Column

Ik wil iets radicaals

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
“Ik heb het gevoel dat jij meer voelt voor mij dan ik voor jou. Dat is niet eerlijk”.

Nog geen minuut geleden lag ik met mijn benen over de zijne. Nog geen uur geleden waren we samen naar mijn huis gegaan, wat we al meer dan drie maanden structureel hadden gedaan. Nog geen twee weken geleden had ik geprobeerd hem een hand te reiken. “ Ik wil je beter leren kennen”, had ik geappt in een dronken bui om twee uur ’s nachts. Ik had er lichtelijk spijt van, omdat het toch te vroeg voelde. Ik had gelijk.

“Ik waardeer onze vriendschap”.

Ik ben niet  opgevoed om gedumpt te worden. Nee, ik ben opgevoed om niet te daten. Om te wachten en zonder al teveel bloot te geven, letterlijk en figuurlijk, iemand aan de haak te slaan. Om iemand op rationele voorwaarden de mijne te maken. Pragmatisch te zijn. Strategisch zijn in elk aspect van mijn leven. Van mijn politieke voorkeur tot het kanaliseren van mijn emoties en gedachten. Ik ben dat ook allemaal. Ik geef niet al te veel prijs van mezelf en toch lijken de adders van het Westerse systeem onder het gras van mijn tuin te zitten. Adders die ik met mijn blote handen eruit heb getrokken.

“Ik zal wachten en afstand houden, ik hoop dat we ooit een kopje thee kunnen drinken.”

Ik kon hem niet aankijken. Gefixeerd op een punt in de verte, probeerde ik mijn woede niet de overhand te laten nemen. Ik wilde hem geen pijn doen. Hij vertrok en in rap tempo analyseerde ik de afgelopen drie maanden. Als een buitenstaander bekeek ik de ontmoeting van deze twee schrijvers. Ik kon alleen maar concluderen dat de narratief compleet in zijn hoofd zat. Alle problemen en alle twijfels. “Ik heb er helemaal niks mee te maken”, zei ik tegen mezelf die nacht zonder zijn warme lichaam naast mij.

“Over anderhalf jaar zal ik verhuizen naar het buitenland, ik dacht dat je daar niet op zat te wachten”.

Ik moet denken aan mijn moeder die, zonder een vorm van genegenheid jegens mijn vader, zijn hand vasthield in het gemeentehuis en beloofde hem eeuwig trouw te zijn. Het kriebelde al een tijd bij haar, ze moest weg. “Ik kon niet studeren en dit was mijn beste alternatief”, legde ze uit, toen ik oud genoeg was om zoiets pijnlijks aan te horen. Pragmatisch zijn, het zit in de familie. Het is onze manier om te schikken met onze eigen emoties. Ons compleet over te leveren aan externe besluiten. Ik zat er wel op te wachten, wetend dat de nalatenschap van mijn moeder om de hoek staat te loeren. Het begint ook bij mij te kriebelen.

“Veel succes met alles”

Ik ben niet goed in het afsluiten. Of het nou om een studie, een baantje of een relatie gaat. Ik ga er helemaal voor of ik laat alles vallen. Het is alles of niets. Het is destructief. Ik wil, zoals Sylvana, per direct een vervanging voor iets wat ik nooit leek te hebben. Ik wil iets radicaals. Ik wil.

“Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren.”

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons