Van M naar V bij de gemeente

Gisterochtend liep ik naar de voordeur, in het volle vertrouwen dat ik bestand was tegen alles wat die dag me zou brengen. Er lag post op de mat. Ik pakte de brieven op en liep terug naar de keuken, reclame scheidend van persoonlijke post. Ik schoof een van de brieven onder deur van mijn huisgenoot door, en zag de adressering van de restererende envelop: “De heer O. Nduwanje.”

Met die brief van de gemeente Den Haag nog ongeopend in mijn handen, brak ik plots in grote, wilde, klotsende tranen uit. Een huilbui waarvan de intensiteit me verraste, tranen van wanhoop en vermoeidheid.

Het galmde in mijn hoofd: “Ik was toch voorbij de frustratie van onterechte genderaanduidingen. Maar dat gemeneer en geheer achtervolgt me. Een M in mijn paspoort, waar ik niet voor heb gekozen noch om heb gevraagd, die als een schaduw achter me aanzit, overal en altijd.”

Ik voelde iets in me breken. Of was het een gevoel van verdrinking? Ken je dat? Wanneer het volle besef van de ondraaglijkheid van een situatie, een ruimte, een vooruitzicht of een persoon, je de adem beneemt? Wanneer je niet meer kunt wegkijken, relativeren, verdragen? Wanneer de dwangbuis van cisheteronormativiteit 1 je lijkt te verstijven, te muilkorven, te gijzelen?

Er brak iets in me, gisteren. Mijn koppige vastberadenheid is zoek. Ik kan en wil het niet meer dulden. Ik ben geen man, ben dat nooit geweest, zal en wil dat ook nooit worden. Ik ga mijn gendergegevens in de gemeentelijke basisadministratie laten wijzigen.

De laatste jaren heb ik me daartegen verzet, niet zozeer tegen de verandering van M naar V, maar tegen de procedure. Een procedure die ervan uitgaat dat ik niet zelf kan bepalen wat mijn gender is. Een procedure die mijn zelfkennis en zelfbeschikking in twijfel trekt. Een procedure die er nog steeds van uitgaat dat mijn genderidentiteit door anderen geverifieerd moet worden, liefst door een dokter.

Daar heb ik me al die jaren niet aan willen onderwerpen. Hoezo moet ik een deskundigenverklaring hebben om mijn genderidentiteit te laten erkennen? Welke genderdeskundigen hebben mijn ouders en doctoren destijds, nadat ik geboren was, geraadpleegd toen ze allen vrolijk bedachten dat ik een jongetje was, of moest worden?

Welke genderdeskundigen hebben mijn leraren, artsen, buren, geliefden en wildvreemden geraadpleegd vooraleer zij dachten te weten wat mijn gender is? Hoezo moet ik medische gegevens leveren aan de staat, om niet steeds lastig te worden gevallen met de verkeerde  voornaamwoorden?

Toen ik mezelf benoemde als non-binaire trans femme voelde ik me bevrijd. Ik was groter en wijder dan ik zelf dacht dat te mogen of kunnen zijn. Ik voelde me ontvouwd. Ik verwierf nieuwe waardigheid en liefde voor mezelf. Welke deskundige kan me uitleggen waarom de maatschappij mij dat niet gunt?

Ik besefte gisteren dat ik het niet langer kan opbrengen om me te verzetten tegen de norm waarvan dat genderstempel een uitvloeisel is. Ik voel me kleiner worden, nu ik besloten heb me aan de gemeentelijke procedure te onderwerpen en mijn registratie te laten aanpassen. Ik word gevouwen zodat ik in een tweedeling kan passen die ik verwerp, alleen om me te verdedigen tegen de dagelijkse krenking van misgendering 2

Ik wilde dat ik sterker was. Dat ik mijn verzet kon volhouden, net zolang totdat transgender mensen de vernederende betutteling van zowel het medische als het bestuurlijke bestel niet meer hoeven te ondergaan.