Pijn hoort erbij als je vrouw bent

Madina Becoum is Peulh-vrouw van de Diawando-stam in Mali. Ze deelt haar ervaring met de meest ernstige vorm van besnijdenis. Tot de dag van vandaag lijdt ze nog aan de gevolgen. “Ik ben opgegroeid met de overtuiging dat lijden normaal is.”

 

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Ik ben een Peulh-vrouw van de Diawando-stam in Mali. Ik was het eerste meisje uit mijn familie dat naar school ging. In mijn familie was het gewoon meisjes jong uit te huwelijken en het was ook vanzelfsprekend dat we werden besneden. Ik heb zelf de meest ernstige vorm van besnijdenis ondergaan en lijd tot de dag van vandaag onder de gevolgen. Maar ik ben opgegroeid met de overtuiging dat lijden normaal is. Mijn moeder hield mij en mijn zusjes voor dat pijn en lijden erbij horen als je vrouw bent. En ook dat we daarover onze mond moesten houden. ‘Wat er ook gebeurt’, zei ze, ‘je moet erover zwijgen. Want vrouwen zijn de hoeders van allerlei geheimen.’ Zo werden we opgevoed. Mijn zusjes, ik en generaties meisjes voor en na ons.

Ik ben opgegroeid met de overtuiging dat lijden normaal is.

Zonder verdoving
Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik werd besneden. En ik herinner me ook niet meer of ik er toen heel veel last van had. Maar ik weet nog precies hoeveel pijn ik had toen ik voor het eerst ongesteld werd, en alle keren daarna. Ik had zoveel pijn, dat ik dagen niet naar school kon. Dat vond ik nog het ergste, want ik was vastbesloten om mijn eindexamen te halen en een voorbeeld te zijn voor andere meisjes.

Op mijn huwelijksdag moest mijn vagina worden opengesneden. Kun je je mijn pijn voorstellen toen mijn ouders, mijn echtgenoot en ikzelf werden geconfronteerd met het feit dat ons huwelijk niet kon worden geconsumeerd zonder operatie? Een traditionele besnijder was gekomen om mijn vagina open te snijden, zonder verdoving, op de kale vloer van een toilet. De pijn was ondraaglijk en de schaamte ook. Maar ik moest het accepteren en gehoorzaam zijn.

Nutteloze pijn
Toch valt dat allemaal in het niet bij de pijn die ik voel als ik denk aan mijn twee oudste dochters. Ik heb niet kunnen voorkomen dat zij ook zijn besneden en heb hen niet kunnen behoeden voor alle nutteloze pijn van besnijdenis. Het was onmogelijk in die tijd. Ik had niet de kracht, niet de kennis en niet de overtuigende argumenten om tegen de wil in te gaan van mijn ouders en schoonouders om hun kleindochters te laten besnijden. Maar bij mijn drie jongste dochters is het me wél gelukt, ook al was dat niet gemakkelijk.

Mijn eigen ervaringen hebben me gevormd. Ik geloof met hart en ziel dat het ‘t waard is te vechten tegen besnijdenis en vóór een niet-besneden generatie meisjes in de nabije toekomst. Ik hoop dat mannen en vrouwen van mijn generatie geen grootouders en schoonouders worden, die hun kinderen onder druk zetten om hun kleindochters te verminken. Ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen!

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons