Beetje beduusd ben ik. De afgelopen 48 uur kreeg ik een weergaloze stroom onaardige, kwetsende en ook ordinaire tweets over me uitgestort. Ik moet een vluchtelingenkamp in mijn achtertuin beginnen, vluchtelingen in huis nemen én mijn salaris afstaan voor vluchtelingenopvang. Het is mijn schuld dat ze ‘massaal’ naar Europa komen, ik ben een naïeve doos en een maffiamaatje en zo meer.
Oorlogsverslaggever Arnold Karskens, te gast in de talkshow van Jeroen Pauw vindt dat Amnesty International en Artsen zonder Grenzen vluchtelingen valse hoop bieden. Door bootvluchtelingen te redden moedigen ze anderen aan óók op gammele bootjes te stappen en te proberen de tocht over de Middellandse Zee naar het rijke westen te wagen.
Daar vond ik wel wat van. Ik twitterde:
Hahahahaha, het moet écht niet gekker worden. Karskens gaat @AzG_nl en @amnestynl aanklagen vanwege hun hulp aan bootvluchtelingen
en dit:
Waarom krijgt Karskens eigenlijk zó veel spreektijd, met zijn crowdfunding, over de rug van wanhopige vluchtelingen? #pauw
Eigen schuld dikke bult?
Maar het ís toch ook om de lachstuipen van te krijgen als een journalist op tv oproept geld te geven om een proces aan te kunnen spannen tegen gerenommeerde mensenrechten en hulporganisaties? Omdát die organisaties opkomen voor vluchtelingen die in hun hoogste nood kiezen voor een levensgevaarlijke reis in de hoop een toekomst te vinden aan de andere kant van dat doodenge water. ‘Valse hoop’, krakeelt Karskens bij ‘Pauw’, zonder dat hij ook maar de geringste belangstelling heeft voor wat de directeur van Amnesty of Tweede Kamerlid Voordewind te zeggen hebben.
Het ís toch ook om de lachstuipen van te krijgen als een journalist oproept geld te geven om een proces te spannen tegen mensenrechten- en hulporganisaties?
Als het niet zo triest was: lachen gieren brullen. Eerst Azmani en Zijlstra van de VVD, die opriepen om dictators te koesteren – want die houden hun gepeupel zo fijn onder de duim – en pleitten voor een totale stop op opvang van vluchtelingen hier in Nederland. En dan nu Karskens met een nieuw dieptepunt in dit vluchtelingendossier waar eenieder makkelijk op lijkt te mogen scoren.
Ik was er, ín Syrië, Libanon, Jordanië, Turkije, Irak, Centraal Afrikaanse Republiek, Kenia, Somalië, Congo en vele landen meer waar grote aantallen mensen op de drift geraakt zijn door oorlog en geweld. Opvanglanden piepen en kraken in al hun voegen, dreigen te instabiel te worden, meegezogen te worden in de conflicten. De ‘opvang in de regio’ – dat is wat wij doen dus ik kan het weten – schiet schromelijk tekort. Tenzij u vindt dat het normaal is dat een oude man op de koude grond moet slapen in een verlaten gebouw, of een zieke oma onder een viaduct, of een baby in een smoorhete bouwval van palen en plastic zakken. Zonder dat ze voldoende eten, schoon drinkwater, school, werk en vooral, een toekomst hebben. En dat dan vaak al vele jaren lang.
De sterkeren, vooral de jonge mannen, proberen Europa te bereiken. Een enkeling dan, we hebben het over duizendtallen op het totaal van miljoenen die opvang vinden in de regio. Ze hopen ooit hun vader, moeder, opa of oma over te kunnen laten komen. Als ze tenminste levend het land van melk en honing, waar veiligheid en een toekomstbelofte is, weten te bereiken.
Ik schaam me. Voor een man die met een stalen gezicht durft te vragen om geld, niet voor hulp, maar voor een rechtszaak tegen hen die helpen. Bah.
