Afgelopen vrijdag blokkeerden ‘klimaatstrijders’ van twaalf eilanden in de Grote Oceaan, waaronder de Marshalleilanden, Fiji, Vanuatu, Tokelau, de Solomon Eilanden en Papoea-Nieuw-Guinea, de haven van Newcastle in Australië. In traditionele kano’s hielden ze acht van de twaalf schepen tegen die die dag de haven binnen zouden lopen in de grootste kolenhaven ter wereld.
Ongeveer tien miljoen eilandbewoners in de regio hebben te maken met erosie van de kustlijn, een stijgende zeespiegel, overstromingen, stormen en verplaatsing van dorpen, schade aan gewassen en meer problemen. De fossiele brandstoffen-industrie is in hun ogen een van de grootste bedreigingen voor hun voortbestaan.
De expansie van de fossiele brandstoffen-industrie leidt tot verwoesting in de hele Pacific
De productie van kolen is goed voor 44 procent van de wereldwijde CO2-uitstoot, volgens het Centre for Climate and Energy Solutions. Geen van de kleine eilandstaten draagt echter bij aan deze industrie. Die verantwoordelijkheid ligt bij Australië, de op vier na grootste kolenproducent in de wereld na China, de Verenigde Staten, India en Indonesië.
De Wereldkolenassociatie schat dat Australië 459 miljoen ton kolen produceerde in 2013. Daarvan werd 383 miljoen ton in datzelfde jaar geëxporteerd.
Verwoesting
“De expansie van de fossiele brandstoffen-industrie leidt tot verwoesting in de hele Pacific”, zegt Arianne Kassman, milieuactivist uit Papoea-Nieuw-Guinea. “Wij zien de impact van de klimaatverandering thuis dagelijks, terwijl mensen erover lezen en video’s bekijken over de stijging van de zeespiegel.”
Logoitala Monise uit Tuvalu, een laaggelegen Polynesische eilandstaat tussen Australië en Hawaii, zegt dat haar eiland te maken heeft met periodes van hoog water, kusterosie en droogte. Dat laatste is iets nieuws voor de bewoners van Tuvalu. In 2011 werd de noodtoestand uitgeroepen nadat er zes maanden lang geen regen was gevallen. Regenwater wordt op Tuvalu gebruikt als drinkwater voor mens en dier, en voor sanitaire voorzieningen.
De droogteperiodes leiden tot verlies van planten en dieren en de uitbraak van ziekten, zegt ze.
Kolen essentieel
De omvangrijke Australische kolenindustrie is echter niet zo eenvoudig te ontmantelen. De kolenindustrie is na ijzererts de belangrijkste exportsector voor het land, volgens de Australische premier Tony Abbott, en essentieel voor de welvaart van het land. Gisteren (dinsdag) wees hij hierop tijdens de opening van de mijn Caval Ridge in Queensland, een joint venture tussen BHP en Mitsubishi. De mijn, zei Abbott, zal jaarlijks 5,5 miljoen ton cokeskolen produceren. Dat betekent 30 miljoen dollar aan inkomsten voor de plaatselijke economie, tientallen miljoenen dollars voor de regionale en landelijke economie.
Kolen zijn essentieel voor de welvaart van de wereld
Abbott noemde de opening van de mijn een teken van hoop en vertrouwen in de kolenindustrie. “Kolen zijn essentieel voor de welvaart van de wereld. Voor welvaart is energie nodig. Kolen zijn de belangrijkste energiebron in de wereld en dat zullen ze nog decennialang blijven.”
In juli werd een ander project goedgekeurd, de Carmichaelmijn in het Galileebekken in Queensland. Volgens Greenpeace Australië komen hier zes open mijnen en vijf ondergrondse mijnen. Voor het project wordt 20.000 hectare inheems bushland vrijgemaakt.
In een opiniestuk op ABC Online schrijft Ben Pearson, campagnedirecteur bij Greenpeace, dat de door verbranding van kolen uit de mijn jaarlijks 130 miljoen ton CO2 in de atmosfeer komt, en dat negentig jaar lang (de levensduur van de mijn).
Geen toekomst
Julie Macken van Greenpeace Australië zegt dat alleen een combinatie van tegenstemmen effect zal hebben op de Australische steenkoolindustrie. “Stemmen van de laaggelegen eilanden, stemmen uit de internationale financiële wereld die in kolen geen toekomst meer zien en stemmen van de partijen van de Klimaatconferentie in Parijs volgend jaar die pleiten voor krachtige actie tegen klimaatverandering.”
Als die drie dingen bij elkaar komen tegen de achtergrond van een catastrofale klimaatverandering, zegt ze, zullen politici zien dat ze iets moeten doen.
