Broodnodige middelen om Resolutie 1325 te behalen zijn nooit overgemaakt.
Sinds zondag ben ik in New York. Hier vindt deze week een grote VN-conferentie plaats over de status van vrouwen wereldwijd, de Commission on the Status of Women. De voortgang op Resolutie 1325 staat hoog op de agenda. Ik hoop vurig dat we niet nog een keer het belang van vrouwen voor vrede moeten onderstrepen. Dat weten we nu wel. Een verhaal uit Afghanistan laat zien waarom de tijd dringt.
Niqaabs in Kabul
In Kabul zie je in één autoritje AK47s, drukke bazars, blauwe boerka’s (en veel files) voorbij komen. Deze week begreep ik dat daar nog iets is bijgekomen. De zwarte niqaab wordt sporadisch, maar steeds vaker gespot in Kabul. Nogal ongewoon in niet-Arabisch Afghanistan. Wat is daar aan de hand?
“Voor sommige vrouwen is Arabische kledij een fashion statement“, zegt Borhan Osman. Hij is onderzoeker van het Afghan Analyst Network en was afgelopen week bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken op bezoek. Hij vertelde dat er ook iets anders, veel serieuzer, aan de hand is in Afghanistan. Dat is de groeiende radicalisering en aanwezigheid van de Islamitische Staat (IS). Met niqaabs op straat als één van de zichtbare bewijzen daarvan. Wat kunnen we doen om te voorkomen dat nóg meer monden van Afghaanse vrouwen worden gesnoerd?
Kopzorgen
IS heeft nu een kleine cel in het westen van Afghanistan. Nog geen reden tot paniek, maar het is wel belangrijk om goed te begrijpen wat er aan de hand is. Borhan vertelde over het scenario dat IS groter wordt. Dat is een risico als de nieuwe regering in Afghanistan zijn beloftes niet waarmaakt. Dan staat IS met open armen te wachten op mensen die hun geloof in democratie opgeven. En daarmee zou alle zwaarbevochten vooruitgang voor vrouwen in Afghanistan teniet kunnen worden gedaan.
De opkomst van IS staat nu niet bovenaan de lange lijst met kopzorgen van Afghaanse vrouwen.
De opkomst van IS staat nu niet bovenaan de lange lijst met kopzorgen van Afghaanse vrouwen. Ik ontmoette de vrouwen van het Afghan Women’s Network meerdere malen. Zij klimmen dagelijks op de zeepkist en wagen hun leven voor gelijke rechten en kansen. Ze vertelden dat ze boos zijn omdat de overheid niet het aantal beloofde vrouwen in de regering heeft verkozen. Over hoe ze wakker liggen van de steeds sterker wordende Taliban en onveiligheid om hun heen.
Wat als…
Als ik dit soort verhalen hoor kan ik het niet helpen. Dan bedenk ik hoe het ook in Afghanistan had kunnen zijn. Wat als we niet miljarden aan militaire missies hadden besteed, maar onze beloftes over het versterken van vrouwenrechten waren nagekomen?
Hoe zou Afghanistan er uitzien als vrouwen zoals die van het Afghan Women’s Network geen zeepkist, maar een heel podium hadden gekregen? Als ze aan tafel bij vredesonderhandelingen zitten en mee kunnen praten over de toekomst van hun kinderen? Was de opkomst van IS dan überhaupt een denkbaar scenario geweest? Zou het falen van de Afghaanse overheid dan een optie zijn?
Hoe zou Afghanistan er uitzien als vrouwen aan de onderhandelingstafel zitten?
Zeepkisten!
Ik hoop dat we hier in New York eindelijk, na 15 lange jaren, duidelijk kunnen maken dat er geld nodig is om de doelen van Resolutie 1325 te behalen. Voor niets gaat de zon op. Cordaid en de VN organisatie voor vrouwenrechten, UN Women, presenteren in New York een plan over hoe je dat het beste – en het snelste – kunt doen.
We zullen, na jaren van intensieve lobby, een concreet bedrag voorstellen wat nodig is om de 1325-beloftes waarheid te maken. Zodat ook het tij in Afghanistan kan keren. En er in plaats van niqaabs maar veel zeepkisten in de straten van Kabul mogen worden gespot.
