Dat fair trade niet werkt, heb ik al vaker betoogd
Het afgelopen jaar zag ik opnieuw hoe verrot de wereld is. En hoe complex. En hoe zelden de oplossingen bedacht door de officiële oplossingenmakers – politici, hulporganisaties – werken. Dat fair trade niet werkt, heb ik al vaker betoogd. Te veel geld blijft bij certificeringsinstanties hangen en bij boerencoöperaties: vaak enorme organisaties. Te weinig komt bij de boeren zelf terecht, om wie het toch allemaal was begonnen. Dit geldt zelfs voor Tony’s Chocolonely, dat mij aan het hart gaat.
En dan de kledingindustrie. Deze nam ik onlangs onder de loep in de tv-serie De Slag om de Klerewereld. De conclusie: bedrijven zijn altijd op zoek naar de laagste kosten. Ze willen veel voor weinig. De prijs die zij, en wij in de winkel, bereid zijn te betalen, bepaalt onder welke omstandigheden onze kleren worden gemaakt. En hoeveel de arbeiders betaald krijgen.
En dus gaat het naaien in levensgevaarlijke, bouwvallige fabrieken gewoon door. Dus naaien kinderen in Bangladesh nog altijd de labels in onze kleren, wordt een groot deel van de bevolking in Uzbekistan door de dictatoriale regering gedwongen katoen te oogsten en zijn het in Turkije de Syrische vluchtelingen, onder wie kleine kinderen, die twaalf uur per dag in de velden katoen plukken. Op papier lijkt zo’n Bangladesh-akkoord het begin van een stralende toekomst, in de praktijk vrees ik dat er weinig zal veranderen. De race to the bottom bepaalt alles. En dat geldt voor meer bedrijfstakken.
Ik heb geen oplossing. Het zou goed zijn als diegenen die nu schijnoplossingen aandragen, toegeven het ook niet te weten.
Journalist en programmamaker Teun van de Keuken geeft na een jaar het stokje over aan Willemijn verloop, die in de volgende OneWorld deze column voor haar rekening neemt.
