Ik wilde mijn snuit laten zien bij de vluchtelingen die maar blijven rondtrekken in Amsterdam. Onder hun arm zit een kleine ziel die wel wat voedsel kan gebruiken. En dus ging ik op pad met wat trossen bananen en drie kilo pistachenoten.
Op naar de Stadhouderskade, waar ze naartoe waren getrokken om te protesteren voor het kantoor van de IND. Tot mijn verbazing was er geen kip te bekennen. Zou de IND ze hebben uitgenodigd voor een kopje koffie? Zou er in elk hokje, aan elk bureau, bij elke werknemer een vluchteling zijn aangeschoven? Onwaarschijnlijk.
Ik voel me een voyeuristische, ietwat lullige barmhartige Samaritaan die zich schaamt voor eigen land
Ik check de updates op de Facebookpagina We Are Here en zie dat ze naar het Vondelpark getrokken zijn. Hun afgelegde weg is veel langer dan die van mij realiseer ik me, dus ik besluit nog een stukkie door te fietsen. Eenmaal aangekomen krioelt het in het Vondelpark van de mensen en de verwachtingen. Of wacht, daar, dat spandoek herken ik van het nieuws. Het dient nu als vrolijk picknickkleed en hier en daar zitten groepjes mensen.
Mijn bananen en pistachenoten schieten te kort. Ik weet wel dat alle beetjes helpen, toch voel ik me een voyeuristische, ietwat lullige barmhartige Samaritaan die zich schaamt voor eigen land. “Maar met jullie Nederlanders is niks mis”, vertelt Saman. “Het is hartverwarmend hoe studenten en buurtbewoners ons bijstaan in ons protest. Het zijn de buren die scanderen dat wij nu ook buren zijn.” Hartverwarmend denk ik, kun je dat nog voelen als je weet dat je morgen weer een dag op straat doorbrengt? “Er is een grens aan hoeveel pijn je kan voelen, en die heb ik al tijden geleden bereikt”, aldus Saman. “De goede kant daarvan is dat ik de vreugde nog wel voel.”
De Nederlandse gemeente en overheid vindt het maar een moeilijke kwestie. Dat is het ook, het is een lastige vraag waar je uren over kan vergaderen: wel of geen opvang? Enorm ingewikkeld.
Ga eens langs met wat lekkers, zoals een zak pistachenootjes. Inclusief een gratis gevoel van turbulentie enerzijds, en klein geluk door eens wat te delen anderzijds
De vluchtelingen hebben nu een plek om te overnachten, maar een huis of een locatie waar ze overdag kunnen verblijven is er niet voor deze groep van ongeveer 120 jonge, sterke, mooie mannen. Ze zijn dus veroordeeld tot een zwervend leven. Overdag chillen in de Coffeecompany met gratis WiFi voor anderhalf uur zit er niet in met een budget van 0 euro. Gelukkig is het goed weer vandaag. De vluchtelingen willen na een dag rondlopen en protesteren ook wel eens chillen.
Ik vroeg hoe we kunnen helpen. “Het klinkt misschien plat”, vertelt een blond meisje met weelderige wenkbrauwen me, “maar we hebben volgers op Facebook nodig om onze stem te vergroten en mensen op te roepen ons te helpen met spullen, elke dag weer.” Doen dus. Nog prettiger: ga eens langs met wat lekkers, zoals een zak pistachenootjes. Inclusief een gratis gevoel van turbulentie enerzijds, en klein geluk door eens wat te delen anderzijds.
