Redacties van kranten en tijdschriften zijn witte bastions. De coming-out van De Correspondent leidde tot applaus en hoon op social media. Hoe staat het met OneWorld? Een tweegesprek tussen marketingmedewerker Fatiha Radi en hoofdredacteur Lonneke van Genugten.
Lonneke: Als je bij ons op kantoor komt, krijg je ook niet meteen een Benetton-gevoel. OneWorld is geen weerspiegeling van alle culturen die de wereld te bieden heeft. Medewerkers met een niet-westerse achtergrond zijn veruit in de minderheid, evenals trouwens witte mannen van middelbare leeftijd. De gemiddelde OneWorld-medewerker is vrouw, midden twintig tot midden dertig, hetero en van Hollandse komaf. Hoe ervaar jij dat, Fatiha?
Fatiha: Het maakt me persoonlijk niet veel uit met wie ik werk, maar nu is OneWorld een clubje voornamelijk witte mensen die bepalen waar we over geïnformeerd worden en wie erbij wordt betrokken. Freelancers en bloggers die voor OneWorld werken zijn wel divers, de redactie niet zo. Daarmee mis je relevante onderwerpen en invalshoeken die gaande zijn binnen bepaalde gemeenschappen, landen of regio’s.
Lonneke: De coming-out van De Correspondent als white biased platform is zeker moedig. Maar ze moeten niet verbaasd zijn dat hun initiatief niet massaal omarmd wordt. “Racism should never have happened and so you don't get a cookie for reducing it”, schrijft de Nigeriaanse auteur Chimamanda Ngozie Adiche.
De zoektocht van de Correspondent, compleet met scouts en coaches, is een soort Idols van de journalistiek, meer gericht op het creëren van iconen dan op de inhoud
Fatiha: Ik hoop dat de oproep van De Correspondent veel redacties aan het denken zet. De media hebben veel invloed op hoe wij met elkaar omgaan. Dus geen cookie, maar genezing.
Lonneke: Mijn bezwaar tegen de aanpak van De Correspondent is juist dat ze diversiteit presenteren als een morele en democratische plicht in plaats van een inhoudelijke verrijking. Daarmee wordt deze openbare zoektocht compleet met scouts en coaches een soort Idols van de journalistiek, meer gericht op het creëren van iconen dan op de inhoud.
Fatiha: Ik zie de oproep van De Correspondent als een statement. Diversiteit verhoogt de kwaliteit en geloofwaardigheid van journalistieke producties. De onwetendheid over andere culturen lees je op dit moment vaak terug.
Lonneke: Maar is het niet naïef om te denken dat als je redactie divers is, je artikelen dat automatisch ook worden? Net als in de film staat of valt het met de ‘casting’ van de mensen die je portretteert en de deskundigen die je aan het woord laat. Dat is iets wat ook een overwegend witte redactie zich kan aanleren. Om een simpel voorbeeld te geven: breng bij een artikel over stadstuinieren dus niet alleen guerrilla-gardenende yuccies in beeld, maar ook Marokkaans-Nederlands gezinnen met een moestuin in de binnentuin.
Over Nederlanders met niet-westerse achtergrond wordt vaak bericht alsof het buitenaardse wezens zijn, terwijl we onderdeel zijn van de samenleving
Fatiha: Bij OneWorld zie ik diversiteit in onderwerpkeuze terugkomen. Maar in de mainstream media is het helaas anders. Over Nederlanders met niet-westerse achtergrond wordt vaak bericht alsof het buitenaardse wezens zijn, terwijl we onderdeel zijn van de samenleving. Hoe kan een helemaal blanke redactie beoordelen of de islamdeskundige die je het woord geeft, weet waar hij het over heeft?
Lonneke: Als van origine Brabantse heb ik een extra zintuig voor Brabantse initiatieven op het gebied van duurzame en mondiale ontwikkeling. Maar ik zou het vervelend vinden als mij altijd werd gevraagd als deskundige op te treden om duiding te geven over Brabantse kwesties. Seada Nourhussen beklaagde zich erover dat zij bij Trouw wordt geraadpleegd als wandelende Afrika-desk. Herken jij dat voor jezelf als Marokkaanse vrouw op de OneWorld-redactie?
Fatiha: In het huidige klimaat waarin Marokkanen en moslims bijna dagelijks negatief in beeld komen, zie ik het voor mijzelf als een plicht om een ander geluid te laten horen. Dan heb ik liever dat collega’s mij raadplegen als het helpt om vooroordelen en aannames weg te nemen in plaats van dat ze gewoon maar wat schrijven. Dit is voor mij ook een reden geweest om mee te werken aan het OneWorld Islam-nummer. Ik persoonlijk red me wel en kan met de negativiteit omgaan, maar ik zie ook welk effect het kan hebben op bijvoorbeeld Marokkaanse jongeren. Ik denk dat we minder last zouden hebben van dat stereotype beeld als er meer diverse redacties zouden bestaan.
Lonneke: Jij denkt dat de traditionele Nederlandse media jongeren van niet-westerse origine van zich vervreemd hebben?
Fatiha: Ja, dat denk ik wel. Nederlanders met niet westerse-achtergrond moeten zich ook met de redactie kunnen identificeren. Je versterkt hiermee het gevoel dat je er voor iedereen bent, in plaats van dat je ze alleen weet te vinden voor een interessant artikel.
