Niet reageren a.u.b.

Dit stappenplan is vooral bedoeld voor mensen die zich groen en geel ergeren aan meningen in talkshows, opiniestukken, weblogs, kranten en tijdschriften, én vervolgens de sterke aandrang voelen om hierop te reageren en dat ook daadwerkelijk doen. Als u de instructies goed volgt, verzeker ik u dat u in één klap van uw neiging af bent om op alles en iedereen te reageren.

Drie punten om in uw achterhoofd te houden voordat u aan het stappenplan begint:

1. Er is een goede kans dat de naam Famke Louise u weinig tot niets zegt.
2. Mocht u Famke Louise en haar muziek wel kennen, dan is er een zeer grote kans dat u, net als ik, geen en zeker geen sterke mening hebt over Famke Louise.
3. Maar bovenal, de kans dat de uitspraak van de manager van Famke Louise u koud laat, acht ik het grootst. Iets in de trant van: ‘Lekker belangrijk wat die manager vindt’. Maar nu dreigt het gevaar dat u juist díe mening de wereld gaat insturen.

Doe het niet! Zo bijster origineel bent u niet. Dat weet u zelf als geen ander (want u leest de andere reacties ook), maar bij twijfel vraagt u het aan iemand uit uw omgeving. De kans dat de mening die u op het punt staat te verkondigen al door heel veel andere mensen is verkondigd, is groter dan de kans dat er op dit moment iemand door rood fietst in Amsterdam. Nog eens die mening, of een variant daarop, de wereld inslingeren, maakt geen fuck uit. Althans niet voor de ontvangers. De wereld, ook uw wereld, is veel meer gebaat bij een recensie (ook een soort mening?) over een loodgietersbedrijf dan over een vlogger.

Maar mocht u toch nog, in een vlaag van totale verstandsverbijstering, denken dat uw mening in het publieke debat: van onmisbare waarde, noodzakelijk en origineel is, bedenk dan dat veelvuldig  gebruik van HOOFDLETTERS, uitroeptekens, valse vergelijkingen, krachttermen en dure woorden (komt later) uw betoog níet noodzakelijkerwijs sterker maken!!! Samenvattend: ik zou u ten strengste willen aanraden geen reacties op sociale media te plaatsen. Ook zonder uw reactie komt morgen de zon op, rijden de treinen met 93 procent stiptheid en komen er meer dan vierhonderd reacties binnen bij GeenStijl vanwege weer een stuk over Sylvana Simons.

1. U overweegt uw hand op te steken om uw mening te ventileren. DOE HET NIET! In plaats daarvan vraag ik u eerst te bedenken  waarom er eigenlijk zo weinig debatavonden zijn over de voor- en nadelen van een maximumsnelheid van 130 kilometer per uur, de rol van de overheid bij het huizentekort en de afschaffing van de dividendbelasting. Het antwoord: bij dat soort onderwerpen is enige kennis van zaken en historisch perspectief vereist, om  maar een paar dwarsstraten te  noemen. Bij veel andere debatten biedt de buikstreek (‘Ik luister liever naar mijn hart dan naar mijn hoofd’) al voldoende houvast om een mening over het onderwerp en/of de tegenstander te hebben. De bijvangst van deze contemplatie is dat u geen tijd meer heeft om uw hand op te steken.

2. U heeft de microfoon in de hand maar moet wachten tot de huidige spreker is uitgepraat, en daarom loopt u uw argumenten nog eens na. DOE HET NIET! Wat u weet, dat weet u als geen ander. Maar wat de ander gaat vertellen, dat weet u waarschijnlijk niet. Het zou erg zijn als u dat wél denkt. Daarom: onderdruk uw neiging om te reageren en stel u open voor iets wat u waarschijnlijk nog niet weet. Dit is hét moment om de standpunten van de ander uit de eerste hand te horen zonder die al bij voorbaat af te serveren.

3. U wilt beginnen met het afkraken van argumenten of meningen die afwijken van de uwe. DOE HET NIET! Het is bijna onmogelijk om op volwassen leeftijd, zeg na het 25ste levensjaar, tot andere inzichten te komen dan wat u eerder in uw leven vond. Maar uitgesloten is het niet. Geef dan de tegenstanders een compliment voor het feit dat ze u meenamen in een paradigma (duur woord!) waar u tot nu toe weinig oog voor had en bedenk dat alleen een idioot nooit van gedachten verandert.