Net voor het carnaval zocht een Braziliaanse sambagroep twintig danseressen met echte borsten, dat wil zeggen zonder siliconen. Ze konden er maar een stuk of twaalf vinden. Conclusie; de druk voor een sambadanseres in Brazilië om er perfect uit te zien is gigantisch, en dat roept de vraag op wie er nu beter af is: de vrijwel naakte vrouw in Brazilië of haar zusters in landen als Saudi-Arabië of Jemen. Van hen zie je alleen de ogen en in Afghanistan, waar de vrouw in burka gekleed gaat, die nog niet eens…
Al die lappen staan volgens velen voor onderdrukking van vrouwen. In Nederland heeft Geert Wilders uit haat daartegen ooit de kopvoddentaks bedacht. Maar de grote vraag is wie er nu meer een seksueel object is: de vrouw die zich moet bedekken om zich te beschermen tegen het lustvolle oog van de man of de vrouw die een volmaakt lichaam moet hebben en die dat ook moet tonen om te voldoen aan de eisen van de man?
Vaginale reconstructies
Brazilië is het land waar de meeste vaginale reconstructies worden verricht en ook het land met het hoogste percentage keizersneden ter wereld. Volgens Unicef wordt 52 procent van de baby’s via een keizersnede geboren. Dat komt omdat de arts het graag wil: het is gemakkelijker te plannen en het duurt meestal minder lang dan een natuurlijke bevalling. Maar in veel gevallen wil de vrouw het ook maar al te graag zelf 'om van onderen strak te blijven', zoals dan besmuikt wordt gezegd.
Om het nog een beetje gecompliceerder te maken, haal ik er nog een land bij: Colombia, waar ik bijna elf jaar heb gewoond en waar ik steeds verbaasder werd over de seksuele rol die vrouwen wordt toegedicht en die ze zich, vooral, zélf toedichten. Het is een land waar je veel meer dan in Brazilië de hakbijl van “Dat hoort niet” boven je hoofd voelt hangen. Het ergste wat je kan overkomen is dat je voor hoer wordt uitgemaakt. Er zijn overigens even zo veel regels over hoe het wél hoort, oftewel: hoe de vrouw er uit moet zien. 90-60-90 is het devies – het gaat uiteraard over haar maten – en dat moet ook op een lekkere manier aan de man worden gebracht.
Maagd
Na tien maanden Rio, stad van de wellust, kan ik zeggen dat het aantal borst- en bilvergrotingen veel minder in het oog springt dan in een stad als Medellín of Cali. Ik heb in gesprekken met vriendinnen ook nog niet van die ingewikkelde verhalen over seks gehoord als in Colombia. Dat je de man alles moet laten betalen als je met hem uitgaat en dat je het hem dan wel kunt geven. Als je het hem gratis geeft, ben je dus een hoer.
Kortom, de vraag of je nu gehuld in lappen of gehuld in een mini-bikini meer een lustobject bent, ligt nog iets ingewikkelder. Het zit ook in je eigen hoofd en niet alleen in dat van de mannen. En dat heb ik in Colombia dus veel meer gevoeld dan in buurland Brazilië.
Vlak voor mijn vertrek naar Brazilië sprak ik in het zinnelijke Barranquilla, waar ik bijna drie jaar heb gewoond, een vrouw van midden veertig die vol trots vertelde dat ze als maagd het huwelijk was ingestapt. Ze hoopte hartstochtelijk dat haar dochter van dertien haar voorbeeld zou volgen. Mijn mond viel bijna open van verbazing, want Colombia is dan wel een land waar de kerken meer invloed hebben dan in Nederland, de meerderheid van de vrouwen gaat niet als maagd het huwelijk in. Net als in Nederland zijn er nogal wat vrouwen die samenwonen met hun partner en nooit getrouwd zijn.
Natuurlijke bevalling
Hoe zit het nu in Brazilië? Vagina- en schaamlipcorrecties, naakte sambadanseressen, strings op het strand. Maar ook schaamteloze tattoos (niet alleen bij mannen) en ontembare afro kapsels, waar vrouwen in Colombia uren besteden aan het gladstrijken van hun gehate krullen of kroeshaar; en fleurige jurken, waar de Colombiaanse welhaast standaard gehuld is in een knetter strakke spijkerbroek met dito truitje waar het liefst de borsten uitspatten. De Braziliaanse is wat dat betreft een stuk minder uitgesproken. Ik vind haar vrijer en creatiever met haar uiterlijk.
En nog iets anders: de lobby voor een natuurlijke bevalling begint steeds luider te worden. Op Facebook dromen Braziliaanse vrouwen van een bevalling thuis in bad. Dat je daar van onderen minder strak van wordt, lijkt ze niet te deren.
Is ‘Brazilië’ de uitweg die Colombiaanse vrouwen moeten zoeken om uit hun harnas van opgepimpte tieten en konten en seks alleen als de man hen vrijhoudt bij het stappen te ontsnappen? En waar zou de in doeken gehulde zuster in Jemen zich het meest thuis voelen? Die heeft misschien ook nog wel verrassingen in petto voor ons, waar wij en onze Braziliaanse en Colombiaanse seksegenoten van gaan blozen.
Wat vind jij? Is de manier waarop een vrouw zich kleedt een aanwijzing voor hoe geëmancipeerd of hoe onderdrukt ze is? Of zit het (ook) in haar hoofd? Waar zou jij je het meest thuis voelen?
