Achtergrond

Overlevers houden stand in Bagdads geweld

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Er zijn geen bloemen of teddybeertjes. Geen herdenkingen. Geen oproep om thuis te blijven. De Iraakse hoofdstad Bagdad is getroffen door een reeks bomaanslagen, waarmee de islamitische terreurgroep ISIS de Iraakse regering probeert te dwingen haar prioriteiten te wijzigen.

Bagdad zou de aanslagen moeten bestrijden, in plaats van ISIS uit bezet gebied te verjagen. Die verwacht dat protesten van bange en boze burgers de regering daartoe zullen dwingen.

Anders dan in Europa aarzelt niemand om na een aanslag direct weer boodschappen te gaan doen als de markt weer is schoongespoeld

Maar Bagdad is al jaren gewend aan aanslagen, zozeer dat de bevolking zich tot het uiterste inspant om zo gewoon mogelijk door te leven. Anders dan in Europa aarzelt niemand om na een aanslag direct weer boodschappen te gaan doen als de markt weer is schoongespoeld.

Over tot de orde van de dag

Een dag later is er op die plek al bijna niets meer dat aan de doden herinnert. Als het onheil zo vaak toeslaat, verdwijnt blijkbaar de behoefte tot herdenken en openlijk gezamenlijk rouwen. Slachtoffers worden naar islamitische gewoonte binnen 24 uur begraven, en dan is het over tot de orde van de dag.

Dat geldt voor de bomaanslagen; de slachtoffers op het strijdveld tegen ISIS worden echter dikwijls wel als martelaren op posters en plakkaten geëerd.

In Europa geven we slachtoffers namen en gezichten; een jaar na de ramp met de MH17 besteedden alle Nederlandse media opnieuw aandacht aan hen die omkwamen. Dat is in Irak niet de praktijk.

Levens zijn goedkoop in Irak

“Levens zijn goedkoop in Irak,” zeggen de Irakezen, en dan bedoelen ze vooral: voor de politici en bestuurders die te weinig voor hen doen. Die sensoren handhaven die bij de controleposten explosieven moeten opmerken maar niet werken. Die te weinig doen aan de opsporing van aanslagplegers.

En ook aan de vervolging; hoogst zelden hoor je over een lid van ISIS of andere bendes dat wordt veroordeeld. Veel vaker worden er wel mensen opgepakt en vastgezet, maar niet in staat van beschuldiging gesteld en nooit berecht.

Voor inwoners van Bagdad zit er weinig anders op dan maar te leven met de bommen. Hoewel ISIS vaak toeslaat op drukke plekken, blijven mensen naar de markten gaan en ook met het hele gezin buiten op straat ijsjes eten.

Voor inwoners van Bagdad zit er weinig anders op dan maar te leven met de bommen

Anderen willen juist vieren dat ze nog leven, in deze onvoorspelbare situatie. Je ziet ze uit de auto springen om zomaar op de brug te dansen met een bruidspaar. Mannen zitten ontspannen langs de oever van de Tigris aan de waterpijp. Alsof er niets aan de hand is in hun stad.

Ze zijn de angst voorbij. Ze willen hun leven er niet door laten bepalen. Want het alternatief is tweeërlei: dat je thuisblijft, of je huis en haard verlaat.

En hoewel alles went, kan een mens niet leven met de voortdurende stress van gevaar. Dus blok je dat onbewust of bewust uit. Want de uitgang, weg uit een stad waar overal gevaar dreigt, is afgesloten door de visaregels die overal ter wereld voor Irakezen gelden.

Helden? Nee, dat zijn ze niet, deze overlevers in Bagdad. Het zijn mensen die besloten hebben te leven. Gewoon. Te leven.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons