AIs blijkt dat je na een journalistieke activiteit je aantekeningen kwijt bent, is dat erg? Meestal wel.
Na afloop van een ‘moestuin eat-in’ van de Youth Food Movement – ik had iedereen die daar iets deed geïnterviewd, hele gesprekken over bietentaart en een mousse van venkel waren dat – ging ik nog even naar het side event dat zich net als de ‘moestuin eat-in’ afspeelde in Park Frankendael in Amsterdam- Oost: het scheren van twee schapen, het spinnen van de wol en het breien van een trui.
Toen ik daar eerst de spinster en daarna een van de breidames sprak werd mijn notitieblokje dat ik in het gras had gelegd opgegeten door een geit. Later spuugde het dier de helft van de aantekeningen weer uit. Net goed, dacht ik toen, stomme geit.
Maar goed, ik zat wel met een probleem. Wat te doen? Nog een keer terug naar de moestuin eat-in, waar ik me na twee uur kletsen en proeven met veel moeite had losgerukt van onder andere een tuinman die me per se wilde laten zien wat onkruid was en wat niet? Dat dan toch ook weer niet.
Drie uur eerder waren fotograaf Jan-Dirk en ik in die moestuin aangekomen. We troffen er diverse mensen van de Youth Food Movement, de namen ben ik vergeten, maar ze waren zonder uitzondering enthousiast, en dat is nog zacht uitgedrukt, over het uitwisselen van good, clean en fair eten. Thuis hadden ze van alles gebakken, gekookt en door elkaar geroerd en de resultaten stonden uitgestald in een met een feestelijk kleed versierd kraampje.
Ik mocht, nee moest – het woord moestuin kreeg een nieuwe dimensie – alles proeven. Ik herinner me een zelfgedroogd worstje van een scharrelvarken, een bietentaart en een venkelmousse dus, een shake van vergeten groenten, een zelfgebakken homp oerbrood, een groentemarmelade, en een wonderlijke bruine mix, die je het best met een vork kon eten.
Het was niet dat ik stond te genieten, daarvoor waren de gesprekken te complex. Een meisje met vlechten begon, terwijl ik tegenover haar stond met mijn bordje bruine mix, over onze complexe voedselketen. Een ander herkende mij als ambassadeur van Damn Food Waste, een initiatief tegen voedselverspilling. Het klopte, ik ben daar ambassadeur van, maar niet het soort ambassadeur dat de hele dag over voedselverspilling wil praten. Ik raad voedselverspilling af, meer niet. Ik zat maar met die bruine mix op dat bordje: wat moest ik daar toch mee?
Ik kreeg een rondleiding door de moestuin van een tuinman, die, dat moet gezegd, vol vuur kon spreken over gewassen.
Van maïs kon je ook soep maken! Venkel is goed tegen blaasproblemen. Had ik al eens een taart gebakken van bloemkool?
We passeerden een composthoop, een mooie plaats voor de bruine mix! Toen niemand keek, je moet opletten als ambassadeur, kieperde ik de bruine mix van het bordje. Het werd meteen geabsorbeerd.
Hee, daar was Rob, een jongen met een zwarte baard! Hij had een ‘fantasie’ gemaakt van tofu, prei en een stukje gerookte vis.
Dat tetterde hij tenminste heel hard in de rondte. “Ik heb wat lekkers gemaakt, ik heb wat lekkers gemaakt!”
En daar zat een heel verhaal aan vast, bleek toen we allemaal om hem heen stonden. “Eerst vertellen, Rob!”, zei iemand.
“Ja-haa, eerst vertellen. Dan smullen.”
We luisterden tien minuten naar Rob, die de prei dus niet gekookt maar gestoomd had en dat stukje vis had hij gekregen van een marktkoopman op de Albert Cuyp. Het was sowieso een tip om daar rond zessen overheen te struinen, als je een gratis visje wilde tenminste.
Ik at het op.
Lekker, echt waar.
Maar daarna wilde ik wel echt naar het scheren van die schapen, een paar honderd meter verderop. Nooit gedacht dat ik ooit hardop zou zeggen dat ik naar het scheren van schapen wilde kijken.
Maar het was wel zo.
En toen was er dus die geit, en was ik mijn aantekeningen kwijt.
Het was een mooie, zonnige dag verder, dat wel.
Foto's: Jan-Dirk van der Burg
