Achtergrond

Stress over de toekomst: vluchtelingen in Oost-Nepal

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

In het oosten van Nepal wonen duizenden mensen zonder verblijfsvergunning. Een thuis hebben ze niet. Ze zijn gevlucht uit Bhutan en nooit volledig geaccepteerd door Nepal. Nu bieden westerse landen hen een verblijfsvergunning aan. Maar de stap om bijvoorbeeld naar Nederland te migreren is groot. Veel gezinnen vinden het moeilijk om het eens te worden over de keuze van hun toekomstige woonplaats.

[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”5838″,”attributes”:{“height”:3072,”width”:2304,”style”:”float: right; width: 202px; height: 268px;”,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]Gevlucht uit Bhutan
Sinds het begin van de jaren negentig is Oost-Nepal het tijdelijke thuis van meer dan 107.500 vluchtelingen uit Bhutan. Het betreft mensen van de etnische groep de Lhotshampa, die oorspronkelijk uit Nepal komen. Bhutan beweert dat deze mensen uit vrije wil zijn vertrokken en dat ze nooit inwoners van Bhutan zijn geweest. De vluchtelingen zeggen dat ze gedwongen werden om Bhutan te verlaten vanwege hun etnische achtergrond. De overheid van Nepal vreest voor haar nationale veiligheid en geeft de vluchtelingen geen verblijfsvergunningen. Wel kregen de vluchtelingen een tijdelijk onderkomen in vluchtelingenkampen, waar ze inmiddels al twintig jaar wonen.

Herplaatsing
Al jarenlang zijn Bhutan en Nepal verwikkeld in gecompliceerde onderhandelingen; tot dusver zonder resultaat. Vanwege de toenemende kritische internationale discussie omtrent ‘warehousing’ van vluchtelingen en afnemende belangstelling van donoren, heeft een aantal landen besloten een duurzame oplossing aan te bieden. De Bhutanese vluchtelingen kunnen zich aanmelden voor herplaatsing naar de Verenigde Staten, Canada, Australië, Nieuw Zeeland, Noorwegen, Denemarken, Nederland of het Verenigd Koninkrijk. De internationale gemeenschap hoopt dat Bhutan en Nepal uiteindelijk bereid zullen zijn om kleinere groepen mensen op te nemen.      

Blijven of gaan?
De optie om naar het buitenland te verhuizen geeft de vluchtelingen een mogelijkheid om  een nieuw thuis te vinden, maar deze keuze levert ook veel spanningen op binnen families. Zo ook voor de familie Dahal. Die heeft de mogelijkheid gekregen om naar de Verenigde Staten te emigreren. Een nieuwe toekomst in het Westen is aantrekkelijk voor dochter Ranjana en zoon Nilkamal, zij hopen er te gaan studeren en werken. Voor hun ouders Tek en Beena is het een moeilijk dilemma: zij zien de mogelijkheden voor hun kinderen, maar blijven zelf liever in Nepal.

Grootmoeder Chetana wil terug naar haar geliefde Bhutan en voelt zij er niets voor om naar de Verenigde Staten te vertrekken. Voor ouderen is het vaak een grote, moeilijke stap om naar een voor hen nieuw land te gaan met een andere cultuur en taal. Voor families als de familie Dahal is het moeilijk om een keuze te maken, temeer aangezien de familiebanden in Nepal en Bhutan enorm sterk zijn, en de jongere en oudere generaties voor elkaar zorgen.    

Depressie
De onzekerheid over de toekomst maakt het leven in de vluchtelingenkampen moeilijk. De vluchtelingenkampen in Nepal zijn van redelijke kwaliteit. Basisvoorzieningen zoals  gezondheidszorg, onderwijs, onderdak en voeding worden geleverd door verschillende nationale en internationale humanitaire organisaties, zoals UNHCR. Sommige vluchtelingen werken als boer, handelaar, bouwvakker of onderwijzer, hoewel zij door de overheid niet in hun rechten om te werken en vrij rond te reizen worden voorzien.

Het jarenlange verblijf in de overbevolkte kampen zorgt bij veel mensen echter voor frustratie en depressie. Familiespanningen, suïcidale gedachten, alcoholisme en huiselijk geweld komen veel voor. De organisatie Transcultural Psychosocial Organization (TPO) Nepal biedt de vluchtelingen in de kampen psychosociale ondersteuning. TPO Nepal heeft psychosociale ‘counsellors’ in ieder kamp, waar vluchtelingen terecht kunnen voor advies en begeleiding. Ook zijn er vluchtelingen opgeleid tot psychosociaal werkers, die voorlichting geven en goed op de hoogte zijn van wat er in de samenleving gebeurt. Daarnaast zijn er ook groepen voor vluchtelingen die zich in dezelfde situatie bevinden, waardoor zij hun ervaringen kunnen delen en zichzelf en elkaar kunnen versterken. Het delen van de zorgen kan zo helpen de stress te verminderen en weer hoop op een goede toekomst te krijgen.

Relinde Reiffers heeft een achtergrond in culturele antropologie, transculturele communicatie en humanitaire hulpverlening. Gedurende zes maanden heeft zij als psychosociaal adviseur gewerkt in het psychosociale programma voor Bhutanese vluchtelingen van TPO Nepal. Zie: www.tponepal.org . Op dit moment werkt zij voor de Nederlandse organisatie War Trauma Foundation.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons