Journalist in Gaza: ‘We worden nog steeds gedood en uitgehongerd’

“Wat hebben eieren misdaan?” vraag ik mijn broer terwijl we langs de marktkramen lopen. Ik kan het zelf niet bedenken. Israël staat producten toe die overlopen van suiker en koolhydraten, maar verbiedt de basisbehoeften. Snoep is er in overvloed, maar dierlijke eiwitten, zoals eieren, zijn schaars. Pasta is toegestaan, babyvoeding niet. Sigaretten komen erdoor, medicijnen niet. De schappen liggen vol met absurde hoeveelheden kaas, maar er is geen yoghurt. IJs mag wel, maar fruit of groenten kun je vaak niet krijgen. Mensen rennen tussen de kramen door alsof ze een marathon lopen, want hoe sneller je bent, hoe groter de kans op een fatsoenlijke maaltijd.

Ik verlaat de markt met slechts een paar spullen, de plastic tas voelt licht in mijn hand. Na vijftien minuten onder de brandende zon stopt er geen enkele taxi om ons naar huis te brengen. Israël heeft talloze auto’s vernietigd tijdens de genocide, en de beperkte voorraad diesel is niet genoeg om de vervoerscrisis te verlichten. Mijn broer roept naar elke passerende auto, zelfs een ezel die een kar trekt – maar tevergeefs. We moeten lopen. Drones zoemen boven ons hoofd en het geluid van bombardementen houdt nog steeds aan.

Tegen de tijd dat we bij de caravan aankomen waar mijn familie en ik verblijven, is de hitte van de dag in mijn huid getrokken. Ik kijk naar mijn schoenen, opnieuw vastgezogen in de natte klei – een misselijkmakend mengsel van zand en afvalwater dat wordt geloosd bij de tenten langs de kustweg. Op een gegeven moment struikel ik bijna, en ik houd me vast aan wat een oude deken lijkt, maar wat een familietent is. De stank van rioolwater vermengd met de geur van hopen afval overheerst.

Zogenaamde ‘vrede’

Na een wandeling van bijna 4 kilometer naar huis besef ik dat deze zogenaamde ‘vrede’ niet anders voelt dan de genocidale oorlog die eraan voorafging. Niets aan dit staakt-het-vuren voelt echt. Israël kan ons leven van de ene op de andere dag veranderen; één aankondiging en we leven weer in angst.

De Instagramverhalen van mijn vrienden vullen zich ook nu weer met gezichten van doden, omlijst door gebeden en verzen, alsof het staakt-het-vuren slechts een pauze was tussen twee rondes van dezelfde genocide.

Het Israëlische leger beschuldigde Hamas ervan het bestand te hebben geschonden, omdat het een van zijn soldaten in Rafah had gedood. Hamas ontkende de beschuldiging, maar Israël nam wraak en doodde meer dan honderd Palestijnen in één nacht.

De absurditeit van de beschuldiging was direct duidelijk. Rafah, dat tijdens het staakt-het-vuren onder Israëlische controle stond, is niets meer dan puin. Palestijnen mochten er niet eens naartoe. Hoe kon daar dan een Israëlische soldaat zijn gedood? Ze verzinnen steeds opnieuw redenen om ons te doden en zullen dat blijven doen. Waarom zouden we een staakt-het-vuren dan vertrouwen?

Israël weigerde ook de grens bij Rafah volledig te heropenen en liet maar beperkt hulp door, met als excuus dat Hamas de Israëlische lichamen vertraagd teruggaf. Ondertussen wachtten talloze gewonde Palestijnen die naar het buitenland zouden reizen voor een behandeling nog steeds in wanhoop.

Wrede strijd

Nu de winter nadert, begint een nieuwe en wrede strijd. De zee is onzichtbaar nu de kustweg vol staat met tenten van plastic en versleten dekens. Het is moeilijk voor te stellen hoe mensen in de kou aan het water zullen overleven. Beloften dat er degelijke caravans zouden komen, zijn niet waargemaakt.

Het weer heeft me al ziek gemaakt. Overdag is het nog heet, maar ’s nachts is het ijskoud. Ik vroeg mijn zus, arts bij een humanitaire organisatie, om hoestdrank voor me mee te brengen. Ze vertelt dat de kliniek overvol is – tientallen mensen vragen dagelijks om hoestdrank – maar er zijn gewoon geen medicijnen. De tekorten zijn rampzalig, zegt ze. Zelfs eenvoudige middelen zoals paracetamol en ibuprofen zijn al maanden niet verkrijgbaar. En nog steeds blokkeert Israël medische voorraden.

Trump hoopte een Nobelprijs te winnen voor ‘eeuwige vrede’ met een plan waarin het woord genocide niet eens valt. Het werd cynisch gepresenteerd als een ‘staakt-het-vuren’, alsof ‘twee gelijke partijen’ het doden moeten stoppen. In werkelijkheid hadden Palestijnen geen enkele rol in de totstandkoming van het plan; ze moeten het alleen accepteren. Het plan werd aan Hamas gepresenteerd als ‘buigen of barsten’, waarbij Trump dreigde ‘de poorten van de hel in Gaza te openen’ als ze niet zouden instemmen.

Niet verrassend dat alleen Israël profiteerde van het staakt-het-vuren. Hamas liet alle overgebleven Israëlische gijzelaars vrij, en Israël bevrijdde ongeveer 1.700 Palestijnse gevangenen, terwijl er nog duizenden onrechtmatig vastzitten. Het humanitaire aspect van de overeenkomst bleek even misleidend. Het plan voorzag in 600 hulpkonvooien per dag naar Gaza, maar gemiddeld komt slechts ongeveer 15 procent daarvan daadwerkelijk binnen. Door dit gigantische tekort en door de trage distributie hebben mijn familie en de meeste mensen die ik ken geen enkel hulppakket of gasfles ontvangen.

Gevaarlijk onduidelijk

Het plan eist van ons dat wij ontwapenen, hervormen en heropbouwen, maar biedt geen enkele garantie dat Israël zich ooit zal terugtrekken of de blokkade zal opheffen. De terugtrekking hangt af van vage ‘voorwaarden’ die Israël zelf bepaalt, wat betekent dat het misschien nooit zal gebeuren. Bovendien hoeft Israël zich op geen enkele manier te verantwoorden, er zijn geen consequenties aan verbonden als het zijn beloften breekt.

Zoveel cruciale onderdelen blijven gevaarlijk onduidelijk, zoals dat mysterieuze ‘technocratische comité’, die geheime ‘veiligheidsnormen’, en zelfs wie precies deel zal uitmaken van de ‘internationale troepenmacht’ die ons of Israël zogenaamd veilig moet houden. Ik denk dat de waarheid is dat dit hele bouwwerk simpelweg is ontworpen voor controle; elke beslissing over ons leven ligt in handen van buitenstaanders.

Het ergste van alles is dat het plan alleen over Gaza gaat, alsof de rest er niet toe doet. Het negeert volledig de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem en onze vluchtelingen, en reduceert onze generatieslange strijd tot een lokaal probleem dat men denkt te kunnen ‘beheren’, in plaats van te erkennen wat het werkelijk is: een strijd voor ons fundamentele recht op vrijheid.

Het vredesplan belooft Gaza een toekomst van welvaart, maar de inwoners worden nog steeds gedood, uitgehongerd en aan het lijntje gehouden. Ik vraag me af of de genocide ooit echt is gestopt, of dat Israël nu heeft geleerd hoe het ook stil en in het geniep kan.