Marleen en Roderick reizen anderhalf jaar de wereld rond. Op zoek naar antwoord op de vraag: Is een leven dicht bij de natuur iets voor ons? Vandaag deel 5: Met geiten door de bergen trekken.
Vanaf Griekenland oostwaarts komen we ze eigenlijk overal dagelijks tegen: de herders met hun kudde. Trekkend door de bergen en de velden, vaak alleen met hun dieren. Als je het dan over een leven dicht bij de natuur hebt, spreekt dit tot de verbeelding. Hoe zou zo’n leven zijn? Diep in de bergen van noordoost Iran ontmoeten we een schaapsherder en uiteindelijk draaien wij een aantal dagen mee in zijn leven.
Verlaten vallei
We rijden op een zandweg, dieper en dieper de bergen in. De wijde vallei lijkt verlaten, in de verte zien we een kudde lopen. We vinden een plekje voor de nacht, maar niet veel later klopt een herder aan. Hij nodigt ons uit om dicht bij zijn plek te komen staan. “Dat is veiliger”, legt hij uit. Alhoewel wij ons afvragen of het hier echt gevaarlijk is, nemen wij zijn uitnodiging graag aan. Even later zitten we binnen in zijn lemen huisje, verlicht door een olielampje. Samen met zijn Afghaanse leerling Golbedin (14), drinken we thee en eten rijst met een beetje schapenvlees. In de paar woorden Perzisch die wij spreken, maken wij duidelijk dat wij graag mee willen helpen, om van hem te leren. Hij lacht en haalt zijn schouders op: hij begrijpt niet waarom, maar natuurlijk is het goed.
Een dag uit het leven
De volgende ochtend om half zeven verzamelt Golbedin alle 50 schapen en geiten. Het is tijd om op pad te gaan, om te grazen. Terwijl de eerste zonnestralen de vallei goudkleurig verlichten, drijft Golbedin de schapen en geiten het veld op. Wat een rust en schoonheid in de vroege morgen. Alleen het geluid van de grazende schapen, een paar rinkelende bellen en af en toe een schreeuw van Golbedin om de kudde bijeen te houden. Na een ochtend grazen, is het tijd om te melken.
De herder werkt door: bezweet hoofd tegen de achterkant van het schaap en melken maar
We drijven de hele kudde terug richting het lemen huisje, de schaapskooi in. Bij de uitgang van de kooi zit ik samen met de herder op een soort krukje. We wachten tot de dieren een voor een naar buiten worden gedreven. De herder pakt het schaap bij zijn achterpoten en ik pak de uiers stevig vast. Ik probeer de beweging die hij liet zien na te doen en met heel wat moeite komt er een klein straaltje melk uit de uiers. Dit is zwaar! De herder werkt door: bezweet hoofd tegen de achterkant van het schaap en melken maar. Een uur later zijn alle dieren gemolken en is het tijd voor de lunch.
Vandaag gaat de herder terug naar zijn huis in het dorp om te lunchen, zo’n 20 minuten rijden hier vandaan. Zijn vrouw en kinderen en kleinkinderen zien hem deze maanden van het jaar weinig: hij is eigenlijk altijd bij de kudde. ‘s Nachts slaapt hij zelfs buiten, in een bed direct naast de stal van de schapen en geiten. De melk die hij meebrengt wordt door zijn vrouw verwerkt tot diverse producten. Naast hun huis staan alle attributen daarvoor: een houten ton om de boter te slaan, droogrekken voor de harde melkballen en in de schapenhuiden ligt de kaas te rijpen.
We zitten bij een waterbron en worden onrustig: is er niet nog iets dat we kunnen doen?
De rust en de onrust
Die middag trekken wij er weer op uit met de kudde. Wanneer de schapen en geiten aan het grazen zijn, is er weinig te doen. We zitten bij een waterbron en worden onrustig: is er niet nog iets dat we kunnen doen? We hadden wel zin om flink ons handen uit de mouwen te steken, maar het herdersbestaan is rustig en lijkt – naast het melken – vooral een kwestie van wachten. ‘s Avonds zitten we weer met z’n vieren bij de olielamp. Op het menu staat wederom rijst met een beetje schapenvlees en schapenyoghurt. Het smaakt heerlijk en de sfeer is erg ontspannen en ongedwongen. De hele dag buiten zorgt daar wel voor. En toch missen we wat: afwisseling, uitdaging, iets bouwen. Zijn dit nog onze Westerse gedachten die spreken of zijn we hier te jong voor? Misschien heeft het meer tijd nodig om af te kicken van het jachtige bestaan, de wil om te presteren. Maar toch: iets meer afwisseling en uitdaging zou ons wel passen. Voorlopig dan in ieder geval.
Dit was deel 5 uit een serie.
Deel 1: Terug naar de basis? Een ontdekkingsreis om de wereld
Deel 2: Terug naar de basis? Zelfvoorzienend leven in Griekenland
Deel 3: Terug naar de basis? Een radicaal besluit in Turkije
Deel 4: Terug naar de basis? Het natuurlijke leven in Armenië
