‘Op mijn huwelijksnacht voelde het alsof er een vlam tegen een open wond werd gehouden’, vertelt een vrouw met honingkleurige ogen boos. ‘Hij genoot ervan, maar ik voelde dezelfde pijn die ik voelde toen ik een klein meisje was, en mijn geslachtsdeel met een scheermes werd opengesneden en weer dicht werd genaaid met doorns. Ik kon me tien dagen lang niet bewegen omdat mijn benen aan elkaar waren gebonden.’
Aan de rand van Hargeisa, de hoofdstad van Somaliland, zit Nuura (35 jaar oud en moeder van zes meisjes). Ze herinnert zich het martelritueel dat in haar land wordt beoefend om de vrouwelijke maagdelijkheid te verzekeren. ‘Ik zal mijn dochters niet laten aanraken. Ik wil niet dat ze lijden zoals ik elke menstruatiecyclus doe, tijdens geslachtsgemeenschap en bij het bevallen. Het kan me niet schelen of de buren me erom bekritiseren.’
Bekijk hier de documentaire UNCUT. over de strijd tegen vrouwelijke genitale verminking.
Volgens Unicef zijn wereldwijd meer dan 200 miljoen vrouwen onderworpen aan de rituele ‘besnijdenis’ van de genitaliën. Het gaat om vrouwen in 30 landen, waarvan 27 in Afrika. Het Europees Parlement schat dat er in de EU 500.000 vrouwen met een migratieachtergrond zijn die deze ingreep hebben doorgemaakt.
Hoewel de meeste Afrikaanse landen vrouwelijke genitale verminking hebben verboden, blijft het op bepaalde plekken een noodzakelijk pre-huwelijksritueel, gericht op het beheersen van vrouwelijke seksualiteit. De gezondheidscomplicaties kunnen rampzalig zijn, van trauma en infecties op het moment van het snijden tot zelfs het overlijden van de moeder en de baby tijdens de bevalling.
Van Benin tot Somalië, van Egypte tot Soedan; vrouwen vechten al meer dan veertig jaar om deze schadelijke praktijk uit te bannen. In 2003 stelde Stella Obasanjo, de toenmalige Nigeriaanse first lady, de Internationale Dag tegen Vrouwelijke Genitale Verminking voor aan de VN, die sindsdien elk jaar op 6 februari wordt gehouden.
Ook de VN-resolutie voor het verbod op vrouwelijke genitale verminking is door Afrikaanse vrouwen aangewakkerd. In een gezamenlijke oproep werd de resolutie vanuit Senegal door de vertegenwoordigers van 27 landen ingediend. Op 20 december 2012 werd deze unaniem aangenomen.
Deze documentaire, geregisseerd door Emanuela Zuccalà en Simona Ghizzoni en geproduceerd door Zona,is onderdeel van het multimediaproject UNCUT., gefinancierd door het Innovation in Development Reporting Grant Program van het European Journalism Centre, en uitgevoerd in samenwerking met ActionAid.
Dit artikel verscheen eerder op OneWorld.nl op 5 februari 2019.
