Als moeder denk ik na over mijn dochters toekomst. Waar gaat ze straks naar school? Welke talenten kan ze ontplooien zodat ze straks een baan vindt die bij haar past? Welke keuzes gaat ze in haar leven maken? Iedere ouder wil daarover kunnen mijmeren. Maar hoe vreemd dat vanuit een Nederlandse context ook klinkt, daar hebben we wereldwijde afspraken voor nodig.
Extreme armoede moet namelijk eerst de wereld uit. Want een moeder in de armste gebieden van zeg Malawi of Afghanistan heeft hele andere zorgen dan een Nederlandse moeder. Is er eten voor de dag van morgen? Overleeft haar kind zijn of haar kinderjaren? Kan haar dochter überhaupt naar school? Kan ze straks eigen keuzes maken? Of is ze reeds als kindbruid voorbestemd?
Voorrecht
Toekomstdenken, nadenken over je toekomst, je toekomst (proberen te) plannen. Wat een voorrecht is dat eigenlijk. In Nederland kan het, maar voor ongeveer 1,2 miljard mensen in deze wereld is het een luxe die zij zich niet kunnen permitteren. Laat staan dat ze over hun toekomst kunnen beslissen. Wereldwijd leven 1,2 miljard mensen in bittere armoede; zij moeten van minder dan 1,25 dollar per dag rondkomen. Zij leven van dag tot dag. Of misschien wel: overleven.
Nadenken over de toekomst van je kind. Dat doen ook mensen die drastische keuzes maken en huis en haard verlaten. Naast het uitbannen van extreme armoede zijn ook vrede en veiligheid voorwaarden die bepalen of toekomstdenken realistisch is. Mensen vluchten omdat hun land in oorlog verkeert, het gevaar dagelijks op de loer ligt en er geen ruimte voor hoop meer is. Hoe groot moet je wanhoop zijn? De grootste ontberingen lijden ze. Maar pas wanneer ze (weer) in relatieve veiligheid verkeren en er genoeg middelen zijn om te overleven, komen ze er aan toe om na te denken over later. Om er voor te zorgen dat iedereen een toekomstperspectief heeft, moeten wij die daar toe in de gelegenheid zijn over die toekomst nadenken.
Bemoedigend
Bemoedigend is het gesprek met twee Nederlandse scholieren van zeventien jaar, die onlangs op het ministerie van Buitenlandse Zaken langskwamen om voor een werkstuk voor school over de post-2015-agenda te praten. Hun hoop voor de wereld van morgen? Dat alle mensen wereldwijd een (betere) toekomst krijgen en verder kunnen kijken dan de dag die voor hen ligt. Zonder zich zorgen te hoeven maken over de vraag of ze die nacht veilig onderdak hebben, of er voldoende te eten is, of het drinkwater schoon is, en of de kinderen (veilig) naar school kunnen. Om daar een steentje aan bij te dragen, kiezen deze tieners voor relevante studies die hen straks in staat stellen aan een eerlijke wereld en een schone economie te werken. Geweldig dat de Nederlandse jeugd hier over nadenkt. En dat ze er naar handelen kan.
Toekomst
Vijftien jaar geleden werden de millenniumdoelstellingen vastgesteld. De doelstelling om armoede wereldwijd te halveren is al behaald. De onderhandelingen over een nieuwe ontwikkelingsagenda, de zogenaamde post-2015-agenda, zijn in volle gang. Het moét mogelijk zijn extreme armoede de komende vijftien jaar geheel uit te bannen. En te zorgen voor duurzame ontwikkeling wereldwijd. Opdat niet alleen een Nederlandse moeder maar ook een moeder in de armste regio’s van de wereld een toekomst voor haar kind ziet.
Beeld: Maarten ter Keurs
