Achtergrond

Tijdschriftmaken in Zuid-Sudan zonder stress

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Vanochtend kreeg ik de redacteur uit Juba aan de lijn: Of ik niet zo wilde stressen, want dan wordt zij ook gestresst. ‘En dat ben ik niet gewend’, voegde ze eraan toe. We zitten midden in deadlines en productie voor het volgende nummer van SHE magazine. Nog een paar dagen voor de eindredactie en de opmaak die in Nederland plaatsvinden, dan moeten we naar de drukker. Maar het is wat moeiijk als de stukken niet op tijd binnenkomen. We zitten al weken te wachten op een foto en een verhaal. Vanochtend leerde ik dat degene die het moet aanleveren, de camera die ze van kantoor had meegenomen had laten vallen en toen was ze op zoek gegaan naar iemand die dat kon repareren en toen was ze zo bang dat ik boos zou worden, dus toen had ze haar telefoon uitgezet en was dagen niet bereikbaar. Daarna werd ze ziek en verdween drie dagen het ziekenhuis in. Inmiddels is ze beter, maar nu had ze haar telefoon aan iemand uitgeleend en dus…. Het is dat we geen bruggen hebben in Juba anders hadden die ook nog open gestaan. Meestal beperken de problemen (of liever uitdagingen zoals we in een ontwikkelingsland zeggen) tot: geen internet en geen electra. En dat zijn geen excuses, of misschien wel. In ieder geval, je moet het ermee doen. Als Nederlander hou ik van plannen en heb altijd geleerd dat plannen het halve werk is, zeker als je te maken hebt met een productieproces waarbij het een afhankelijk is van het ander.

Het eerste dat ik mezelf heb afgeleerd toen ik in Zuid-Sudan begon te werken, is stress. Ik doe er niet meer aan. Je schiet er niets mee op. Ik heb me aangeleerd te reageren zoals de Zuid-Sudanezen ook doen en dat is meestal gelaten. Niet onverschillig, maar gelaten. Een soort ‘Inshalllah’ maar dan op zijn Afrikaans. Dat gaat goed, heel goed. De meeste bewondering van Westerse collega’s krijg ik niet omdat SHE een mooi blad is, maar voor het feit hoe ik het in godsnaam voor elkaar krijg en er toch redelijk relaxed bijloop… Maar dan, het gaat goed totdat de deadlines zijn gepasseerd. Ik zie dan voor me hoe de grafisch vormgever en ikzelf als eindredacteur in de problemen komen met tijd, dat ik de drukker in Kenya moet gaan waarschuwen die evenals met een strakke planning zitten, hoe ik de vliegtuigmaatschappij moet gaan waarschuwen dat we later transport van Kenia naar Zuid-Sudan nodig hebben en hoe ik adverteerders moet gaan zeggen, sorry we zijn een paar dagen later in de markt. Of de adverteerders dan nog wel betalen? Dan begint de stress toch op te steken.

Totdat ik de redacteur bel en beheersbaar de gevolgen uitleg als we deadlines niet halen. Ik zie het niet, maar ik weet dat ze haar schouders ophaalt als ze zegt: ‘Waarom? Waarom doe je zo moeilijk? Wat is nu een paar dagen in het leven van een vrouw? En die adverteerders, ach, die weten dat niet eens, jij hebt ze geleerd dat we elke twee maanden uitkomen’. En gelijk heeft ze: adverteerders zijn zich evenmin bewust van deadlines (ze leveren zelf vaak te laat aan), we zijn het enige blad in het land dat met een strict productieproces werkt, de enige die volgens journalistieke ethische normen werkt en dat copyright respecteert en dus geen foto’s jat van het internet (tot grote verbazing en soms ergernis van de redacteuren, waarop ik meestal wederom de vraag krijg: Waarom? Dat doet toch niemand?). Dat kan stress opleveren, maar je kunt het ook nemen zoals het is. En dat is misschien wel het grootste voordeel van werken in een land als Zuid-Sudan als een beginnend tijdschriftmaker: het hoeft niet zoals in Europa, we mogen fouten maken en het hoeft niet zo nauwkeurig; het moet binnen de lokale context passen. Je moet je wel aanpassen aan de lokale normen en mentaliteit. Tenminste, zolang je bereid bent hard te werken, je durft te vertrouwen op je boerenverstand en op je capaciteit om te doen wat je kunt doen. Of zoals een adverteerder vanochtend reageerde op zijn aangeleverde advertentie die kwalitatief niet perfect was: ‘Maak er maar wat moois van, dit is Zuid-Sudan’. En dat is wat we doen, met de wetenschap dat we ons vak verstaan maar de externe factoren niet altijd kunnen beinvloeden. En dan kan ik weer tegen mezelf zeggen: ‘Stress? Nergens goed voor’. Ik chill weer… tot de volgende deadline…

Brigitte Sins

SHE South Sudan magazine

(elders op deze site is het verhaal te lezen hoe SHE magazine werd opgezet)

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons