Ruim zes jaar geleden startte ik mijn blog VoetprintCooking vol met recepten en tips om een maaltijd met een lage voetprint op tafel te zetten. In 2012 is mijn eerste (kook)boek uitgebracht. Hoe is dat nu zo gelopen?
Kauwen op een rozijn
Toen ik een jaartje thuis kwam te zitten, omdat ik een veel te jachtig leven leidde, ben ik – heel verstandig – een mindfulnesscursus gaan volgen. Op die training moest je op een rozijn kauwen alsof je van Mars kwam en hem minstens 2 minuten rustig bekijken, proeven, etc. Er werd gezegd: “Neem nu eens iedere eerste hap van je avondeten met net zo veel aandacht”. Toen me dat totaal niet lukte, besefte ik pas goed, hoe gejaagd ik was gaan koken en eten.
Vanaf die tijd ging ik met meer aandacht koken en toen kwam Marianne Thieme voorbij in het 8 uurjournaal. Daarin zei ze: “Als we allemaal één dag in de week geen vlees eten, dan haalt het kabinet de milieudoelstellingen voor huishoudens.” Ze zei er ook bij dat kaas óók niet goed is. Toen dacht ik: Hè jammer, waarom wordt er niet uitgezonden wat dan wel goed is? Dat ben ik haarfijn uit gaan zoeken. En die zoektocht begon met een Word-document en nieuwsgierige vriendinnen en eindigde dus in een boek.
CO2-uitstoot
In het begin van mijn zoektocht naar de milieubelasting van ons voedsel werd ik alleen maar meer in de war gebracht. Leidt biologisch nou tot een lagere of hogere uitstoot? Hoe zit het dan met het vergroten van dierenwelzijn en het effect op de CO2-uitstoot? Wat als we fairtradeproducten helemaal van de andere kant van de oceaan laten komen? In ieder geval was ik als voormalig marketinganalist erg blij met harde cijfers toen ik op een supermooie tabel stuitte. In deze tabel stonden allerlei soorten voedingsmiddelen volledig uitgewerkt. Van boontjes uit blik, uit glas, uit de Nederlandse volle grond tot boontjes uit Kenia die per vliegtuig zijn vervoerd en boontjes uit Senegal die per boot zijn gekomen. En dat allemaal in kgCO2-equivalenten per kilo eindproduct. Kijk, nu kon ik letterlijk appels en peren met elkaar vergelijken. Ik heb alles in een grote Excelsheet gegooid en ben daar recepten bij gaan verzinnen.
Kritiek
O ja, ik krijg wel eens het verwijt dat het uitgangspunt CO2-uitstoot een te eenzijdige benadering is. Dat is ook wel zo, maar op dit moment vind ik CO2-uitstoot nog zo onderbelicht en weinig transparant, dat ik het prima vind dat ik dat nu eens in gewone-mensentaal in een (kook)boek heb gegoten. En ja, een boekje is statisch, terwijl de cijfers veranderen. Reden te meer om een oproep te doen: Laten we met z’n allen vragen om de uitstoot op de verpakking. Daarmee worden milieubesparende maatregelen ook beter beloond.
Het CO2-dieet
Graag neem ik je mee op CO2-dieet. In plaats van calorieën tellen, gaan we CO2-tellen. Met de tabel achterin mijn boek, kun je simpelweg je eigen bord eten narekenen.
De belangrijkste dieet-tips geef ik je vast prijs:
- Eet minder vlees (kip is oké)
- Eet minder kaas
- Koop zo min mogelijk kasgroenten (wel oké indien er energiebesparende maatregelen zijn)
- Koop lokale producten
- Kies seizoensgebonden
- Koop grootverpakkingen
- Kies voor zo veel mogelijk onbewerkte producten
- Aardappelen in plaats van deegwaren of rijst
- Maak minder gebruik van je oven
- Gooi zo min mogelijk eten weg
- Gebruik je eigen tuin of leen een stukje grond
- Doe je boodschappen lekker op de fiets
- Kies fair trade
Handige apps
Ik kan je de volgende tools aanraden:
- Groente- en fruitkalender: Deze geeft per maand en per land van herkomst aan in welke milieuklasse een product valt. (“A” kent laagste CO2-uitstoot, “E” de hoogste)
- De VISwijzer: Verschillende vissoorten zijn beoordeeld op duurzaamheid (vangstmethode, overbevissing, duurzaam beheer bij kweekvis). Aan de vangstmethode kun je grotendeels afleiden hoe hoog de uitstoot is; bodemvisserij kent de hoogste CO2-uitstoot.
- Questionmark: Dit is een app waarmee je je levensmiddelen in de winkel kunt scannen op milieu, dierenwelzijn en fairtrade.
Recept: Seitanwraps met spinazie
[[{“fid”:”30750″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_volle_breedte media-element file-file-styles-artikel-volle-breedte”,”id”:”styles-6-0″}}]]
Ingredienten:
- 250 g seitan
- 500 g bloem
- 1 tl zout
- 3 dl water
- zonnebloemolie
- 1 ui, 1 knoflook
- 1 theelepel Mexicaanse kruiden
- 125 gram crème fraîche
- 600 gram spinazie
- zout, peper
Bereiding:
Meng de bloem, zout en water tot er een kleverig deeg ontstaat voor 6 wraps. Blijf kneden tot het niet meer plakt (voeg eventueel nog wat bloem toe). Verdeel het deeg in zes delen en rol het zo dun mogelijk uit. Bak de wraps kort in een pan met een beetje zonnebloemolie.
Leg de spinazie in water dat net van de kook is. Laat vervolgens de spinazie uitlekken. Bak een gesnipperde ui, seitan en 1 teen uitgeperste knoflook in een beetje olie samen met de Mexicaanse kruiden. Vul de wraps met spinazie en vervolgens met het seitankruidenmengsel. Serveer met een lepel crème fraîche.
Lol en lekker
Tot slot: het lijkt misschien een heel gedoe zo’n CO2-dieet. Maar ik haal juist veel voldoening uit het lezen van het land van herkomst in de winkel, het weigeren van plastic zakjes, het vragen stellen aan de groenteman, het fietsen voorbij de drukke parkeergarage op een drukke zaterdagochtend.
[[{“fid”:”30534″,”view_mode”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:””,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:””},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_halve_breedte media-element file-file-styles-artikel-halve-breedte”,”id”:”styles-4-0″}}]]
Dorien Soons is marketeer en bedrijfseconome en schrijft sinds 2008 een blog over duurzamer koken (voetprintcooking.nl). In 2012 kwam haar eerste boek Voetprint Cooking – Weet Hoe Groen Je Eet uit.
