Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
“Ik ga een visum aanvragen voor IJsland, want ik heb gelezen dat daar de meeste visa-aanvragen worden goedgekeurd.” Voor Abderrahman Kerrad (36) op tafel in een café in Rabat ligt een reservering van een vliegreis. Die moest hij hebben voor zijn visumaanvraag. Hij heeft de reis nog niet betaald; als hij het visum niet krijgt, kan hij de vlucht nog annuleren. “Volgens deze reservering moet ik overstappen in Denemarken, maar dat doe ik niet. Ik stap daar uit en dan ga ik naar Nederland”, zegt hij.
Dit is niet de eerste keer dat Kerrad naar Europa probeert te gaan. “Eerst wilde ik met een Zodiac – een grote opblaasboot – naar Spanje varen, maar elke keer als ik bij de boot aankwam, zei de kapitein dat we niet konden varen in verband met slecht weer. Dus dat heb ik na een paar keer opgegeven.”
Volgens
Frontex kwamen vorig jaar zo’n 200.000 migranten op een niet gereguleerde manier de EU binnen. Tienduizend van deze migranten kwamen alleen al het laatste kwartaal binnen via Spanje; grotendeels mannelijke minderjarigen uit Marokko en Algerije.
Het marketingbureau Sunergia heeft in opdracht van het Franstalige krant L’economiste een enquête uitgevoerd waaruit bleek dat vier op de tien Marokkanen hun land willen verlaten. Vooral die tussen de 15 en 24 jaar, die ‘vooral op zoek zijn naar een balans tussen privé- en beroepsleven, vrijheid en bovenal inspraak. Het gebrek aan vertrouwen in de overheid, onbetrouwbaarheid van politici, sociale malaise, de gesloten arbeidsmarkt, moeilijke toegang tot huisvesting en lage lonen wekken bij de Marokkanen angst op en zorgen voor een ontgoocheling in het hele land’.
Opgepakt voor een spandoek
Kerrad begon zijn vluchtpogingen na 2008, toen hij meer dan een jaar had vastgezeten. Als voorzitter van de belangrijkste vakbond van Marokko kwam hij op voor de rechten van arbeiders en protesteerde hij regelmatig. Op televisie verkondigde hij vaak zijn mening over het gebrek aan rechten in Marokko. Toen hij in 2007 op de Dag van de Arbeid protesteerde, arresteerde de politie hem en enkele van zijn kameraden, omdat de teksten op hun spandoeken de staatsveiligheid in gevaar zouden brengen.
“
Eigenlijk moest ik twee jaar zitten. Gelukkig zetten organisaties als Amnesty International zich voor ons in zodat ik eerder vrij kwam
Hij bracht bijna een jaar door in de Marokkaanse gevangenis. “We waren met zoveel mensen in de cel, dat we schouder aan schouder op de grond moesten slapen om er allemaal te passen. Mijn celgenoten hadden messen en gebruikten die de hele tijd; ze maakten al ruzie om een joint. Ook werden jongeren seksueel misbruikt. De bewaarders weigerden ons een dokter te bieden als we die nodig hadden. We kregen vieze drab als medicijnen. Eigenlijk moest ik twee jaar zitten. Gelukkig zetten internationale organisaties als Amnesty International zich voor ons in zodat ik eerder vrij kwam.”
Werken voor 170 euro per maand
Het kostte hem drie jaar om een baan te vinden. “Als je activist bent en bent opgepakt, kom je op een zwarte lijst. Bedrijven nemen mensen op die lijst niet aan omdat ze niet willen dat zij hun ideeën overbrengen op andere collega’s.” Uiteindelijk kon hij aan de slag als zelfstandige beveiliger op een school. Hij kreeg hier 170 euro per maand voor betaald. Daarvan betaalde hij 35 euro voor een kamer die hij deelde met een vriend. Met de rest kon hij eten kopen, maar een kopje koffie of buiten de deur eten kon hij vergeten. Gelukkig werd hij nooit ziek, want medicijnen en een behandeling in een ziekenhuis zou hij niet hebben kunnen betalen.
Activist in hart en nieren
Nu werkt hij voor een mensenrechtenorganisatie. Hij geeft voorlichting over mensenrechten in Marokko op scholen en bestudeert zaken van mensen die slachtoffers zijn van mensenrechtenschendingen. Hij bespreekt die zaak met hen, kijkt wat er gebeurd is en wat ze kunnen doen. Hiervoor krijgt hij een kleine 300 euro per maand. Hij woont met drie anderen in een huis waar hij de helft van zijn salaris voor afstaat. Maar hij heeft eindelijk een eigen kamer. Met de rest kan hij zijn eten en af en toe een kop koffie buiten de deur betalen. Hoewel deze situatie een stuk beter is dan voorheen, wil hij nog steeds weg uit Marokko. “Ik werk nu voor een project, het is geen baan voor langere tijd. Ik heb een jaarcontract, maar in Marokko zegt dat niet veel. Ze kunnen me van de ene op de andere dag ontslaan. Bovendien ben ik atheïst; dat is heel lastig hier. Tijdens de ramadan is het verboden op straat te eten en te drinken, ook voor mij!”
Maar de belangrijkste reden is de angst om weer in de cel te belanden. “In mijn hart ben ik nog steeds een activist die opkomt voor de mensenrechten, dus de politie houdt me nog steeds in de gaten. Tijdens de Arabische lente protesteerde ik mee en daarna kwam de politie naar mijn werk om te melden dat ik moest stoppen met mijn activiteiten. Eind vorig jaar was ik in het Rifgebergte, waar mensen hebben geprotesteerd voor betere leefomstandigheden en daardoor in de cel zijn beland. Achteraf belde de politie me om te vertellen dat ik naar het bureau moest komen. Ik ben gegaan en ze hebben me vier uur vastgehouden.”
“
Eenmaal in Nederland wil Kerrad politiek asiel aanvragen
Eenmaal in Nederland wil Kerrad politiek asiel aanvragen. “Want Nederland heeft zich uitgesproken tegen het ontbreken van mensenrechten in Marokko.” Over zijn leven hier maakt hij zich geen zorgen. “Ik vind wel werk, ik kan van alles.”
