Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Huriye Serefli (38 jaar, woont sinds 1990 op Kanaleneiland)
"Vroeger was het hier leuker, rustiger en gezelliger vooral. Er is veel veranderd, het is drukker, rommeliger en daarbij zijn de mensen steeds meer aparte groepen gaan vormen. Toen ik hier kwam wonen, waren binnen zes jaar alle Nederlanders weg uit de buurt. Nu wonen er alleen maar buitenlanders en spreken mijn kinderen alleen Turks op school. Dat is niet goed, zo krijgen ze een achterstand in de Nederlandse taal. Scholen moeten gemengd zijn.
Over de huidige berichtgeving in de media over Kanaleneiland ben ik wel blij: eindelijk wordt er gesproken over de problemen met de jongeren uit de buurt. Ik denk dat de oplossing ten eerste bij de ouders ligt. Zij moeten hun kinderen op tijd naar binnenhalen. Ten tweede moeten we samenwerken, er moet nu echt wat gaan gebeuren. Gelukkig heb ik zelf geen nare ervaringen op Kanaleneiland gehad, helaas wel met Nederlanders in het algemeen. Ze denken vaak dat ik de taal niet beheers omdat ik een hoofddoek draag.
Initiatieven zoals koffieochtenden in het drie generatiecentrum, zijn heel belangrijk, want hier kunnen we allemaal van elkaar leren."
Wil van Miltenburg (62 jaar, woont sinds 1973 op Kanaleneiland)
"Ik woon hier al heel lang en over het algemeen bevalt het me goed, maar soms is het moeilijk. Mijn kinderen zijn het huis uit, willen ook niet meer op Kanaleneiland wonen. Zij wonen nu rustig net buiten Utrecht.
Een groep jongens heeft het hier in de wijk verpest. Ik vind dat ze die jongens gewoon moeten oppakken, vastzetten en hun eigen zooitje moeten laten opruimen. Zoals dat ook in Marokko gebeurt. Ook zou er meer politie op straat moeten komen. Maar je moet wel bedenken dat als je ze hier wegjaagt, ze naar Transwijk gaan. Dan verplaats je het probleem alleen maar. Het is een moeilijk onderwerp: de opvoeding van de jongens begint toch echt bij de ouders. Maar we mogen niet opgeven. Ik zit in de werkgroep sociale veiligheid en de wijkraad. We willen nog zoveel gaan doen. Maar veiligheid, dat bis het belangrijkste.
Soms vind ik wel dat Kanaleneiland een beetje teveel in het nieuws is, dat maakt het niet beter. Maar over de toekomst moet je altijd positief blijven, en ben ik ook niet bang uitgevallen."
Smahane Dahmani (17 jaar, woont sinds 1997 op Kanaleneiland)
"In 1997 verhuisde mijn familie van Marokko naar Kanaleneiland. Ik vind het leuk om hier te wonen. Maar het was vroeger wel beter, rustiger vooral. Nu zie je jongetjes vanaf acht jaar van alles uithalen. Volgens mij komt dat vooral voort uit verveling. Die groep jongens verknalt heel veel. Ik denk dat het zou helpen als er meer buurthuizen zouden komen. En dat daar dan meer dingen te doen zouden zijn. Want ook van tafelvoetballen krijg je genoeg.
De berichten in het nieuws vind ik niet zo leuk, want het gaat toch over je eigen buurt. Ik laat zien dat ik ook uit Kanaleneiland kom, maar toch niet zo ben. Ik denk dat het probleem veroorzaakt wordt doordat de ouders hun eigen kinderen niet meer in de hand hebben, zij zouden voorlichting moeten krijgen. Want je laat een achtjarig kind toch niet alleen op straat. Als je als kind geen discipline aangeleerd krijgt, dan luister je naar niemand.
Ik wil hier wel blijven wonen. Ik hou van de levendigheid van de buurt en er zijn hier zoveel verschillende mensen. Ik vind het gezellig."
