Achtergrond

Argentinië bekent schuld, hoera?

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
BLOG – In Argentinië is het leven met een schuld doodgewoon. Praktisch alles kun je op afbetaling kopen: auto’s, televisies en zelfs boodschappen. Juist: bananen en wasmiddel op afbetaling. Alles wordt er aan gedaan om de Argentijn te verleiden tot consumeren.

Lange tijd gold dat ook voor de Argentijnse regering. Het land leende (goedkoop) tientallen miljarden euro’s van landen en banken en internationale organisaties. Het land leende zelfs zoveel dat het in een schuldencrisis terechtkwam en in 2001 failliet ging.

Sindsdien hebben hebben de Argentijnen met 95% van de schuldeisers afspraken gemaakt over een gedeeltelijke aflossing van de schulden. Een aantal aasgierfondsen en de ‘Club van Parijs’ gingen echter niet akkoord. Hierdoor is het voor Argentinië praktisch onmogelijk om geld in het buitenland te lenen.

Club van Parijs
De Club van Parijs is een informeel samenwerkingsverband tussen 19 landen die geld uitlenen aan armere landen. Argentinië was in 1956 het eerste land dat een lening kreeg, en sindsdien volgden vele miljarden euro’s. Dat ging zo door tot het failliet in 2001. Sinds dat jaar kreeg ‘Parijs’ geen cent meer.

Maar dat gaat veranderen. “Het is een heel belangrijke dag”, zo kondigde presidente Cristina Fernández de aflossing van de buitenlandse schulden aan. Ze wijdde er zelfs een televisie- en radioprogramma aan dat verplicht door alle nationale zenders moest worden uitgezonden.

Het gaat om een schuldaflossing van €7 miljard, waarvan €447 miljoen voor Nederland is. Ons land is daarmee de op twee na grootste schuldeiser binnen de Club van Parijs. Binnen vijf jaar moet het geld weer in Den Haag zijn.

Het akkoord is in Buenos Aires door politici, werkgeversorganisaties en de media positief ontvangen. Ook Victoria, studente internationale handel, vindt het goed dat het land haar schulden gaat betalen. “Met het akkoord winnen we aan geloofwaardigheid, en wordt in de toekomst misschien meer geïnvesteerd in ons land”.

Het herwinnen van internationale geloofwaardigheid is een argument dat ik vaker in mijn omgeving hoor. Sommige Argentijnen schamen zich écht dat het land als wanbetaler te boek staat.

Dat geldt ook voor Alejandro (28). Toch zit hem iets dwars: “Een groot deel van de schuld is aangegaan door de militaire dictatuur”. Even later nuanceert Alejandro. “Uiteindelijk moeten we wel betalen. Ook onze democratische regeringen hebben namelijk schulden gemaakt”.

Belofte maakt schuld?
Het zet je wel aan het denken als correspondent. De eerste reactie als Nederlander is “belofte maakt schuld”. Maar wat als jij niet degene bent geweest die de belofte heeft gedaan?

Je weet ook dat het niet terugbetalen van de schuld het moeilijker maakt voor Argentinië om toegang te krijgen tot buitenlandse investeringen en valuta. Investeringen die hard nodig zijn voor een betere infrastructuur, en buitenlandse valuta die nodig zijn om de import van producten te betalen. Al met al een bijzonder lastig dilemma.

De Argentijnse regering lijkt het economisch langetermijnbelang nu belangrijker te vinden dan de morele ‘schuldvraag’. Het gevolg is dat de Argentijnen de schuld aflossen die door hun onderdrukkers is aangegaan. Als Nederlanders mogen we ons best afvragen of we blij moeten zijn met geld waar bloed aan kleeft…

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons