In mijn eigen leven
In Grey zie ik mijn vader, die mijn moeder verbiedt naar de buurvrouw te gaan, puur en alleen omdat hij het niet wil. Ik zie mijn oom, die mijn enige universitair opgeleide tante thuis houdt en daarmee haar autonomie ondermijnt, omdat hij de mannen op geen enkele werkvloer vertrouwt. In Grey zie ik de man die nooit liefde heeft ontvangen en liefde niet herkent. Vergeet Greys SM-praktijken en de vanille seksscènes (die blijkbaar geen vanille seksscènes zijn). Ik zie mannen die hun vrouwen slaan en vrouwen die dat zien als gebreken die ze moeten accepteren. Ik zie beschadigde mensen, ik zie mijn eigen cultuur in deze film. Het is niks nieuws.
We worden onbevlekt in de armen van mannen geworpen
In Ana herken ik de vrouw tot wie wij werden opgevoed. Een vrouw met weinig levenservaring. Een maagd die haar jonge jaren doorbracht tussen de boeken, wachtend op de ware, om onbevlekt aan hem te worden geserveerd. Zo worden we in de armen geworpen van mannen die hopen zelf te worden gered en diep teleurgesteld in ons raken. Grey zoekt namelijk de pure vorm van zijn moeder, die aan een overdosis is overleden. Ana zal echter nooit haar plek kunnen innemen. Die leegte zal altijd blijven bestaan.
Onderdrukking vs. gelijkwaardigheid
“Ik wil onderdrukt worden”, zei een andere Turks vriendin me een keer. “Een beetje man moet mij van tijd tot tijd op mijn plek zetten. Anders vind ik het maar saai.” Ik vraag mij af of ik dat ook wil.
Elke vrouw die zich heeft kunnen ontwikkelen, wil een gelijkwaardige relatie. De witte vrouw, die over het algemeen is opgevoed om onafhankelijk te zijn, ziet hierdoor niks nieuws in een dergelijke polderrelatie. Zij wil iets anders meemaken: passie, irrationaliteit en mysterie.
Het zijn deze aspecten van Greys karakter, die deze film romantiseren. “Jullie moesten eens weten”, zeg ik in gedachten, terwijl ik op de Pathéstoelen klim om de giechelende toeschouwers toe te spreken. Giechel maar, want tijdens het giechelen missen jullie het feit dat dit realiteit is voor veel vrouwen. Een realiteit die ze accepteren, toelaten en onderling zelfs aanmoedigen.
Mannen hoeven geen sterke Vikingen te zijn
Zolang Ana in deze relatie zit, zal ze zich nooit volledig kunnen ontwikkelen. Ze zal, net zoals de meeste vrouwen in mijn familie, kinderen krijgen, dit gedrag normaliseren en haar dochters aanmoedigen dezelfde soort man te vinden.
Toch vallen er wijze lessen te halen uit deze film. Kijk bijvoorbeeld naar de momenten waarop Christian met moeite zijn trauma’s deelde met Ana: ze laten zien hoe moeilijk het vaak voor mannen is om over gevoelige onderwerpen te praten. Vooral nu de grenzen van gender en seksualiteit beginnen te vervagen, is het belangrijk deze vastgeroeste principes los te schudden. Mannen hoeven geen sterke krachtige Vikings te zijn. Volgens mij waren dit de enige scènes die ik goed vond: de momenten waarop Ana en Christian gelijkwaardige mensen waren en elkaar confronteerden. Het waren verfrissende nieuwe scènes in een heel oud verhaal.
