Lesbisch in Marokko: gearresteerd om een zoen

De Marokkaanse Hajar Belrhali zoende twee jaar geleden met een andere vrouw. Dit kwam ze beide zwaar te staan: negen dagen brachten ze door in de gevangenis voordat de rechtbank ze ‘vrijliet’ onder supervisie van hun ouders.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Volgens internationale wetten waar ook de handtekening van Marokko onder staat, mag je openlijk homoseksueel zijn in het Noord-Afrikaanse land. Maar volgens artikel 489 in het Marokkaanse wetboek ligt dit anders: voor ‘een onnatuurlijke daad bij een persoon van zijn geslacht’ staat een gevangenisstraf van maximum drie jaar. Deze wet werd al eerder toegepast; zo werden in februari 2017 twee homoseksuele mannen veroordeeld tot drie maanden cel in Tanger. Hajar en Sanae (met wie ze zoende) waren echter de eerste meisjes – op het moment van de ‘overtreding’ respectievelijk 17 en 16 jaar – die onder deze wet gearresteerd werden. Tot op de dag van vandaag heeft dit invloed op hun levens.

Erin geluisd

“Sanae werkt geloof ik als prostituee”, vertelt Hajar Belrhali, nu 19 jaar. Ze heeft kort haar, geen make-up op, één oorbel in en is casual gekleed. Ze noemt zichzelf ‘gender fluid’ – geen man en geen vrouw – en valt op vrouwen. Twee jaar geleden benaderde Sanae haar via Facebook – in Marokko vaak gebruikt als Tinder of Grindr. De twee chatten en Sanae stelde voor om langs te komen. Hajar verbleef toen in het zuiden van het land, ze was al anderhalf jaar op de vlucht van haar familie, die haar niet accepteerde. Sanae bezocht haar en biechtte op dat ook zij van haar familie gevlucht was vanwege dezelfde problemen. Belrhali voelde zich verantwoordelijk en bracht het 16-jarige meisje terug naar diens nicht in Marrakesh. Ook Belrhali mocht blijven slapen, en ging op dat aanbod in – achteraf haar grootste fout.
Hajar Belrhali (19)
“Sanae probeerde me steeds aan te raken, terwijl we met z’n allen in dezelfde kamer sliepen. De volgende dag gingen we met haar nicht naar de hamam, waar Sanae me kuste. Haar nicht had ons gezien. In de kleedkamer stond haar familie opeens achter me. Sanae’s nicht had hen verteld wat ze had gezien. Haar familie was woedend en bracht ons naar de politie. Ik dacht: what the fuck?!” Belrhali rolt met haar ogen. Het voelde alsof ze er werd ingeluisd. “Het wordt nog erger. De politie verhoorde ons en Sanae vertelde hen dat ze van me hield. Mijn god, ze kende me net een paar dagen.”

Niet-hetero jongeren mogen er zijn, als ze maar ‘normaal’ doen

Met verkrachters in de gevangenis

Ze werden naar de gevangenis gebracht – ieder in een andere cel. “Ik werd naar een afdeling voor seksuele delicten gebracht. Daar zitten mensen die anderen verkrachten! Die vrouwen daar probeerden dat met mij ook. Ze stuurden me brieven, vroegen me wanneer ik ging douchen en of ze mee konden, duwden me tegen de muur, probeerden me te zoenen. Gelukkig is het ze nooit gelukt me echt aan te randen.”

Ik werd naar een afdeling voor seksuele delicten gebracht. Daar zitten mensen die anderen verkrachten

Na negen dagen mochten de twee hun cel verlaten om voor de rechtbank te verschijnen. De zitting werd uitgesteld – dat gebeurt vaker in Marokko – en de volgende zitting mochten de meisjes afwachten in vrijheid. Het uiteindelijke vonnis bevond de twee minderjarigen schuldig aan de hand van 489, maar de rechter plaatste ze niet opnieuw in de gevangenis. Omdat ze minderjarig waren, stelde de rechtbank Belrhali en Sanae onder supervisie van hun ouders. Voor Belrhali maakte dit weinig verschil; de situatie thuis was even erg als in de cel.

“Net nadat ik vrijkwam, deed mijn moeder erg aardig. Ik vertrouwde het niet, want mijn ouders en broers hebben me nooit geaccepteerd zoals ik was. Ze dwongen me altijd om vrouwenkleren te dragen of mijn haar te laten groeien. Mijn broers sloegen me en mijn moeder beledigde me. Mijn vader was aardiger, maar hij had niets in te brengen. Na de uitspraak bleek inderdaad dat het lieve gedrag van m’n moeder tijdelijk was. Daarna werd het nog erger dan voorheen: ik mocht nooit naar buiten en ze noemde me ex-gedetineerde en hoer.”

Aanvankelijk probeert Belrhali de liefde van haar ouders te winnen door een vriendje te nemen. Ze liet dit merken door luid met hem te telefoneren. Hem mee naar huis nemen kon niet, want een relatie buiten het huwelijk zouden haar ouders ook niet accepteren – hoewel toch eerder dan haar homoseksualiteit. Uiteindelijk kon Belrhali het toneelstuk niet meer volhouden en vluchtte weer van huis.

Geweld tegen LHBTQI+-mensen

Ondanks een nieuwe, ruimdenkender generatie in de grote steden in Marokko, is homofobie nog altijd springlevend in het land. In maart 2016 braken burgers in bij een stel omdat ze vermoedden dat de mannen homoseksueel waren. Ze troffen het stel naakt aan en sleurden het naar buiten. Ze sloegen en schopten de mannen tot bloedens aan toe. Eén wist te vluchten, de ander werd door de politie gearresteerd. In maart 2018 werd een – door zijn homoseksualiteit – bekende YouTuber nog openlijk op straat aangevallen.

Sinds de Arabische lente zijn er in Marokko organisaties gevormd met als doel om voor deze gediscrimineerde groep op te komen. Er worden regelmatig demonstraties georganiseerd, zoals één waarbij beroemde Marokkanen zich uitspraken tegen homofobie. Toen deze organisaties en hun acties bekendheid kregen, begon de staat hen echter tegen te werken. Overheidsfunctionarissen volgden de activisten, vielen hun families thuis lastig en zorgden dat zij geen werk meer konden krijgen. Vele lhbtq-activisten ontvluchtten het land.

Op de bank

Sinds Belrhali opnieuw van huis is gevlucht, slaapt ze bij vrienden – nooit te lang om ze niet tot last te zijn – en soms op straat. Tijd om te studeren heeft ze niet; ze moet werken. Ze heeft alles geprobeerd om geld te verdienen: fruit verkopen, koffie serveren. “Maar altijd kreeg ik problemen; mensen begonnen te ruziën als ze hoorden dat ik lesbisch ben of begonnen me te betasten en zeiden dat ik met ze naar bed moest gaan. Een keer solliciteerde ik bij een zwembad, waar me werd verteld dat ik daar alleen kon werken als ik me meer als een slet zou kleden.”

Nog steeds is Belrhali op zoek naar een baan, terwijl ze van de ene bank bij vrienden naar de andere verhuist. Af en toe belt ze haar ouders, maar dat is nu alweer een tijd geleden. “Ze bellen mij nooit, en als ik hen bel, vragen ze niet naar me. Eerst miste ik ze wel, maar dat gevoel is nu weg. Ik heb het geaccepteerd. Net als mezelf.”

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons