Achtergrond

Beeldverhaal uit de Filipijnen: wonen in een ramp

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Duizenden Filipijnen uit Tacloban bivakkeren in het Astrodome, een congrescentrum dat dienst doet als noodopvang. Journaliste Eefje Rammelo en fotografe Mariëlle van Uitert spraken Elsa, Roxan, Lenie, Renaly en Ninita: vijf vrouwen die al bijna drie weken de vergaderzalen, restaurants en fitnessruimtes tot hun huis rekenen.

Uren voor tyfoon Haiyan op de kusten van Tacloban begon te beuken, werden mensen opgeroepen hun huizen te verlaten. Kerken, scholen en gymzalen waren aangewezen als evacuatiecentra. Veel ruimtes bleken niet bestand tegen het stijgende water. Het Astrodome, een markant congrescentrum aan het water, was dat wel. Karton, lakens en waslijnen bakenen de paar vierkante meter bruin bemodderde tegelvloer af, die nu fungeren als huis. De toekomst van talloze gezinnen is onzeker; moeders voeren een huishouden waarin aan veel, zo niet alles ontbreekt.


Elsa Raquiza (38)
“We zijn hierheen gekomen voor de tyfoon kwam. In de dagen erna gingen mensen op zoek naar eten in de winkels die beschadigd waren. Toen wij daar aankwamen was er al niets meer te eten. Daarom hebben we dit maar meegenomen: een kerstboom en wat andere kerstversiersels. Het belangrijkste is dat mijn oude moeder kon meekomen, en onze hond Potot heeft het overleefd! Hij kwam plotseling aanzwemmen.”

 


Roxan Montellana (19)
“Toen we vertrokken uit ons huis konden we maar vier tasjes meenemen. Eigenlijk zijn dat vooral spullen voor Jonathan Dean, onze twee maanden oude zoon. Ik ben net begonnen als student, mijn man Jonathan is elektricien. Onze ouders zijn naar een ander opvangcentrum gegaan. Wij zijn nu zelf een familie. Ik ben heel blij dat ik Francis Deans geboorteakte heb kunnen meenemen.”

 


Lenie Pablo (44)
“Mijn man is nu aan het werk, hij is visser. Ik ben bang geworden voor water. Als we een nieuw huis krijgen, dan liever wat verder weg van de zee. Hier wonen we met vier families, dat waren al onze buren in onze oude buurt. Ik kon wat kleren meenemen, maar ik mis nog een hoop. Voedsel ook, al brengt mijn man natuurlijk vis mee naar huis.

 


Renalyn Haspe (24)
“Ik ben in verwachting van ons vijfde kind. Mijn man Edgardo is een chauffeur, maar het bedrijf waar hij werkte is weg. Hij heeft dus geen werk meer. We hebben alles nodig, want we hebben niets meer. Nu wonen we in dit hoekje van een fitnessruimte. Alles wat we konden meenemen zit in die paar tassen. Oh ja, mijn zoontje Nico heeft zijn giraf kunnen meenemen. Die is nu heel belangrijk voor hem.”

 


Ninita Sabarillo (53)
“Deze kleren zijn alles wat ik heb. We waren geëvacueerd in een schoolgebouw, maar het water kwam te hoog. We klommen naar het dak en daar moest ik met mijn vuist een raam inslaan om eruit te komen, samen met mijn dochter en schoondochter. Mijn man en zoon hebben het ook overleefd. Ik was half moslim, maar ben nu een herboren christen. Het is een wonder dat we dit hebben overleefd.”
Op de foto staat Ninita’s dochter afgebeeld (red).
 

 

 

 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons