#MeToo komt in Pakistan moeizaam van de grond

Want welke degelijke Pakistaanse vrouw danst in een spijkerbroek en strak T-shirt op een podium? Er waren ‘getuigen’ (opnieuw vrouwen) die beweerden niets bijzonders aan het stel te hebben gezien. Op de showbizz-pagina’s van de kranten verschenen foto’s met daarop een lachende Meesha en Ali. “Waar is deze vrouw op uit?”, aldus de krantenkoppen.

https://twitter.com/itsmeeshashafi/status/986918710991519744

Er is weliswaar een wet die seksueel geweld tegen vrouwen verbiedt, “Maar zolang de moellahs, de geestelijken, mannen via de luidsprekers van de moskee wijsmaken dat een brutale vrouw een opvoedkundige tik verdient, en ze in bed haar man behoort te bedienen, heeft die wet niet de gewenste uitwerking.”

Anila Ansari beweert dat iedere vrouw als kind al aan ongewenste intimiteiten blootstaat. Ze kan zich nog herinneren dat ze met haar moeder naar de markt ging en plotseling een vinger van een man in haar anus voelde. Ze schreeuwde het uit. Haar moeder sommeerde haar over het voorval te zwijgen.

Anila bezocht met haar radioprogramma onder meer vrouwen in het meest conservatieve deel van Pakistan, bij de grens met Afghanistan. Zij dragen een boerka en vertelden net zo goed door mannen bij hun borsten en billen te worden gegrepen. “Uit onderzoek blijkt ook dat kleding niet de reden is dat vrouwen worden betast. Het gaat om de opvoeding. Het bijbrengen van respect. Het zijn vooral de kwetsbaren in de samenleving, vrouwen en kinderen, die het vaakst worden aangerand en verkracht. Mannen weten dat een vrouw in boerka of een meisje van zes haar verhaal aan niemand durft te vertellen.”

“De MeToo-beweging in Pakistan begint dus wel op te komen,” concludeert genderspecialist Farzana Bari, hoewel die volgens haar wel te veel ondergronds wordt gevoerd. Er is geen krant die erover schrijft. Volgens Anila Ansari is MeToo vooralsnog een elitebeweging die op sociale media leeft onder hoogopgeleide, stedelijke vrouwen. Deze groep vormt slechts een klein percentage van de samenleving. Op het platteland, waar de meeste vrouwen wonen, heeft nog nooit iemand van Me Too gehoord. “Daar geloven vrouwen daadwerkelijk dat ze tot het meubilair behoren en minder waard zijn dan een tafel met vier poten. We zijn in Pakistan nog niet klaar voor de wereldwijde MeToo-beweging. We moeten eerst leren wat seksuele intimidatie is, en dat het onacceptabel is.”

Farzana zou graag steun willen ontvangen van internationale vrouwenbewegingen. “Het patriarchaat is een wereldwijd verschijnsel. In het Westen hebben vrouwen zich daar grotendeels aan ontworsteld. In Pakistan is dat nog niet het geval. Niet zolang de neuzen van vrouwen worden afgehakt, een groep mannen haar voor straf mag verkrachten of de man met wie ze weigert te trouwen haar tekent voor het leven met brandend zoutzuur.”

Volgens Farzana hebben vrouwen uit het Westen nog iets goed te maken. “Toen Pakistan in de jaren zeventig onder een dictatuur terecht kwam waarin vrouwen al hun rechten zijn ontnomen, was er militaire steun van Europa en Amerika. Onze zusters in deze landen zwegen. Als vrouwen moeten we onze ervaringen delen en elkaars hand vasthouden. Dan pas leidt MeToo tot een wereldwijde verandering.”