Steeds meer vrouwen hebben leidinggevende posities en leiden bedrijven
Oók vooruitgang
Nehan komt niet terneergeslagen over, integendeel. Ze praat zelfverzekerd, gepassioneerd en vooral: optimistisch. “We hebben sinds 2001 (de val van de Taliban) al veel voortgang geboekt, veel is al veranderd op sociaal en economisch gebied”. In Afghanistan gaan 9 miljoen kinderen naar school, van wie steeds meer meisjes, er zijn vrouwelijke dokters, leraren en verpleegkundigen, er is internet en mobiele telefonie. “Vijftien jaar geleden moesten we naar Pakistan om een telefoongesprek te voeren. Dat is gelukkig allemaal anders. Van de 30 miljoen inwoners heeft 20 miljoen een mobiele telefoon. En Afghanistan is het tweede land in Zuid-Azië als het gaat om het gebruik van social media. Steeds meer vrouwen hebben leidinggevende posities en leiden bedrijven.”
“Vrouwen houden niet van oorlog”
Volgens Nehan zijn veel ontwikkelingen tot stand gekomen door de betrokkenheid van Afghaanse vrouwen zelf maar ook dankzij internationale steun. Die steun, zowel financiële als politieke – de internationale gemeenschap als waakhond- blijft nodig, want vrouwen blijken het eerste doel te zijn van de Taliban. “Omdat vrouwen steeds mondiger worden en een rol willen spelen in het vredesproces, pakken de Taliban hen aan. Zij houden niet van vrouwen die niet van oorlog houden. En deze vrouwen moeten we beschermen. Want zij werken mee aan een nieuwe generatie die juist iets wil bijdragen aan Afghanistan.” Nehan wil de Nederlandse regering tijdens dit bezoek dan ook graag meegeven dat vrouwenrechten wat haar betreft onderdeel zijn van mensenrechten en hoog op de internationale agenda moeten blijven.
De missie van Equality for Peace and Democracy
(EPD) is het versterken van de positie en capaciteiten van vrouwen en jongeren. Met trainingen (o.a. over hoe je de inspanningen van de overheid kunt volgen) krijgen vrouwen en jongeren een stem bij beleidsvorming over hoe Afghanistan zich kan ontwikkelen naar een democratische staat zonder geweld en discriminatie. EPD werkt momenteel samen met zeven andere Afghaanse organisaties binnen het Bayan-programma, dat gesteund wordt door het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken en door Cordaid, Gender Concerns International en Oxfam Novib gecoördineerd.
Westerse vrouw: kijk naar onze gezichten
Is het moeilijk in Afghanistan een organisatie op te richten? “Ik werkte jarenlang voor de overheid en lobbyde toen al voor EPD”, lacht ze. Dat ging niet zomaar. “We leven hier niet in een normaal land, elke adem die ik neem, is vol met uitdagingen. Corruptie, geweld, oorlog… Maar iedere vrouw kan zich aansluiten bij een netwerk en zich inzetten voor vrede en democratie. Er is niemand die je tegenhoudt. Maar ook niemand die je stimuleert, zeker je echtgenoot niet. Dankzij sociale media kunnen vrouwen heel actief zijn”. Nehan vindt dat Nederlandse vrouwen moeten beseffen hoeveel geluk ze hebben dat ze in een land in vrede wonen. “Wees je hiervan bewust, verdiep je via internet en kijk naar de gezichten van de Afghaanse meisjes en vrouwen die hun leven riskeren door les te geven, veiligheid te brengen, aan gezondheid te werken. Zorg ervoor dat jullie overheid ook toe blijft zien dat we hier kunnen bouwen aan onze toekomst. Dat geeft ons de steun die we nodig hebben.”
Nargis Nehan (links) en Wazhma Frogh (foto: Jorrit Kamminga, Oxfam Novib)
Keihard geloven in verandering
Aan het eind van het gesprek sluit ook Wazhma Frogh, directeur van het Research Institute for Women, Peace and Security (RIWPS) aan, ook partner van het Bayan-programma (zie kader). Frogh zet zich onder andere in voor meer vrouwelijke werknemers in de veiligheidssector. Ze werkt met jongerennetwerken in het hele land om een positiever imago van vrouwelijke politieagenten te promoten. Agentes worden regelmatig aangevallen door de Taliban en hebben het extra moeilijk omdat ze een makkelijk doelwit vormen. Frogh: “Zelf ben ik eerlijk gezegd ook altijd bang als ik over straat loop. Ik weet niet wat er achter me gebeurt en daarom ben ik altijd op mijn hoede.” Toch blijft ook Frogh zich, net als Nehan, voor 200 procent inzetten voor het vredesproces. Dat ze daarvoor vrijwel elke maand de hele wereld over moet reizen en haar man en kind thuis moet laten, neemt ze voor lief . “Als je gelooft in verandering, moet je daarvoor gaan” aldus Frogh.
