Achtergrond

Dump die Aziatische oudjes!

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Mijn vriendin in Jakarta belt geschokt op. Ze is vanochtend halsoverkop naar Surabaya gevlogen waar haar vader met hart-, nier- en prostaatproblemen op de intensive care is opgenomen. Hij maakt het volgens de dokter niet lang meer. Dat was niet nodig geweest als de familie een jaar geleden zijn medische rapporten had gelezen waarin hij verschillende operaties adviseerde. Maar de familie had zijn advies in de wind geslagen.

De vader was toch al 86 jaar, waarom zouden ze nog zoveel geld aan hem besteden?

Mijn vriendin wist niet van deze rapporten. Toen ze haar moeder met het medische advies van de dokter confronteerde zei die zonder te verblikken of te verblozen dat ze de papieren in haar kast had verstopt.

De vader was toch al 86 jaar, waarom zouden ze nog zoveel geld aan hem besteden?

Geld zat
De familie is rijk. Welgestelde Chinezen waarvan alle elf kinderen in de voetsporen van hun ouders het ver hebben geschopt. Ze bezitten banken, plantages, financiële bedrijven. Ieder kind mag zich een miljonair noemen, ook mijn vriendin die net een grote olieplantage in Kalimantan heeft gekocht. Ze groeide op in een enorme villa, een paleis in Surabaya met een leger aan bediendes en alle kinderen studeerden in Amerika en Groot-Brittannië.

Nu de vader oud is, wenst in dit geval de moeder geen cent meer aan zijn ziektekosten uit te geven. “De medische rapporten kloppen niet. Er is niets met hem aan de hand. Het ziekenhuis probeert gewoon geld aan ons te verdienen”, vertelde ze aan mijn stomverbaasde vriendin die nu niet weet of ze nog van haar moeder kan houden of dat ze haar moeten haten.

Kinderen verwaarlozen ouders
Nu is het de echtgenote die weigert voor haar ouder wordende man te zorgen. In de meeste gevallen zijn het de kinderen die hun ouders verwaarlozen. Een toenemend verschijnsel niet alleen in Indonesië maar in meerdere Aziatische landen. Vooral in de landen waar door de groeiende economische welvaart de middenklasse voor het eerst flink geld aan het verdienen is.

Zo maakte ik ooit in India een reportage over dementerende ouderen die door de politie ernstig vervuild in parken waren aangetroffen, gedumpt door de familie. Ze kwamen terecht in tehuizen, vaak gerund door NGO’s, waar ze hun laatste dagen met meerdere mensen in een bed, zonder matras, sleten.

'Beter dat ik sterf'
Jarenlang heb ik me in Indonesië en India moeten verdedigen voor de ‘beschamende’ Nederlandse cultuur waarin we onze ouders ‘naar bejaardentehuizen brengen’ en ze wekelijks, soms maandelijks opzoeken. In Nederland behouden de ouderen hun respect. De vader van mijn vriendin is inmiddels zo geïndoctrineerd door zijn vrouw dat hij liever dood wil. “Je moeder heeft gelijk, ik ben voor jullie allemaal een last. Het is beter dat ik sterf."

Uit onderzoek in Indonesië blijkt dat drie miljoen ouderen aan hun lot worden overgelaten. Het is vaak de buurt die naar ze omkijkt. Voor de verzorgingstehuizen van de overheid komen ze niet in aanmerking, die zijn er voor gepensioneerde ambtenaren. Maar ik weet niet waar de oudjes beter af zijn. Het zijn vervallen gebouwen, slechts metalen bedden en het eten is er karig. Voor een bejaardentehuis dat wordt gerund door particulieren betaal je als snel twee miljoen roepies per maand, 168 euro. Dat geld hebben de meeste mensen niet. AOW bestaat niet in Indonesië.

Met al die verleidelijke luxe shopping malls besteden ze liever daar hun geld dan aan

First Lady Ani Yudhoyono heeft een oproep aan alle Indonesiërs gedaan om hun ouders niet als een last te zien maar als een verrijking. Indonesiërs kijken liever de andere kant uit. Met al die verleidelijke luxe shopping malls besteden ze liever daar hun geld dan aan.

Ibu Ani zou beter haar man, de president, kunnen vragen een fonds voor ouderen op te richten. De meeste oudjes behoren allemaal nog tot de generatie die aan de wieg van de onafhankelijkheid van Indonesië stonden, zelfs vochten voor de vrijheid. Elk jaar, blijkt uit berichten in de media, maken zowel het bestuur van de stad Jakarta als de nationale overheid hun budgetten niet op. Van oudsher drukten ze geld voor het einde van het jaar achterover om luxe ‘werkbezoeken’ – het liefst naar Bali – te maken. Met de Nationale Anti Corruptie Commissie als trouwe waakhond durven ze dat niet meer. Het systeem zit er nog in.

Leven draait om geld
De mentaliteit van de verwende middenklasse verander je niet meer. Sinds Indonesië behoort tot een opkomende economische wereldmacht draait het leven om geld. Het is beter nu aan de toekomst van de ouderen te denken zodat ze hun laatste jaren in alle waardigheid kunnen doorbrengen. Indonesië moet opschieten, het aantal oudjes stijgt snel!

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons