Een van hen is de Nederlandse zuster Mien Leistra. Samen met haar Keniaanse collega’s zuster Gaudencia en zuster Christina, leidde ze zo’n zestig vrijwilligers op.
Schaamte
Alfred Onyango is co-trainer en assisteert de zusters. Onyango is ‘retired but not tired’; tot zijn pensionering adviseerde hij voor het ministerie van Landbouw boeren in de regio. Hij zegt: “We hebben veel oude tradities die onze vooruitgang tegengaan, daarom moeten we hard werken.” Het is in West-Kenia niet ongebruikelijk dat mannen zonder enig overleg thuis komen met een tweede vrouw. Ook is er de traditie van ‘vrouwen erven’; als de man overlijdt, is het aan een broer of neef om met de weduwe te trouwen. En dan is er nog het stigma dat aan de ziekte kleeft. Daar weet Luke Opinyo alles van. Opinyo is boer en stelt zich voor met de woorden ‘I’m living positive with my wife’. “Zuster Mien heeft me geïnspireerd. Toen ze hier kwam, schaamde ik me voor mijn ziekte. Ik was bang voor wat anderen van me zouden denken. Ze deed me inzien dat zolang ik mijn ziekte verborgen houd en er niet voor uitkom, de ziekte zich kan blijven verspreiden.”
Roeping
Monica Atieno Okeom verbouwt maïs en suikerriet. In haar vrije tijd is ze coördinator van de steungroep van haar dorp Wayaga. Het geloof is belangrijk voor haar. “Gelovigen zien de noden van anderen.” Ze ziet haar vrijwilligerswerk als een roeping van God. “Ik vind het fijn dat mensen me in vertrouwen nemen.”
Waar veel projecten van ontwikkelingsorganisaties mislukten, slaat het project van zuster Mien wél aan. Monica heeft daar ook wel een verklaring voor. “De zusters kijken dieper naar de echte noden van mensen. Ontwikkelingsorganisaties geven vaak aan de eerste de beste, en niet aan de mensen die het echt nodig hebben. Zuster Mien heeft veel wanhopige mensen geholpen. En ze blijft hier, ze is hier niet maar voor een paar jaar.”
