In de week dat ik een stuk in de Volkskrant publiceerde met een oproep aan bewoners van Nederland om asielzoekers te adopteren, vloog Fred Teeven, staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, naar de Democratische Republiek Congo. Want, hij had ‘een groot vliegtuig’ meegenomen en hij hoopte alle dertig kinderen die op de planning staan om door Nederlandse gezinnen geadopteerd te worden in één keer naar Nederland mee te nemen. De Congolese overheid voelde niets voor deze grootmoedige poging van Teeven. Daardoor keerde hij met een leeg vliegtuig naar Nederland om aan Nederlandse adoptanten te melden dat ze helaas de kerst zullen moeten doorbrengen zonder hun potentiële adoptiekinderen.
Kan de staatssecretaris niet beter investeren in een juridische infrastructuur die Nederlanders in staat stelt om asielzoekers te adopteren?
Waarom zoveel kilometers afleggen terwijl er om de hoek genoeg asielzoekers zitten die niets anders wensen dan verbonden te worden met de Nederlandse samenleving en een nieuw leven te beginnen? Kan de staatssecretaris niet beter investeren in een juridische infrastructuur die Nederlanders in staat stelt om asielzoekers te adopteren? Minderjarige vluchtelingen en potentiële Nederlandse adoptanten hebben hier in het bijzonder profijt van. Dit is toch een veel makkelijker manier om mensen met elkaar te verbinden?
In mijn stuk in de Volkskrant getiteld: ‘Fatsoenlijke medemens, adopteer een asielzoeker’ gaf ik aan dat er genoeg Nederlanders bestaan die prima bereid zijn om een asielzoeker op te vangen en dat dit niet ingewikkeld hoeft te zijn. Mijn stelling werd bewezen na de publicatie van dat stuk door tientallen positieve berichten die ik heb ontvangen van mensen die op hun eigen manier een bijdrage leveren of willen leveren aan de opvang van asielzoekers. Mensen die de roze microfoon en de draaiende camera of de chocoladeletters helaas niet halen. Achter de schermen leveren zij echter wel de grootst mogelijke dienst en inspanning om asielzoekers een warm welkom in Nederland te heten. Ze zijn verbonden aan kerkinstellingen, maatschappelijke organisaties, lokale collectieven of opereren op een individuele basis.
Heb de naaste lief als onszelf
Natuurlijk zijn er mensen die vinden dat er geen ruimte is voor vluchtelingen in Nederland en niets voor mijn voorstel voelen. Een vertolker van dit geluid is de PVV-verheerlijker Annabel Nanninga, verbonden aan het ultra-conservatieve journalistieke platform Jalta. In een column op Jalta.nl, waarin ze een denigrerend en stigmatiserend repliek op mijn opiniestuk doet, verzamelt zij in weinig woorden alle mogelijke drogredenen om geen vluchtelingen op te vangen door te stellen dat Nederland vol is. Verwonderlijk, als je bedenkt dat leegstaande panden en alleenstaanden in dit land bijna exponentieel toenemen. Dat juist types zoals Nanninga beweren dat Nederland een joodse-christelijke traditie kent, is meer dan opmerkelijk. Wordt er niet juist vanuit deze traditie aangemoedigd om onze naaste lief te hebben als onszelf? Leert deze traditie ons niet dat het opvangen van vreemdelingen als bron van zegen kan worden gezien?
Zelf geloof ik dat het opvangen van vluchtelingen iets is waar wij trots en dankbaar voor mogen zijn, aangezien wij in één van de rijkste en veiligste landen op aarde wonen.
Door asielzoekers onder het departement ‘Veiligeid en Justitie’ te laten valen impliceert dat wij vluchtelingen als last en gevaar zien
Los van figuren zoals Nanninga, bestaan er ook mensen die mijn positieve oproep aan het Nederlandse volk om zich over vluchtelingen te bekommeren wel begrijpen. Ik heb tientallen enthousiaste privéberichten ontvangen en verzoeken gekregen om te gaan optreden om mijn voorstel verder toe te lichten. Daarnaast publiceerde de Volkskrant, op de dag dat de staatssecretaris naar Congo vloog brieven van lezers zoals Jelmer uit Wemeldinge, die mijn idee ‘prima’ of zelfs ‘briljant’ vonden en bereid waren er aan mee te werken.
Bijdrage leveren aan Nederlandse samenleving
Het kan dus. Misschien dat de staatssecretaris kan beginnen met instrumenten creëren die Nederlanders in staat stellen een asielzoeker te kunnen adopteren. Om te beginnen door de titel van zijn staatssecretariaat te veranderen van ‘Veiligheid en Justitie’ naar ‘Migratie en Ontwikkeling’. Door verbinding mogelijk te maken tussen Nederlanders en vluchtelingen wordt er een milieu gecreëerd waarin migranten een bijdrage kunnen leveren aan de Nederlandse samenleving. Denk hier aan de zorg, de versterking van de dijken, de techniek, schoonmaak en andere branches in de samenleving waar er op korte en lange termijn behoefte aan mankracht is.
Dat kan alleen worden gerealiseerd op het moment dat wij onze mentaliteit veranderen. Door asielzoekers onder het departement ‘Veiligheid en Justitie’ te laten vallen impliceert dat wij vluchtelingen als last en gevaar zien. Laten we beginnen met een open houding door vluchtelingen niet per definitie te plaatsen in geïsoleerde, dure asielzoekerscentra, maar door als samenleving onze verantwoordelijkheid te nemen en ze een warm welkom te heten.
Genoeg kinderen
Fred Teeven had absoluut niet naar Congo gehoeven. Want ik weet zeker dat er tussen die 23.000 vluchtelingen die in Nederland in 2014 asiel hebben aangevraagd, 30 kinderen zijn die graag geadopteerd willen worden door Nederlandse gezinnen.
