Toen Afsana en Faizal na een vriendschap van bijna 2 jaar verliefd werden, wisten ze al dat hun ouders de relatie niet zomaar zouden accepteren. Zij was een hindoe uit een hoge kaste en hij een moslim. In een land waar ouders hun kinderen bij voorkeur uithuwelijken en zogenaamde liefdeshuwelijken toch al niet de norm zijn, was hun liefde onacceptabel. Vastberaden samen een leven te beginnen, besloten ze in het geheim te trouwen.
Ik eet nog steeds vegetarisch en als ik naar de tempel wil dan houdt mijn man me ook niet tegen. Hij dwingt me nooit ergens toe
Afsana had er geen problemen mee om zich officieel tot de islam te bekeren en haar hindoeïstische naam te vervangen door een islamitische, om zo makkelijker volgens de islamitische traditie met Faizal te kunnen trouwen. “Als ik met een hindoe was getrouwd, dan was mijn naam ook veranderd”, stelt ze. “Er verandert altijd wel wat. Maar ik eet nog steeds vegetarisch en als ik naar de tempel wil, dan houdt mijn man me ook niet tegen. Hij dwingt me nooit ergens toe.”
Schande
Afsana’s moeder stelde het huwelijk minder op prijs. Onder druk van de buren die er schande over spraken, besloot ze Faizal bij de politie aan te geven als Pakistaanse spion die haar dochter had ontvoerd. Afsana werd door de politie ‘gered’ en in een opvanghuis voor vrouwen ondergebracht. Toen Faizals vader na 1,5 maand inzag dat zowel zijn zoon als zijn schoondochter niet van plan waren van elkaar te scheiden, kon Afsana met zijn hulp het opvanghuis verlaten, en kon het pasgetrouwde stel eindelijk op huwelijksreis. Na 7 jaar werd het contact met Afsana’s moeder hersteld en inmiddels, 32 jaar later, heeft zij haar schoonzoon geaccepteerd.
Hindoeïstische groeperingen in India bestempelen een huwelijk als dat van Afsana en Faizal als een geval van 'Love Jihad'. Je kunt momenteel in India nauwelijks de televisie aanzetten of een krant openen zonder deze term te horen of te lezen. Vrijwilligersorganisaties als de RSS, waar ook premier Narendra Modi van de hindoe-nationalistische partij BJP lid van is, verspreiden de theorie dat moslims expres onschuldige hindoeïstische meisjes verleiden, om ze vervolgens via een huwelijk tot de Islam te bekeren en op die manier het aantal moslims in India en in de wereld te vergroten. Afsana noemt het “erg verdrietig” dat er in zulke termen over interreligieuze relaties wordt gesproken. “Meisjes zijn heus niet zo dom, dat ze zich zomaar bekeren”, zegt ze.
Moslims verleiden expres onschuldige hindoeïstische verleiden, om ze vervolgens via een huwelijk tot de Islam te bekeren
Het komt nog altijd vaak voor dat familieleden een rechtszaak tegen hun eigen schoonzoon beginnen wanneer ze het niet eens zijn met het huwelijk van hun dochter. Onlangs bleek uit onderzoek van de krant The Hindu dat dit het geval was in maar liefst 40 procent van de verkrachtingszaken die in 2013 in rechtbanken in Delhi werden behandeld.
Onderliggende goedkeuring
De woorden Love Jihad doken een paar jaar geleden voor het eerst op in het zuiden van India en vorige maand werd de campagne ertegen nieuw leven ingeblazen vanuit de deelstaat Uttar Pradesh ten westen van New Delhi, waar in de plaats Meerut een nieuw geval zou zijn ontdekt. Volgens historica Charu Gupta, die het fenomeen onderzocht, worden soortgelijke argumenten al zeker 100 jaar gebruikt, maar wordt er deze keer een schepje bovenop gedaan. “Door de nieuwe BJP-overheid is de toon een stukje agressiever geworden. Het was nooit eerder voorpaginanieuws. En ook al spreekt het centrale leiderschap van de BJP niet in deze termen, ze keuren het ook niet af. Er lijkt dus sprake te zijn van een onderliggende goedkeuring.”
Gupta ziet in het Love Jihad-debat een campagne tegen de vrije keus van vrouwen om te trouwen met wie ze willen. “Er is geen enkel bewijs voor Love Jihad. Er zijn misschien individuele zaken, maar er zijn ook ontvoeringszaken in alle andere gemeenschappen. Volgens mij is het vooral een poging vrouwen onder controle en gedisciplineerd te houden. Ze zeggen dat moslims doen alsof ze hindoes zijn om de meisjes erin te luizen. Op die manier is elke man verdacht en is er een reden elke stap die meisjes buitenshuis zetten in de gaten te houden.”
Waarom zou je je bekeren, als je gelooft in gelijkheid tussen man en vrouw?
Ook Asif Iqbal, die 14 jaar geleden met een hindoeïstische vrouw trouwde, gelooft niet dat er echt zoiets als Love Jihad bestaat. “Liefde kan geen missie zijn”, zegt hij, en legt uit dat het concept uitgaat van een patriarchale cultuur, waarin wordt aangenomen dat de vrouw de naam, religie en gewoontes van haar man overneemt. Dat dit niet nodig is, bewijst hij met zijn organisatie Dhanak, waarmee hij interreligieuze koppels aanmoedigt en helpt te trouwen met een niet-religieuze ceremonie volgens de Special Marriage Act die speciaal voor hen is bedoeld. “Bekering is natuurlijk een grondwettelijk recht, maar wij vinden dat niemand zich alleen voor een huwelijk zou moeten bekeren”, zegt hij. “Waarom zou je, als je gelooft in gelijkheid tussen man en vrouw?”
[[{“fid”:”29947″,”view_mode”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_halve_breedte media-element file-file-styles-artikel-halve-breedte”,”id”:”styles-4-0″}}]]Rohini en Tariq
Dat het inderdaad anders kan, bewijzen ook Tariq (29) en Rohini (31), die in 2011 trouwden met goedkeuring van zowel haar hindoeïstische ouders als zijn islamitische familie. “Mijn ouders hebben hooguit één dag vragen gesteld, zoals wat de religie van onze kinderen gaat worden”, zegt Tariq. “Maar wij zijn allebei helemaal niet gelovig, dus we zullen onze kinderen ook niet gelovig opvoeden.” Hoewel hun ouders hun huwelijk hebben geaccepteerd, vinden vreemde mensen in bijvoorbeeld de trein hun relatie maar verwarrend. “Ik ben niet bekeerd en heb mijn naam niet veranderd, dus als mensen onze namen op de passagierslijst zien staan snappen ze niet wat wij van elkaar zijn”, zegt Rohini. “Broer en zus kan niet, man en vrouw in hun belevingswereld ook niet. Wij hebben veel plezier in zulke situaties”, lacht ze.
Spanningen
Ook over het Love Jihad-debat maken de twee academici, die beide in Delhi aan hun proefschrift werken, vaak grappen. Maar het debat herinnert hen ook aan de scherpe scheidingslijn tussen hindoes en moslims die op veel plekken in India nog steeds bestaat. “Het lijkt erop dat dit allemaal wordt gezegd door hindoeïstische groeperingen om de gemeenschap te polariseren en lokaal aan invloed te winnen”, zegt Tariq. Rohini noemt het debat “problematisch en deprimerend”, en zegt: “Ik denk dat de spanningen tussen koppels en hun families en de gemeenschap hierdoor gaan toenemen in de toekomst.”
De namen Afsana en Faizal zijn op verzoek veranderd.
