Hier in Nederland

Beelden uit Beiroet, Iran, maar ook bijvoorbeeld Spanje, waar duizenden vrouwen de straat opgingen, ontroeren. Ze herinneren ons eraan waarvoor gestreden wordt. Dat na al die eeuwen van strijd vrouwen nog steeds moeten vechten voor wat vanzelfsprekend zou moeten zijn, maakt moedeloos, maar dan zie je de vechtlust van vrouwen wereldwijd en verdwijnt de ontgoocheling en overheerst de strijdbare energie.

Daar houden ze hier in Nederland niet van, van mondige allochtonen en moslims, van vrouwen met hoofddoek die assertief opkomen voor hun rechten. Assertiviteit wordt alleen geprezen als je de islam de rug hebt toegekeerd en het anti-islamdeuntje vrolijk meezingt, anders moet je je mond houden en dankbaar zijn.

Ga maar na: is er ook maar een journalist geweest die Annabel Nanninga kritisch heeft ondervraagd over het racisme en antisemitisme waarmee ze carrière heeft gemaakt? Leg de reacties op haar politieke overstap eens naast die op Sylvana Simons.

Maar die dubbele maatstaf lijkt net zo heilig als Zwarte Piet: hoe moeten we anders verklaren dat Nourdin el Ouali (Nida) weggezet wordt als antisemiet door nationale ijdeltuit Jeroen Pauw, terwijl gecertificeerde racisten als Baudet vorstelijk worden onthaald en nergens kritisch ondervraagd over hun voorliefde voor racistische theorieën, antisemieten en racisten?

Hoe kan het dat Dominique van der Heyden, die als parlementair verslaggever van de NOS objectief verslag hoort te doen, Nida zonder enig weerwoord wegzet als antisemitisch?

Een ander voorbeeld is het van racisme doordrenkte stuk van Margriet Oostveen in de Volkskrant waarin ze journalist Enis Odaci wegzet als domme Turk. Enis Odaci, ik ken geen zachtaardiger man in het debat. Hij is een onverbeterlijke bruggenbouwer. Volgens Oostveen horen we ‘hier in Nederland’ antwoord te geven op vragen van journalisten. Oostveen, die eerder al kwaad was dat de zwarte wetenschapper Gloria Wekker de Joke Smitprijs won, belichaamt het Nederlandse racisme: zogenaamd heel redelijk en genuanceerd, maar het gif is nooit ver weg.

‘Hier in Nederland’, je moet het maar uit je mond krijgen.

‘Hier in Nederland’, waar de slavenhoudersmentaliteit als nooit tevoren leeft, want als allochtoon moet je je bek houden en dank u wel zeggen

‘Hier in Nederland’, waar racisten zich heer en meester wanen, waar echte antisemieten worden vertroeteld en waar je beter wit en crimineel kunt zijn dan donker en voorbeeldig.

‘Hier in Nederland’ bevinden we ons op een glijdende schaal. De vrouwenstrijd en de emancipatiestrijd van niet-autochtonen komen hier bijeen. Laten we ons knechten en in hokjes trappen, of rekenen we eindelijk eens af met de hypocriete verontwaardiging en dubbele moraal, en eisen we onvoorwaardelijke gelijkwaardigheid?

Ik hoop dat laatste.