Kom uit je hok en dóe iets

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

In 2050 woont driekwart van de wereldbevolking in de stad. Dat móet een onleefbare puinhoop worden: steden slokken het grootste deel van de beschikbare energie, grondstoffen, water en voedsel op. Tijd voor actie!

“De druk op de steden neemt toe, dus we moeten nú onze schouders eronder zetten,” stelt oud-minister en directeur van het Utrecht Sustainability Institute Jacqueline Cramer op de Nationale Milieudag die op 12 juni in Utrecht plaatsvond. Cramer is de kleine tuttige stapjes zat, en pleit voor grote sprongen naar een duurzame samenleving: “We moeten uit onze hokken komen en gaan samenwerken.” Overheden, bedrijven en burgers zijn samen verantwoordelijk voor een leefbare stad.

Leef…
We zullen onze krachten moeten bundelen. “Zeven miljard mensen worden elke nacht opgeladen, gratis en BTW vrij. En díe energie, daar gaat het om,” stelt duurzaam architect Thomas Rau op de milieudag. En die energie hoeft heus niet alleen in milieuactiviteiten gestoken te worden. “Ik ben niet op de wereld gekomen om energie te besparen, ik ben hier gekomen om te léven.” Rau maakt zich niet zo druk om het energieprobleem. Waar het om gaat is het steeds groter wordende tekort aan grondstoffen. Het is prima om die nieuwe iPad te kopen of naar die exotische bestemming te vliegen, maar neem wel de verantwoordelijkheid voor je eigen footprint, zegt Rau. “Het is goedkoop om iedere dag de koelkast van je buurvrouw leeg te roven, maar zíj moet er alsnog voor betalen.”

Denk anders…
Koop je eigen vervuiling af, vindt Rau, en betaal voor je grondstoffen. Iedereen verbruikt, maar wie betaalt er voor? “In deze maatschappij is niemand verantwoordelijk voor z’n eigen troep.” In Nederland blijft afval anoniem. De oplossing van Rau is: zorg dat het product van de producent blijft en dat de consument betaalt voor de dienst. Op die manier kunnen producenten hun materiaal áltijd blijven hergebruiken.

Volgens Rau is het grondstoffentekort op te lossen, maar dan moeten we wel anders gaan denken. We zouden niet zoveel waarde moeten hechten aan wat we bezitten, maar aan wat we gebruiken. In de praktijk betekent dat: geen geld meer neerleggen voor het product, maar voor de dienst. “Wat we willen zijn toch de wasbeurten en niet de wasmachine? We willen toch geen lamp, maar licht?” Lachend voegt Rau er aan toe: “Er is niets nieuws aan. Toen God de aarde schiep, vroeg hij niet om een lamp, maar zei: ‘Er zij licht.’”

Heb lef…
We moeten dus ons denkpatroon veranderen. En de milieuprofessionals komen met meer ideeën voor duurzaamheid. Hoe goed en welgemeend ook, ze zijn niet altijd even vernieuwend: elektrische auto’s, zonnepanelen op je dak, een moestuin aanleggen.  We kennen het wel. Maar dat is ook niet de boodschap van de milieudeskundigen. We moeten lef tonen en er iets mee gaan dóen. We kunnen allang duurzaam produceren en bouwen, maar willen we het ook? “Nederlanders leunen teveel op de overheid,” zegt Cramer. “We moeten Amerikaanser worden en zelf verantwoordelijkheid nemen.”

En dóe duurzaam
De energie hebben we wel, maar volgens Cramer is het probleem dat we elkaar in Nederland niet vertrouwen. We leven in het zogeheten gevangenisdilemma, waarbij iedereen denkt:  “Wat maakt het uit of ik mijn afval scheid, want mijn  buurman doet het ook niet.” Maar als je een beetje vertrouwen heb in je buurman, voel je je niet meer zo alleen. Werk samen, weet dat je niet de enige bent die goed voor het milieu zorgt en geef niet op, want “je bent zelf onderdeel van het verduurzamen van je stad.”

Foto: Dorine Ruter (cc)

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons