Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Op de stoffige zolderkamer van mijn jeugd lagen, opgeborgen in een oude kast, lange rokken van mijn moeder. Ze waren zo zacht en warm dat mijn zus en ik ze wel eens aantrokken. Hoe de stof om mijn benen zwierde zal ik nooit vergeten. Even was ik net zo mooi als de Disneyprinsessen die ik altijd wilde zijn. Maar daarna trok ik gewoon weer mijn spijkerbroek aan.
Verlies van vrouwelijkheid
Onlangs schreef
Olave dat ze nooit een man is geweest. Hoewel ik achteraf bezien eenzelfde zekerheid had qua seksualiteit – kom op Manju, je keek niet alleen naar Britney maar ook naar Justin – geldt dat niet voor mijn genderidentiteit. In plaats van een evident deel van mezelf, is mijn vrouwelijkheid altijd stil en beheersbaar geweest.
Ik wilde altijd een meisje zijn. Dat zei ik ook weleens hardop en ik begreep nooit waarom kinderen en ouders van school dat vreemd vonden. Meisjes waren zachtaardig, net als ik. Wat was daar nou mis mee? Maar al snel was het aantal vriendinnetjes dat ik had geen teken van verwantschap, maar bewijs dat ik een ‘vrouwenverslinder’ zou worden.
“
Al snel was het aantal vriendinnetjes dat ik had geen teken van verwantschap, maar bewijs dat ik een ‘vrouwenverslinder’ zou worden
De scheiding zette zich in. Ik maakte zin in voetbal en oorlogje spelen. Thuis danste ik zelden nog in rokken. En inderdaad, ik ging meisjes zien als ‘de Ander’ die ik kon daten en pesten. Niet als geestverwanten. Hoe vrouwelijk ik me ook voelde, ik paste me aan hoe mensen me zagen. En zo werd ik alsnog een jongen.
De weg naar mannelijkheid
De beste acteerschool is de kast. Mijn geaardheid heeft mij gevormd in elk vezel van mijn lichaam. Niet wiegen met je heupen als je loopt, niet huilen, geen slappe lach krijgen en niet teveel met meisjes omgaan. Geen ‘meisjesliedjes’ zingen maar rappen, actiefilms kijken in plaats van romcoms, niet ‘gay’ doen maar me ‘als een vent gedragen’. Aan het eind van mijn tienerjaren was ik een brutaal haantje dat zoveel mogelijk chicks probeerde te regelen. Als ik me zo hetero gedroeg als de wereld van me vroeg, dacht ik, kon ik mezelf misschien ook als man accepteren.
Het is een keuze, besef ik. Waar anderen trouw blijven aan zichzelf, verloochende ik hoe ik me voelde. Ik herken dat in anderen. Zoveel jongens spelen volgens de regels en komen er te laat achter dat die voor ons niet werken. Dat ook wij ons mogen afvragen hoe lippenstift ons zou staan of hoe het zou zijn om intiem te zijn met een andere jongen, in plaats van je afgesloten en afstandelijk te gedragen.
“
De weg naar mannelijkheid lag voor mij wenkend open, ik hoefde hem slechts te bewandelen. Vrouwelijkheid uiten, daarentegen…
Het geldt extra voor jongens en femmes van kleur. Dankzij onze huidskleur worden we
masculiener ingeschat en bejegend, zelfs als ons lichaam en onze ziel overwegend feminien is. De weg naar mannelijkheid lag voor mij wenkend open, ik hoefde hem slechts te bewandelen. Vrouwelijkheid uiten, daarentegen, was geen optie. Zelfs al verdween mijn liefde voor romcoms en wiegende heupen nooit écht.
Een identiteit van mezelf
Nu leer ik langzaam een tussenweg te vinden. Het opgeblazen masculiene zelfbeeld kan me gestolen worden, hoewel ik besef dat ik er meer dan femmes en vrouwen van profiteer. Man zijn wordt in deze wereld immers beloond. Als ik mijn ogen sluit zie ik echter zelden een man, eerder nog steeds een prinses als Sansa Stark uit
Game of Thrones, Disney af en gehard door de wereld.
De dichotome scheiding voelt te gelimiteerd, maar trans, of zelfs non-binair, ligt weer te ver van wie ik ben geworden. Sommige eigenschappen die geassocieerd worden met mannelijkheid, al is het mijn baard, horen óók bij wie ik ben, terwijl de behoefte om rokken te dragen nog slechts een herinnering is.
Het meisje dat ik ooit wilde zijn, is niet meer, maar de masculiene man die men in mij wil zien, is nog verder weg. Gendernormen overdenken heeft ook mij bevrijd. Ja, ik ben een man geworden, maar hoe mannelijk of vrouwelijk ik wil zijn, bepaal ik, voor het eerst in mijn leven, helemaal zelf.
